ถาม :  ................(อานิสงส์การทำบุญ)............
      ตอบ :  บางคนเขาไม่เชื่อว่าเป็นไปได้อย่างไร การส่งผลของบุญหรือบาปนี่ พระพุทธเจ้าท่านใช้คำว่า กรรมวิบาก คือ กรรมเป็นที่กุศลคือ ส่วนที่เป็นบุญ กรรมที่เป็นอกุศลคือส่วนที่เป็นบาป ท่านบอกว่ามันพิลึกพิลั่นเกินกว่าที่ทุกคนจะเข้าใจได้ ใครคิดพึงมีส่วนของความเป็นบ้า เสียเวลาคิด ได้ก็คือได้ เป็นก็คือเป็น หมดเรื่อง ถ้ามัวแต่ไปคิดว่าทำไม เขาถึงได้มีเยอะขนาดนั้น เอาแค่ใครล่ะ
              ... อนาถบิณฑิกเศรษฐี ซื้อสวนจากเจ้าเชตกุมาร เจ้าเชตบอกว่าขายให้ก็ได้ เอาเงินมาถมให้เต็มสวนซิ พื้นที่มันไม่เรียบ เป็นป่า เรียกว่าอุทยาน เอาเงินมาเกลี่ยให้เรียบเสมอกัน แล้วจะขายให้ อนาถบิณฑิกเศรษฐี สั่งให้เปิดคลังเลย มาถึงก็เทเลย ให้คนงานเกลี่ยไล่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงปากประตู เจ้าเชตคงประเภทที่ว่า แค่นี้ก็เหลือเฟือที่จะรับแล้ว ก็เลยบอกว่า ถ้าอย่างนั้น ตรงนี้ขอว่าร่วมบุญด้วยก็แล้ว กัน เงินที่เหลือที่จะถมที่ตรงหน้าประตูเป็นจำนวนเท่าไร ขอร่วมสร้างวัดด้วย อนาถบิณฑิกเศรษฐีท่านก็สุดยอดเลยจริง ๆ เขาสละทรัพย์แค่นั้นนะ แต่ว่าอนาถบิณฑิกเศรษฐีตั้งให้ชื่อว่า วัดเชตวัน ป่าของเจ้าเชต เชตะ คือเจ้าเชต วันนะคือป่า กลายเป็นวัดที่พระพุทธเจ้าอยู่จำพรรษามากที่สุด คือ พรรษาที่ ๒๑ ถึง พรรษาที่ ๔๔ พระพุทธเจ้าประจำอยู่ที่เชตวันมหาวิหาร เดินทางอยู่ระหว่างสองเมือง คือ เมืองสาวัตถี กับเมืองสาเกต เมืองสาวัตถีกับเมืองสาเกตเป็นเมืองแฝด เหมือนเชียงใหม่กับลำพูน หรือไม่ก็กรุงเทพกับธนบุรีอย่างนี้
              คือว่า ตอนพระเจ้าปเสนทิโกศล ท่านเห็นว่าแคว้นมคธของพระเจ้าพิมพิสารนี้มีเศรษฐีเยอะมาก เศรษฐกิจทั้งหมดอยู่ในมือของเศรษฐีเขา เพราะว่าเศรษฐีสมัยก่อนได้รับการแต่งตั้งจากพระราชาด้วย จะมีการมอบฉัตรให้ยศด้วย ถึงจะเรียกว่าเศรษฐี ต้องได้รับการแต่งตั้งจากพระราชาถึงจะเรียกว่าเศรษฐีได้ ผู้ใดจะเป็นเศรษฐีได้ต้องมีทรัพย์อย่างน้อย ๘๐ โกฏิ หลวงพ่อท่านบอกว่าประมาณ ๘,๐๐๐ ล้าน แต่ว่าตามบาลีเขาเทียบว่า ๑๐ ล้านเป็น ๑ โกฏิ เพราะฉะนั้น ๘๐ โกฏิต้องมีอย่างน้อย ๘๐๐ ล้านขึ้นไปถึงจะเรียกว่าเป็นเศรษฐีได้
              พระเจ้าปเสนทิโกศล ท่านเป็นพี่เมียของพระเจ้าพิมพิสาร เพราะว่าพระนางโกศลเทวี เป็น้องสาวของพระเจ้าปเสนทิโกศล ไปแต่งกับพระเจ้าพิมพิสาร แคว้นมคธโน้น ท่านก็เลยทำราชสาส์นถึงพี่เขย ขอตระกูลเศรษฐีมาช่วยงานในแคว้นโกศลบ้าง
              ตอนนั้นแคว้นโกศลก็เป็นประเทศใหญ่ประเทศหนึ่ง แคว้นมคธก็เป็นประเทศใหญ่ประเทศหนึ่ง แล้วยังมีแคว้นอื่น ๆ อีก ๑๔ แคว้นด้วยกัน รวมแล้ว ๑๖ แคว้น ต่างคนต่างเป็นประเทศ ต่างคนต่างเป็นราชามีพระมหากษัตริย์ปกครองอยู่ แคว้นใหญ่เรียกมหาราชา แคว้นเล็กเรียกราชาบ้าง กษัตริย์บ้าง อย่างของแคว้นวัชชี เขาก็เรียกมัลละกษัตริย์ ถ้าหากว่าของพระเจ้าปเสนทิโกศลเขาเรียกว่า มหาราชา เพราะว่าเป็นแคว้นใหญ่ พลเมืองเยอะ พื้นที่กว้าง
              ทางด้านพระเจ้าพิมพิสารก็ส่งธนัญชัยเศรษฐีที่เป็นพ่อนางวิสาขามหาอุบาสิกาไป ส่งให้ไปอยู่แคว้นโกศล ธนัญชัยเศรษฐีพาบริวารไปไม่มากหรอก ๒๐๐,๐๐๐ คน ลูกน้องแก พอพาไปถึง ก่อนเข้าเขตเมืองสาวัตถี มันมีป่าใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง ก็ถามว่าตรงนี้เป็นสมบัติของใคร ? พระเจ้าปเสนทิโกศลก็บอกว่ายังไม่มีใครจับจอง ยังเป็นสมบัติของท่านอยู่ ธนัญชัยเศรษฐีก็เลยบอกขอที่ตรงนี้ เพราะบริวารของท่านมาก เข้าไปในเมืองแล้ว ก็จะไปสร้างความลำบากให้กับผู้อื่นเขา ต้องไปแบ่งที่แบ่งทางคนอื่นเขา ท่านเองก็ทุ่มเททรัพย์สินเงินทองสร้างเป็นเมืองสาเกตขึ้นมา ก็กลายเป็นว่าเมืองสาเกตกับเมืองสาวัตถีเป็นเมืองแฝดติดกันอยู่
              พระพุทธเจ้าท่านก็จะเสด็จอยู่ระหว่างบุพพาราม คือวัดที่นางวิสาขามหาอุบาสิกาสร้างกับ เชตวันมหาวิหารที่อนาถบิณฑิกเศรษฐีสร้าง อนาถบิณฑิกเศรษฐีเอาเงินไปถมที่ ๑๘ โกฏิ ก็ตีเสียว่า ๑,๘๐๐ ล้าน สมัยนี้ก็แล้วกันนะ แล้วก็จัดสร้างวัดเชตวันมหาวิหาร หมดไปอีก ๑๘ โกฏิ หมดไปอีก ๑,๘๐๐ ล้าน แล้วจัดงานฉลองเสีย ๓ เดือน หมดไปอีก ๑๘ โกฏิ ชื่นใจมาก รวม ๆ แล้วหมดไป ๕๔ โกฏิ วัดเดียว กลายเป็นวัดที่คุ้มค่ามากที่สุดในพระศาสนา เพราะพระพุทธเจ้าอยู่จำพรรษาตั้งแต่พรรษาที่ ๒๑ – ๔๔ จะเดินทางอยู่ระหว่างสองเมือง ก็คือว่า ถ้าตอนเช้าบิณฑบาตแล้ว ออกประตูเมืองทิศเหนือ ก็กลายว่าจะไปเชตวันมหาวิหาร ถ้าบิณฑบาตแล้วออกประตูเมืองทิศตะวันออก ก็จะไปวัดบุพพาราม ก็เดินกันไปเดินกันมาอยู่แค่นี้ ชาวบ้านเห็นพระพุทธเจ้าออกทางด้านไหน ก็ถือดอกไม้ธูปเทียนแห่ตามกันไปฟังเทศน์ที่นั่น เป็นเมืองแฝดเหมือนกรุงเทพ-ธนบุรี แค่นั้น
              คราวนี้ที่ว่าท่านรวยขนาดนั้นเกิดจากกำลังของบุญ นางวิสาขามหาอุบาสิกานี้ นับ ๆ แล้วรวยเกินมนุษย์มนาเขา เพราะปู่คือเมณฑกะเศรษฐี มีเงินไม่รู้นับเท่าไร พ่อคือธนัญชัยเศรษฐี แล้วตัวเองดันไปเป็นลูกสะใภ้ของมิคาระเศรษฐีอีก ๓ ตระกูลรวมกันของแกคนเดียว เขาบอกว่า เฉพาะท่านใช้คำว่า พรหมไทย คือสมบัติที่พ่อให้ติดตัวไปวันแต่งงาน ของขวัญวันแต่งงาน เขาบอกว่าเป็นทองคำ ๕๐๐ เล่มเกวียน เงิน ๕๐๐ เล่มเกวียน ภาชนะ ๕๐๐ เล่มเกวียน แล้วก็มีพวกผ้าผ่อน พวกจอบเสียมเครื่องทำไร่ไถนาอย่างละ ๕๐๐ หมด ท่านให้จนครบถ้วนสมบูรณ์ทุกอย่าง โดยใช้คำพูดว่า ขึ้นชื่อว่าบุตรสาวของเราจะไปสู่ประตูเรือนผู้อื่นด้วย ต้องการสิ่งของนั้นไม่มี พูดง่าย ๆ ว่าอยากให้อะไรพ่อแม่ให้ไปครบแล้ว แล้วก็ให้หญิงบริวารไป ๑,๕๐๐ คน บอกว่าเธอ ๕๐๐ คน ดูแลการกินของลูกสาวเรา เธอ ๕๐๐ คน ดูแลการนอนของลูกสาวเรา เธอ ๕๐๐ คน ดูแลการแต่งตัวของลูกสาวเรา ...(ขาดช่วง)...
              ท่านบอกว่า เครื่องประดับมหาลดาปสาธน์ของผู้ชายจะสูงสุดที่จีวรอันสำเร็จแล้วด้วยฤทธิ์ คือคนที่มีโอกาสบวชกับพระพุทธเจ้า ถ้าหากเคยได้ถวายไตรจีวรไว้ก่อน ถ้าพระพุทธเจ้าตรัสว่าเอหิภิกขุ เธอจงมาเป็นพระภิกษุเถิด ไตรจีวรที่สำเร็จด้วยฤทธิ์ จะลอยมาครองตัวให้เสร็จเรียบร้อยเลย แต่ถ้าของผู้หญิงจะเป็นพวกเครื่องประดับ
              แล้วที่ขำที่สุดคือว่า มีอยู่วันหนึ่งนางวิสาขาลืมเครื่องประดับเอาไว้ ของมีค่าขนาดนั้น ลืมจริง ๆ นะ ฟังเทศน์พระพุทธเจ้าเสร็จแล้วอิ่มอกอิ่มใจ เดินตัวปลิวไป พระอานนท์ก็เลยเก็บไว้ให้ พอกลับถึงบ้าน อ้าว...ลืมนี่หว่า ก็ให้คนใช้ไปขอคืน คนใช้ก็บอกว่าพระอานนท์ท่านเก็บไว้ให้แล้ว นางวิสาขาเคารพพระมาก คิดว่าของที่พระคุณเจ้าจับต้องแล้ว เราจะเอาแต่งตัวก็ไม่สมควร เหมือนกับเป็นของพระไปครึ่งหนึ่งแล้ว ท่านก็เลยตั้งใจขาย แล้วจะเอาเงินไปบำรุงพระศาสนา ปรากฏว่าต้องเอาใส่เกวียนไป คนอื่นยกไม่ไหว ประกาศขายไปทั่วเมืองสาเกต ไม่มีใครกล้าซื้อ มันแพงจัด ตั้ง ๙ โกฏิ แกก็เลยตัดสินใจซื้อเสียเอง พอซื้อเสร็จก็เลยไปถามพระพุทธเจ้าว่า ควรจะเอาไปทำอะไร ? พระพุทธเจ้าท่านก็บอกว่าทรัพย์ที่เห็นปานนี้ก็สมควรในการวิหารทานเท่านั้น วิหารทานก็คือ การสร้างที่อยู่อาศัยสำหรับถวายพระ ท่านก็เลยทุ่มเทเงินทองสร้างเป็นวัดบุพพารามขึ้นมา เป็นวัดแรกในพระพุทธศาสนาที่ผู้หญิงสร้าง
              คราวนี้ท่านก็บอกว่าขอพระสักองค์หนึ่ง ที่เป็นมหาเถระไปอำนวยความสะดวกในการก่อสร้างด้วย พระพุทธเจ้าท่านก็บอกว่า เธอชอบใจพระเถระองค์ไหน ก็จงรับบาตรพระเถระองค์นั้น คราวนี้นางวิสาขาจริง ๆ แล้ว ท่านสนิทสนมกับพระอานนท์มาก แต่เห็นว่าพระโมคคัลลาน์มหาเถระผู้เป็นอัครสาวกเบื้องซ้ายเป็นผู้ประกอบด้วยฤทธิ์ ถ้าหากว่าพระเถระไปอำนวยการก่อสร้างทุกอย่างก็จะคล่องตัว คนมีฤทธิ์นี่บันดาลอย่างไรก็ได้ ก็เลยรับบาตรพระโมคคัลลาน์ไป พระพุทธเจ้าก็เลยบอกว่า โมคคัลลานะ ดูก่อนโมคคัลลาน์ เธอจงไปพร้อมกับบริวารของเธอเถิด พระโมคคัลลาน์ก็เลยต้องพาพระลูกศิษย์ ๕๐๐ องค์ไป
              เขาบอกว่าด้วยอานุภาพของพระเถระ ไม่ว่าเขาจะไปหาหินหาไม้ไกลขนาดไหน ก็สามารถไปกลับได้ภายในวันเดียวสบายไป ท่านก็เลยสร้างขึ้นมา กลายเป็นวัดที่มีอาคารสำคัญอยู่หลังหนึ่ง เรียกว่ามิคาระมาตุปราสาท คือปราสาทแม่ของมิคาระเศรษฐี นางวิสาขาแกเป็นลูกสะใภ้ แต่แกกินตำแหน่งแม่ของพ่อผัว อันนี้มันเรื่องอีกต่างหากนะ
              คราวนี้เขาบอกว่ามิคาระมาตุปราสาท ชั้นบนมี ๕๐๐ ห้อง ชั้นล่างมี ๕๐๐ ห้อง ท่านสร้างใหญ่ขนาดนั้น สิ้นทรัพย์ในการซื้อที่ไป ๙ โกฏิ สิ้นทรัพย์ในการก่อสร้างไป ๙ โกฏิ สิ้นทรัพย์ในการฉลองไป ๙ โกฏิ รวมแล้วทั้งหมด ๒๗ โกฏิ สร้างเป็นวัดใหญ่โตขึ้นมา เสร็จแล้วแกก็ปลื้มใจ แกและก็ลูก ๆ หลาน ๆ ของแก แกชื่อว่าวิสาขา ผู้มีสาขาอันงอกงามอย่างยิ่ง เพราะว่าแกมีลูก ๒๐ คน แล้วลูก ๒๐ คนนี้ มีลูกอีกคนละ ๒๐ คน รวมแล้วแกมีหลาน ๔๐๐ คน
              แล้วนางวิสาขา ด้วยกำลังบุญของแก ทำให้แกเป็นเบญจกัลยาณี แกบอกว่าในอดีตชาติเคยซ่อมพระพุทธรูปให้กลับดีคืนมา มาชาตินี้แกเลยกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด คราวนี้เบญจกัลยาณี งามผม งามเนื้อ งามอะไรก็ไม่แปลกหรอก มันไปงามวัยนี่แปลก งามวัยนี้อรรถกถาท่านอธิบายว่า ถ้าคลอดลูกคนแรกอายุเท่าไร รูปร่างหน้าตา สภาพร่างกาย จะอยู่อายุแค่นั้นจนวันตายเลย คราวนี้แกแต่งงานอายุ ๑๖ ตีเสียว่าอย่างช้า ๆ อายุ ๑๗ ได้ลูกคนหนึ่ง แม่เจ้าประคุณอายุ ๑๒๐ ก็ยังสาวพริ้งอยู่อย่างนั้นแหละ
              แกก็เลยเดินไปปลื้มใจไปกับการสร้างมิคาระมาตุปราสาทของแกกับลูก ๆ หลาน ๆ ของแกไป ก็คงอยู่ในลักษณะปลื้มใจ พูดเป็นโคลงเป็นกลอนเป็นเพลงไปเลยว่า เราเคยคิดจะถวายทานกับพระสงฆ์ในพระศาสนา เราก็ได้ถวายแล้ว คิดจะถวายยาเราก็ได้ถวายแล้ว คิดจะถวายผ้าไตรจีวรก็ได้ถวายแล้ว คิดจะได้ถวายสิ่งก่อสร้างที่เป็นถาวรวัตถุก็ได้ถวายแล้ว ทานทุกอย่างที่เราตั้งความปรารถนาสมบูรณ์แล้ว พระได้ยินแกพูดเป็นโคลงเป็นกลอนอยู่ก็ทูลพระพุทธเจ้าว่า สงสัยว่าวันนี้มหาอุบาสิกาของเราเป็นโรคดีกำเริบ ก็เลยฟุ้งซ่าน ปกติไม่เคยเห็นร้องเพลงสักทีหนึ่ง วันนี้เห็นร้องเพลงทำไมก็ไม่รู้ พระพุทธเจ้าก็บอกว่านั่นไม่ใช่ร้องเพลงหรอก นั่นเป็นปิติในบุญของตัวเอง ก็เลยกล่าววาจาดังนั้นขึ้นมา พระพุทธเจ้าท่านก็เลยตั้งไว้ว่าเป็นมหาอุบาสิกา ผู้เลิศที่สุดในการถวายทาน ถ้าเป็นมหาอุบาสกก็เป็นอนาถบิณฑิกเศรษฐี
              คราวนี้มากล่าวถึงตรงจุดที่ว่า เขาเรียกว่า นางวิสาขามิคาระมาตา คือวิสาขาผู้เป็นแม่ของมิคาระเศรษฐี ลูกสะใภ้อีท่าไหนไปเป็นแม่ของพ่อผัวก็ไม่รู้ คือว่าพอแต่งงานไปแล้ว เข้าไปในตระกูลของมิคาระเศรษฐีแล้ว เพิ่งจะรู้ว่าเป็นตระกูลที่ไม่นับถือพระรัตนตรัย แต่นับถือพวกนักบวชชีเปลือย เขาเรียกว่าอเจลก คือสมัยก่อนการแต่งงาน เขาส่งฑูตไป มิคาระเศรษฐีเขามีลูกชายคือปุณวัฒนะกุมาร พออายุ ๑๖ เขาก็หาคู่ให้ลูก เขาก็เชิญพราหมณ์ที่เป็นอาจารย์ใหญ่ ๘ คน ของเมืองสาวัตถีมา เสร็จแล้วก็มอบพวงมาลัยทองคำมีค่า ๑๐๐,๐๐๐ กหาปนะให้ ก็คือราคา ๔๐๐,๐๐๐ สมัยโน้น เพราะกหาปนะเท่ากับ ๔ บาท สมัยนี้ไม่รู้ ๔ ล้านจะซื้อได้หรือเปล่า ? มอบพวงมาลัยที่มีราคา ๑๐๐,๐๐๐ กหาปนะให้ บอกว่าให้ไปหาผู้หญิงที่งามที่สุดเท่าที่จะหาได้ เพื่อมาเป็นคู่ของลูกของเรา
              ก็หาไปเรื่อย ๆ มาถึงเมืองสาเกต พอดีเป็นวันนักขัตฤกษ์ ก็คือเป็นวันงานประจำปีของเขา อาจารย์ทั้ง ๘ คนก็เข้าไปพักที่พักริมทาง ประเภทศาลาพักร้อนอะไรอย่างนั้น ปรากฏว่า ฝนตกใหญ่พอดี พวกคนก็วิ่งกันหลบฝนอุตลุดไปหมด กระทั่งบริวารที่ตามนางวิสาขาก็วิ่งกันให้เจี๊ยวจ๊าวไปหมด ปรากฏว่านางวิสาขาสาว ๑๖ แกก็เดินเอ้อระเหยลอยชาย ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างไปเรื่อย แล้วก็ไปหลบฝนอยู่ในศาลา พราหมณ์ทั้ง ๘ ก็พิจารณาเห็นแล้ว ผู้หญิงคนนี้สวยมาก สวยกว่าทุกคนที่เคยได้เห็น แล้วทำไมจริตกริยาถึงได้แปลกอย่างนี้ ฝนตกมีแต่คนวิ่งหนี แล้วทำไมเขาไม่วิ่ง ก็เลยเข้าไปถามว่า แม่หนู ๆ ชื่ออะไร ? ลูกเต้าเหล่าใครหรือ ? นางก็บอกว่า ดิฉันชื่อวิสาขา ลูกของธนัญชัยเศรษฐีกับสุมนาเทวี ก็เป็นคนของเมืองสาเกตนี้เอง ก็ถามว่าฝนตกแล้ว ทำไมไม่วิ่ง ? ก็บอกว่า มันเกิดจากสาเหตุ ๒ อย่างด้วยกัน อย่างแรก พ่อแม่ทนุถนอมกล่อมเกลี้ยงมาดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม หากว่าฝนตกแล้ววิ่ง เกิดลื่นล้ม แขนขาหักเป็นบาดแผล แล้วตัวเองไปตอบกับพ่อแม่ได้อย่างไร เขาเลี้ยงมาดีขนาดนั้นแล้ว ตัวเองไปวิ่งเสียหัวร้างข้างแตกอย่างนี้
              อีกประการหนึ่งบุคคล ๔ ประเภท วิ่งแล้วจะไม่งาม ท่านบอกว่าได้แก่อันดับแรกคือพระภิกษุ อันดับที่สองคือพระราชา อันดับที่สามคือช้างศึกของพระราชา อันดับที่สี่คือผู้หญิง วิ่งแล้วจะไม่งาม ยอมเปียกหน่อยดีกว่า พราหมณ์ทั้ง ๘ พอเห็นก็สอบถามว่ามีเนื้อคู่หรือยัง ? มีคนจับจองไว้แล้วหรือเปล่า ? บอกว่าไม่มี ก็บอกว่าพวกลุงทั้ง ๘ คนมาจากเมืองโน้น มิคาระเศรษฐีเขามีทรัพย์สมบัติเท่านั้น ๆ มีลูกชายอายุ ๑๖ เขาขอหนูไปเป็นคู่หมั้นจะตกลงไหม ? พอสอบถามทวนความกันดีแล้ว ก็มีตระกูลเสมอกัน คือเป็นมหาเศรษฐีเหมือนกัน นางวิสาขาก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็รับ พราหมณ์ทั้ง ๘ ก็เอาพวกมาลัยคล้องคอให้ ลักษณะเหมือนเป็นของหมั้น เสร็จแล้วนางวิสาขาก็นัดแนะวันเวลาให้ทางฝ่ายโน้นส่งผู้ใหญ่มาให้ถูกต้อง มิคาระเศรษฐีพอได้ยินว่าลูกของเราจะได้หญิงที่เป็นเบญจกัลยาณีก็ดีใจ
              คราวนี้สมัยก่อนเศรษฐีมีหน้าที่เข้าเฝ้าพระราชาทุกวัน งานของแกก็เหมือนกับรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์หรือรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง เพราะต้องคอยเป็นที่ปรึกษาพระเจ้าแผ่นดินอยู่เสมอ ๆ ในการที่จะสร้างความเจริญให้กับแคว้นของตัวเอง ก็เลยเกิดความสนิทสนมคุ้นเคย ก็ไปกราบทูลพระเจ้าปเสนทิโกศลว่า ลูกชายจะแต่งงานกับผู้หญิงเมืองสาเกตโน้น พระเจ้าปเสนทิโกศล พอได้ยินก็ อ้าว...นั่นตระกูลเศรษฐีที่เราเชิญมาเองนี่ เพราะฉะนั้นเราควรจะไปเองเพื่อให้เกียรติเขาดีกว่า ทางด้านนี้ก็นัดแนะวันเวลา ถึงเวลานั้นวันนั้น จะยกขันหมากไปสู่ขอ ตัวเราจะไปญาติพี่น้องก็จะไป แม้กระทั่งพระราชาของเราก็จะไปด้วย เขาก็เลยแต่งงานแต่งการกันไปอย่างที่ว่านั่นแหละ
              ก็เฉพาะของขวัญวันแต่งงานอย่างเดียว พ่อเจ้าประคุณก็ขนกันไม่ไหวแล้ว ก็อย่างละ ๕๐๐ เล่มเกวียน เฉพาะวัวอย่างเดียว ไม่รู้นางวิสาขาได้ไปกี่ตัว เพราะธนัญชัยเศรษฐีบอกให้สมุห์บัญชีของตัวเองเปิดคอกวัวของตัว แล้วให้คนยืนเรียงสองฝั่ง ท่านใช้คำว่ากว้าง ๒๕ อสุภะ คือ ๑ อสุภะ น่าจะปราะมาณหลายวาอยู่นะ แล้ว ๒๕ อสุภะ คงประมาณสัก ๒๐๐ เมตร ได้มั้ง ? ระยะทาง ๓ โยชน์ ประมาณ ๔๘ กิโล เพราะว่า ๑๐๐ เส้น เป็นหนึ่งโยชน์ ๒๐ วา เป็นหนึ่งเส้น เพราะฉะนั้น โยชน์หนึ่งเท่ากับ ๘,๐๐๐ วา ๑๖,๐๐๐ เมตร ๑๖ กิโลพอดี เขาก็เลยจัดคนไปยืนตลอดระยะทาง ๓ โยชน์ กว้าง ๒๕ อสุภะ บอกว่าเปิดคอกให้วัวเดินออกไป ถ้าวัวเดินไปได้ ๑ โยชน์ ก็ตีฆ้องส่งสัญญาณมา พอสองโยชน์ก็ส่งสัญญาณมา ครบ ๓ โยชน์ก็ให้นายบัญชีปิดคอกได้ ตกลงแม่เจ้าประคุณได้วัวไปกี่ตัวก็ไม่รู้ นับไหวไหม ๔๘ กิโล ก็คงนับกันไม่ไหวแล้วล่ะ คราวนี้ปรากฏว่าวัวทั้งหมดในคอกกระโดดตามไปเกลี้ยงเลย คนก็เห็นเป็นอัศจรรย์ ก็กราบทูลพระพุทธเจ้าภายหลัง
              พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าในอดีตชาตินางวิสาขาทำบุญประเภททำแล้วทำอีก อย่างนี้ก๊ดีเจ้าข้าโปรดรับสักหน่อย อย่างนั้นก็ดีเจ้าข้ารับอีกสักหน่อยเถิด ไอ้โน่นก็เอาเพิ่มอีกนิด ไอ้นี่ก็เอาเพิ่มอีกหน่อย ถวายแล้วถวายอีก อานิสงส์ตรงนี้ก็เลยกลายเป็นว่าแกได้แล้วก็ได้อีก ถึงเวลาพ่อตั้งใจให้แค่นั้น ที่เหลือมันตามไปเกลี้ยงเลย แกไปถึงก็ประเภทขนไปอย่างละ ๕๐๐ อะไรสารพัดสารเพ แถมวัวอีกฝูงมโหฬาร ไปถึงเมืองสาวัตถี แม่เจ้าประคุณแจกดะตั้งแต่บ้านแรก จนถึงบ้านสุดท้ายเลย
              ในพระไตรปิฎกท่านใช้คำว่าทำทุกตระกูล ให้มีฐานะอันเสมอกัน ก็เลยเป็นว่าทุกคนกลายเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันว่า ยังไง ๆ ถ้าแม่นี่สมัคร ส.ส. แกได้แน่ คราวนี้นางวิสาขาแกเข้าไปในตระกูลแล้วเพิ่งรู้ว่า ตระกูลนี้นับถือนักบวชอเจลก คือไม่ได้นับถือพระในพระพุทธศาสนา แล้วจะทำบุญ พ่อผัวก็ไม่ยอมให้ทำ
              สมัยก่อนอำนาจอยู่ในหัวหน้าครอบครัว ในเมื่อเขาไม่อนุญาตก็ทำไม่ได้ นางวิสาขาแกเป็นคนฉลาด คนเป็นพระโสดาบันตั้งแต่อายุ ๗ ขวบ ไม่ฉลาดก็ไม่ได้ แกก็รอจังหวะ รอไปรอมา มีอยู่วันหนึ่ง พระมาบิณฑบาตหน้าบ้านพอดี มิคาระเศรษฐีเห็น อ้าว...ไม่ใช่พระผู้เป็นเจ้าของเรา ก็คือไม่ใช่นักบวชที่เป็นชีเปลือยก็ไม่ใส่บาตร ก็นั่งกินข้าวมธุปายาสไปเรื่อยเปื่อย นางวิสาขาได้ทีจะเฉ่งพ่อผัวแล้ว ก็บอกพระคุณเจ้า นิมนต์ไปข้างหน้าเถิด พ่อสามีของดิฉันมัวแต่กินของเก่าอยู่ มิคาระเศรษฐีได้ยินก็ฉุนขาดเลย ตูรวยขนาดนี้ของค้างคืนไม่เคยแตะเลย มาบอกว่ากินของเก่าได้อย่างไรใช่ไหม ? ก็เลยบอกลูกชายไป หญิงอัปรีย์อย่างนี้มันกล่าวหากัน พ่อเลี้ยงไม่ได้หรอก ไล่มันไปเสีย ปุณวัฒนะกุมาร แหม...เมียสวยขนาดนั้นใครจะไปไล่ใช่ไหม นางวิสาขาก็บอกว่าด้วยว่าไล่ไม่ได้ เพราะว่าตอนมานี้ เชิญดิฉันมาโดยใช้พราหมณ์ถึง ๘ คน เท่ากับว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ ถ้าจะให้ไล่ก็ต้องให้ผู้ใหญ่มาสอบสวนทวนความกันก่อนว่าใครถูกใครผิดอย่างไร
              คราวนี้มิคาระเศรษฐีก็ยัวะ สอบสวนก็สอบสวนวะ ถ้าแกแพ้แกต้องไปนะ นางวิสาขาก็บอกตกลงไป แต่ถ้าพ่อแพ้หนู พ่อต้องยอมนะ รายนี้ก็ยังไงตูก็ชนะแน่ เอ้า...ยอมก็ยอม
              คราวนี้ก็ไปเชิญพราหมณ์ที่เป็นอาจารย์ใหญ่ทั้ง ๘ มาช่วยตัดสิน พราหมณ์ก็สอบถามว่าที่พูดอย่างนั้น หนูหมายความว่าอย่างไร มิคาระเศรษฐีก็ประเภทยัวะใหญ่บอก มันว่าเรากินของเก่า ดูถูกความเป็นมหาเศรษฐีของแกมาก อะไรสารพัดก็ว่าไป นางวิสาขาบอกว่า พ่อสามีที่ร่ำรวยมานี้เกิดจากบุญเก่าที่ตัวเองทำมา แล้วพอมาถึงชาตินี้ไม่ยอมทำบุญใหม่ ก็เท่ากับว่า ตัวเองกำลังกินของเก่าอยู่ตลอดเวลา มิคาระเศรษฐีพอได้ยินอึ้ง เถียงไม่ได้ ในเมื่อเถียงไม่ได้ก็ยอมแพ้ คณาจารย์ทั้ง ๘ ก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นยอมแพ้แล้ว ลูกจะขออะไร นางวิสาขาก็บอกขออนุญาตทูลเชิญพระสมณโคดมมารับภัตตาหารในเรือนนี้
              คราวนี้พวกอเจลกชีเปลือยได้ยินก็เต้นกันใหญ่เลย พอได้ยินก็บอกมิคาระเศรษฐีว่า อนุญาตไม่ได้เด็ดขาด มิคาระเศรษฐีก็บอกตกปากรับคำลูกสะใภ้ไปแล้วว่าเขาขออะไรก็ต้องยอม เขาขอแค่นี้ก็ต้องยอมเขาสิ อเจลกก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปคังคาส ก็คืออย่าไปถวายอาหารพระสมณะโคดม นางวิสาขาก็จัดแจงเสียใหญ่โต เงินทองของพ่อผัวสักนิดก็ไม่แตะ ตัวเองขนมาเหลือเฟือแล้วใช่ไหม ? ก็สั่งพวกข้าทาสบริวารทั้งหมดช่วยกันจัดอาหารเพื่อถวายพระ แล้วก็ส่งสารทูลเชิญพระพุทธเจ้าว่า วันนั้นเวลานั้นให้เสด็จมารับภัตตาหาร พร้อมพระภิกษุ ๕๐๐ องค์ ตั้งใจเลี้ยงใหญ่เสียที ไม่ได้เลี้ยงมานานแล้ว
              พอถึงวันถึงเวลานางวิสาขาก็ขอให้พ่อผัวออกมาถวายอาหาร พ่อผัวก็บอกว่าไม่ นางวิสาขาก็บอกว่าไม่ก็ไม่ ไม่ว่ากัน ตัวเองก็ถวายอาหารเสร็จอะไรเสร็จ พอพระพุทธเจ้าพร้อมพระทั้งหมดฉัน สมัยก่อนพอฉันเสร็จก่อนที่จะให้พรอะไรกันนี่ เขาจะมีการเทศน์ให้ฟังก่อน พอเทศน์ให้ฟัง นางวิสาขาก็บอกว่า ขอเชิญพ่อผัวมาฟังเทศน์ พระอเจลกก็บอกว่า แกอย่าไปนะ มิคาระเศรษฐีก็บอกว่าไม่ไป นางวิสาขาก็บอกว่านี่เป็นคำสั่ง ในเมื่อเป็นคำสั่งก็ขัดไม่ได้ ตัวเองแพ้เขาแล้วนี่ ก็ต้องไป พระอเจลกก็แก้เกมกันยกใหญ่ เอาอย่างนี้แล้วกัน กั้นม่านหนา ๆ สัก ๗ ชั้น แต่ละชั้นให้ห่างกันกี่ว่า แล้วก็ซ่อนอยู่ชั้นหลังสุดเลย นางวิสาขาก็ไม่ว่า กั้นม่านก็กั้นไป เพราะท่านรู้อานุภาพของพระพุทธเจ้ามีขนาดไหน เขาจะกั้นก็ช่วยกั้นเสียด้วยซ้ำไป มิคาระเศรษฐีก็อยู่ชั้นสุดท้าย
              พระพุทธเจ้าท่านตั้งใจเทศน์เพื่อเป็นการสงเคราะห์ ในอรรถกถาเขาบอกว่า ถ้าพระพุทธเจ้าท่านเทศน์เพื่อสงเคาะห์ผู้ใด ต่อให้นั่งอยู่หลังภูเขาก็เหมือนกับนั่งอยู่เฉพาะหน้า พอฟังไปก็ไพเราะจับใจ ถูกใจไปหมด ก็เปิดม่านขยับไปทีละชั้นทีละชั้น มาถึงชั้นสุดท้ายกลายเป็นพระโสดาบันพอดี ก็เลยเข้าไปกราบพระพุทธเจ้า ในเมื่อกราบพระพุทธเจ้าเสร็จก็เลยสรรเสริญคุณของลูกสะใภ้ ว่าเป็นผู้ให้ชีวิตใหม่ในพระพุทธศาสนา เป็นผู้ทำให้เขาเข้าถึงธรรม ก็เลยประกาศบอกคนทั้งหมดว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปลูกสะใภ้นี้ตั้งอยู่ในฐานะเหมือนแม่ตัวเอง เพราะเป็นผู้ให้ชีวิตใหม่ในพระพุทธศาสนา ตั้งแต่นั้นมาชาวบ้านก็เรียกว่า วิสาขามิคาระมาตา นางวิสาขาผู้เป็นแม่ของมิคาระเศรษฐี ตกลงลูกสะใภ้กลายเป็นแม่ของพ่อผัวไปได้ด้วยประการฉะนี้แล
              แต่มันเป็นเรื่องอัศจรรย์ที่สุดคือว่า แกเป็นพระโสดาบันตั้งแต่ ๗ ขวบนะ แต่ว่าไม่ได้ไปนิพพาน วิสาขามหาอุบาสิกา สิ้นชีวิตเมื่ออายุ ๑๒๐ ปี ไปอยู่สวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวัสตี เห็นบอกว่าตั้งใจจะมาเกิดใหม่ถวายทานใหญ่ ๆ อีกสักครั้งหนี่งเถิด ไม่รู้เหมือนกันว่างานนี้จะใช้เงินสักเท่าไร ประวัติของแต่ละท่าน ถ้าเราฟังดูนะเหมือนกับมันเวอร์เกินไป อะไรมันจะรวยกันขนาดนั้น แต่จริง ๆ แล้วคือว่า เขารวยได้ด้วยกำลังบุญ เอาแค่ว่า ไม่ต้องมากหรอก
              สมัยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถของเราก็แล้วกัน สมัยอยุธยากลาง ๆ แล้วใช่ไหม สมัยนั้นแค่ฝนตกลงมา แก้วแหวนเงินทองจะผุดจากพื้นดินขึ้นมา คือในลักษณะที่เรียกว่าทำบุญของเขาที่ทำมา ทำให้ทรัพย์ต่าง ๆ ขึ้นมาใกล้ขนาดนั้นไม่ต้องเสียเวลาไปขุดไปหาอะไร ฝนตกก็เจอแล้ว
              ปัจจุบันนี้อาตมาเจออยู่ที่หนึ่งคือบางกระจะ จันทบุรี เจ้าของบ้านคือโยมเชิญ บุญรังษี อันนั้นฝนตกลงมา พลอยโผล่ในบ้านเลย เอาไปเจียระไนเลย แต่แกไม่ยอมขุดพลอยในที่ของตัวเอง แกไปเช่าที่คนอื่นไร่หนึ่งเป็นล้าน ๆ ไว้ขุดพลอย ก็ถามว่าแล้วโยมทำไมไม่ขุดในบ้านของตัวเอง เยอะแยะขนาดนี้ เขาบอกว่าอันนี้เก็บไว้ให้ลูกหลานมัน ตัวเองยังมีแรง ยังมีเงินอยู่ ไปเช่าคนอื่นเขาก่อน กะกินของเขาให้หมดก่อนแล้วค่อยมาว่าของตัวเอง นี่แหละคือกำลังบุญของคน
              ในเมื่อคนเรามีบุญก็จะเกิดในสถานที่ ที่ดี ท่านใช้คำว่า ปฏิรูป ปะเทสวาโส เอตัมมังคละมุตตะมัง การเกิดในถิ่นที่เหมาะสม ถือเป็นอุดมมงคลอย่างยิ่ง ดังนั้นคนที่ทำบุญมาดี ก็จะเกิดในสถานที่ ที่ดี ที่เหมาะสมกับบุญของตัวเองที่ทำมา ...เอาไหม ? ของเรามีสัก ๘๐ โกฏิ นี่ช็อกตายเลย สมัยนั้นถ้ามีเงิน ๘๐ โกฏิ พระราชาจะตั้งเป็นเศรษฐี มีฉัตรสามชั้นเป็นเครื่องหมาย ถ้าหากว่ามี ๔๐ โกฏิ เป็นอนุเศรษฐี ต่ำกว่านั้นจะเป็นคหบดี รวยกันแย่เลย เครื่องประดับชิ้นเดียวแบกไม่ไหว เขาบอกว่าเครื่องประดับทำเหมือนนกยูงรำแพน ดูไกล ๆ นี่ ไม่รู้ว่ามีชีวิตหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเป็นของจริงหรือของปลอม ต้องเข้าไปจ้องดูใกล้ ๆ ถึงรู้ เสร็จแล้วด้ายที่ใช้ร้อยพวกแก้วมณี แก้วมุกดา ที่ร้อยเป็นตัวเสื้อคลุม เขารีดเอามาจากทองคำ เงินเอาไปทำตัวนกยูงประดับพวกแก้วมณี มีอย่างนั้นสักชุดเป็นลมตายเลยแบกไม่ไหว
              วัดแรกในพระพุทธศาสนาคือเวฬุวันมหาวิหารของพระเจ้าพิมพิสาร ถ้าวัดสำคัญในแคว้นโกศล ของพระเจ้าปเสนทิโกศลก็วัดเชตวัน อนาถบิณฑิกเศรษฐีสร้าง จะเป็นวัดที่ถูกเอ่ยถึงมากในพระสูตรต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็ เอวัมเม สุตัง ข้าพเจ้าได้ฟังมาดังนี้ เอกัง สะมะยัง ภควา สมัยหนึ่งองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น สาวัตถิยังวิหะระติ พักอยู่ที่เมืองสาวัตถี เชตวเนอนาถบิณฑิกัสสะ อารามเม ที่เชตวันมหาวิหาร เป็นอารามที่อนาถบิณฑิกเศรษฐีสร้างให้ เขาจะเอ่ยถึงอย่างนี้เยอะมากเลย เพราะตั้งแต่พรรษาที่ ๒๑ ถึง ๔๔ อยู่ที่นี่ตลอด