อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๔๗-๕๓

๔๗. แม่คนที่สอง

“แม่” คำเดียวสั้น ๆ ที่บุพการีทุกคน ต้องใช้เลือดเนื้อและชีวิตเข้าแลกจึงจะได้มา แม่ต้องทุกข์ยากลำบากเพียงไหน กว่าจะครบเก้าเดือนที่อุ้มท้องมา ต้องอดอยากปากแห้ง กินอะไรตามใจก็ไม่ได้ เพราะห่วงใยว่าจะกระทบกระเทือนกับลูกในท้อง...
ความเจ็บปวดแทบขาดใจยามคลอดลูกแต่ละคน แม่ก็ต้องทนแทบชีวิตจะดับดิ้น ต้องอดตาหลับขับตานอน เฝ้าถนอมกล่อมเลี้ยงมาจนใหญ่ ยามลูกเจ็บไข้ไม่สบาย ดังแม่จะป่วยไปด้วย ยามลูกมีทุกข์แม่ยิ่งทุกข์ระทมใจ เอาชีวิตเข้าแลกความสุขเพื่อลูกได้แม่ก็ยินดี...
แล้วฉะนี้ควรหรือ...? เด็กยุคใหม่ทั้งหลายเอ๋ย...ที่เจ้าเฝ้าแต่หมิ่นแคลนพ่อ - แม่ของตน ถ้าท่านไม่รักเรา มีหรือที่เราจะรอดมาจนเติบใหญ่ มีหน้ามากล่าวหาว่าท่านไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา ตนเป็นเพียงผลพวงแห่งกามารมณ์เท่านั้น นี่นะหรือ...ความคิดของปัญญาชน...!
พ่อ – แม่เป็นดั่งพระอรหันต์ของลูก มีแต่ความรักความปรารถนาดีต่อลูกอย่างแท้จริง แม้แต่มหาโจร เสือปล้น ฆาตกรโหด ก็ล้วนต้องการให้ลูกเป็นคนดีทั้งสิ้น ปรารถนาจะให้ลูกอยู่ดีมีสุขกันทั้งนั้น แล้วเราเล่า...? ทำอะไรให้พ่อ – แม่ชื่นใจบ้าง...?
ถ้าเราสามารถระลึกชาติย้อนหลังไปได้ จะพบว่าในชาติที่กุศลกรรมส่งผล บางชาติเราได้พบพระพุทธเจ้า บางชาติเราพบพระปัจเจกพุทธเจ้านับแสนองค์ บางชาติเราพบพระอรหันต์เจ้านับร้อยนับพันองค์ เราพบท่านผู้ทรงความดีสูงสุดมากถึงเพียงนั้น
พ่อ – แม่เป็นแดนเกิด ถ้าไม่มีท่านมีหรือที่เราจะได้เกิดมา และได้ทำความดีอย่างทุกวันนี้ ชาติที่เราพบพระผู้บริสุทธิ์นับหมื่นนับแสนองค์ เราก็มีพ่อมีแม่อย่างละหนึ่งท่านเท่านั้น ไม่ว่าใครก็มาทดแทนตำแหน่งอันยิ่งใหญ่นี้ในใจของเราไม่ได้เป็นอันขาด...
พระคุณของพ่อ – แม่ ยากจะเปรียบปานได้ องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “บุรุษผู้มีกำลัง นำบิดา มารดาวางไว้บนบ่าแห่งตน เลี้ยงดูท่านเป็นอย่างดี ให้ท่านกิน ถ่าย นอน อยู่บนนั้น สิ้นเวลาร้อยปียังทดแทนไม่ได้แม้แต่คุณค่าคำหนึ่งแห่งน้ำนมที่กลืนกิน”
ในโลกนิติคำโคลง เปรียบพระคุณพ่อ – แม่เอาไว้ว่า “คุณแม่หนา หนักเพี้ยงพสุธา คุณบิดรดุจอา กาศกว้าง” นับว่ามากมายจนประเมินค่าไม่ได้ ผู้ฆ่าพระอรหันต์ต้องอนันตริยกรรม ผู้ฆ่าพ่อ – ฆ่าแม่ก็ต้องอนันตริยกรรมเช่นกัน ดังนั้น การเปรียบว่า พ่อ – แม่ คือพระอรหันต์ของลูก จึงไม่นับว่าเกินเลยแม้แต่น้อย...
เรื่องพระอรหันต์ของลูกนั้น ชาวจีนกล่าวถึงนิทานไว้ว่า ชายหนุ่มผู้ใฝ่รู้ต้องการพบพระอรหันต์ เพื่อขอฝากตัวเป็นศิษย์ จึงลามารดาคนเดียวของตน เพื่อเดินทางไปแสวงหาครูบาอาจารย์ แม้มารดาจะทัดทานเช่นไรก็ไม่เป็นผล...
เขาบุกป่าฝ่าดงจนได้พบเซียนผู้วิเศษกลางป่าเขา พอทราบความประสงค์เข้า ท่านผู้วิเศษก็หัวเราะลั่น กล่าวว่า “เจ้าไม่น่าลำบากลำบนมาถึงเพียงนี้เลย ละแวกบ้านของเจ้าก็มีพระอรหันต์ ท่านใส่เสื้อกลับตะเข็บ และใส่รองเท้ากลับข้าง จงสังเกตให้ดี...”
ชายหนุ่มดีใจนัก รีบเดินทางกลับภูมิลำเนาแห่งตน วันหนึ่งก็ถึงบ้านเกิด เขาจึงกลับบ้านไปหามารดาก่อน ฝ่ายแม่เฒ่าพอได้ยินเสียงลูกก็ผวาออกจากบ้านมาด้วยความดีใจ ชายหนุ่มมองดูมารดาอย่างพินิจพิจารณา แล้วทรุดกราบลงแทบเท้า...
ที่แท้ดวงใจผู้เป็นแม่นั้น เฝ้าห่วงใยครุ่นคะนึงมิรู้วาย พอแว่วเสียงลูกชายก็ดีใจดังได้แก้ว คว้าเสื้อสวมรองเท้าอย่างรีบร้อน เลยใส่เสื้อกลับตะเข็บ ใส่รองเท้ากลับข้าง ชายหนุ่มจึงทราบทันทีว่า นี่คือพระอรหันต์ที่ท่านผู้วิเศษกล่าวถึง...!
“ขาดแม่เหมือนแพแตก” นาวาชีวิตคล้ายดังจมหาย ถ้าไร้ซึ่งแม่คอยคัดท้าย “ขาดพ่อมีแม่ ก็เหมือนมีทั้งพ่อและแม่ ขาดแม่มีพ่อก็เหมือนไม่มีอะไรเลย...” ในพระไตรปิฎกก็กล่าวไว้ชัดเจนว่า ผู้ฆ่าแม่ต้องอนันตริยกรรมหนักกว่าฆ่าพ่อ ๑ เท่าตัว...
ถ้าดูจากความทุกข์ยากแสนสาหัส ยามอุ้มท้องมาก็ดี ยามคลอดก็ดี ทั้งยังต้องกลั่นเลือดในอกของตน ให้ลูกดื่มกินเพื่อยังชีวิตก็ดี เราก็จะเห็นได้ว่า พระคุณของแม่นั้น ดูท่าจะล้ำหน้าพ่อไปแล้วจริง ๆ...
อาตมามีแม่ที่เป็นยอดวีรสตรีของลูก ๆ ท่านทำงานลำบากตรากตรำราวเครื่องจักรที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หาเลี้ยงลูก ๆ ทั้งสิบสองชีวิตส่งเสียให้เล่าเรียนทุกคน ทั้งยังต้องเลี้ยงดู – รักษาพยาบาลพ่อที่ป่วยหนักมาเป็นสิบ ๆ ปี...
ในสามโลกนี้หาใครยิ่งใหญ่กว่าแม่คงจะไม่มี ไม่ว่าจะเจ็บไข้เหนื่อยยากเพียงไหนไม่เคยบ่น ดูจากผลงานยามลูกทุกคนตั้งหลักปักฐานได้แล้ว คงต้องให้แม่คนอื่นซักสิบสองคน จึงจะสามารถสร้างผลงานนี้ขึ้นมาเท่ากับแม่ของอาตมาคนเดียว...
ยามเป็นฆราวาส อาตมายังพอจะหาเลี้ยง – รักษาพยาบาล ยามแม่เจ็บป่วยบ้าง พอบวชเข้ามา ก็ทำได้เพียงแต่ส่งขนมไปให้แม่ทุกเดือน อย่าตำหนิกันเลยนะ...พระพุทธเจ้า ท่านอนุญาตให้ภิกษุเลี้ยงดูบิดา – มารดาได้ โดยไม่ผิดธรรมวินัย...
อาตมาเป็นคนโชคดี บวชมาถึงจะห่างแม่ไปบ้าง ก็ได้พบกับแม่อีกท่านหนึ่ง คือ อาจารย์เบ็ญจา วิบูลย์พันธุ์ พอเห็นหน้าท่าน อาตมาก็เรียกแม่อย่างเต็มปากเต็มคำ...
ไม่ทราบว่าเป็นวาสนาผูกพันมาแต่ปางไหน พอเห็นก็รักเคารพท่านออกจากใจ และท่านเองก็รับในความเป็นแม่ในทันทีเช่นกันต่างคนต่างบอกไม่ถูก คล้ายกับแม่ลูกที่จากกันนานแสนนาน แล้วพลันมาพบหน้ากันฉะนั้น...
ยามเจ็บไข้ได้ป่วย แม่ก็เฝ้าห่วงใย เหมารถรับไปรักษาพยาบาลจนสุดความสามารถ ฐานะแม่ก็ใช่ว่าจะดีนัก แต่ด้วยความรักความห่วงใน “ลูกพระ” แม่ก็ยอมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่แม่เองก็ยอบแยบออกปานนั้น...
ไปเยี่ยมแต่ละครั้ง แม่ก็แสนจะยินดี ตื่นเต้นจนแทบทำงานไม่ได้ ขอแว่บกลับมาสงเคราะห์ลูกพระซักนิดก็ยังดี ทั้งอาหารการกิน ที่อยู่ ที่นอน แม้แต่สบงจีวร แม่ก็ซักให้เสร็จสรรพ ถ้าไม่ให้ทำ แม่ก็ห่อเหี่ยวท้อแท้ ลูกพระไม่รักแม่แล้วหรือไร...?
เมื่อออกธุดงค์ ความจริงอาตมาจะรีบเดินทางไปหาญาติโยมที่กรุงเทพฯ กลับต้องรีบตีรถไปหาแม่ที่อู่ทองอย่างด่วนจี๋ ไปถึงจึงทราบว่าทำไมต้องมานี่ก่อน แม่อดข้าวเย็นรักษาศีลแปด ขอผลบุญคุ้มครองลูกพระให้ปลอดภัย ถ้ายังไม่เห็นลูกพระเพียงใด ก็จะยอมอดทนรักษาศีลแปดเรื่อยไป...โธ่...แม่จ๋า...!
ออกจากป่ามาแข้งขามีแต่บาดแผลยับเยิน อาตมาคิดว่า ถ้าแม่เห็นเข้าคงแทบช็อคตาย เลยปรากฎมโนภาพขึ้นในใจ ว่าชาติไหน ๆ ก็เป็นอย่างนี้ ยามจากไปแม่ก็แทบขาดใจ กลับมาทีไรเจ็บโทรมกลับมาให้แม่รักษาเหนื่อยยากทุกที...
ภาพที่น่าขันที่สุดคือ ลูกหมาวัยคะนองไปหยอกแมวเล่น ถูกแมวตบซะร้องเอ๋ง ๆ วิ่งหัวซุกหัวซุนหาที่พึ่ง แม่ไก่ที่คุ้ยเขี่ยหาอาหารเลี้ยงลูกอยู่ไม่ไกล ตรงรี่เข้าช่วยเหลือประจัญบานกับเจ้าแมวจนฝุ่นตลบ...เจ้าแมวโดนโจมตีแบบตั้งตัวไม่ทัน ก็เผ่นแน่บด้วยความตกใจ...
เออหนอ...ต่างเผ่าต่างพันธุ์กันถึงเพียงนั้น ความเป็นแม่ที่รักลูกคอยปกป้องยามลูกมีภัยก็ไม่ได้น้อยลงเลย ดูเจ้าตัวแสบอีกที...ไม่มีละที่จะเข็ด คอยหาเรื่องให้แม่ตัวแม่ไก่วุ่นวายได้ไม่รู้จักจบจักสิ้นซีน่า...!
“แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง ที่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลัง เมื่อยังนอนเปล แม่เราเฝ้าโอ้ละเห่ กล่อมลูกน้อยนอนเปล ไม่ยอมหันเหไปจนไกล...
แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดจากรักลูกปักดวงใจ เติบโตโอ้เล็กจนใหญ่ นี่แหละหนากระไร ไม่ใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม...
ควรคิดพินิจให้ดี ค่าน้ำนมแม่นี้ จะมีอะไรเหมาะสม โอ้ว่าแม่จ๋า...ลูกคิดถึงค่าน้ำนม เลือดในอกประสม กลั่นเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน...
ค่าน้ำนมควรชวนให้ลูกฝัง แต่เมื่อหลังเปรียบดังผืนฟ้าหนักกว่าแผ่นดิน บวชเรียนพากเพียรจนสิ้น... หยดหนึ่งน้ำนมกิน ทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย...”
“มยฺหํ มาตาปิตุ ปาเท วนฺทามิ” ลูกขอกราบลงแทบเท้าบิดา มารดา ในทุกชาติ ทุกภพ จวบจนชาตินี้ภพนี้ พระคุณความดีที่ให้การสงเคราะห์ อุ้มชูเลี้ยงดูลูกมาในทุกชาติ ลูกขอเทิดไว้เหนือเศียรเกล้าตราบสิ้นกาลนาน...!

๕ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๔๘. นิมิตมรณะ

ดังได้กล่าวแล้วว่า นิมิต เป็นภาพที่ปรากฏขึ้นมาเอง โดยที่เราไม่สามารถบังคับได้ “หลวงพ่อ” เมตตาบอกถึงนิมิตที่คนใกล้ตายมักจะเห็น และสามารถบอกที่ไปของคนตายได้ด้วย ดังนี้
- เห็นเปลวไฟลุกท่วม จะลงนรกโดยตรงเลย
- เห็นคนสี่คนนุ่งแดงใส่แดงมารับ แบบนี้ต้องผ่านการสอบสวนของพระยายมราชก่อน แล้วไปตามผลดีชั่วของตน
- เห็นป่า จะไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน
- เห็นก้อนเนื้อ จะไปเกิดเป็นคนอีก
- เห็นเทวดามายืนแถวหน้า พรหมยืนแถวกลาง พระอริยเจ้ายืนแถวหลัง แบบนี้ไปเกิดเป็นเทวดา
- เห็นพรหมยืนแถวหน้า เทวดายืนแถวกลาง พระอริยเจ้ายืนแถวหลัง แบบนี้ไปเกิดเป็นพรหม
- เห็นพระพุทธเจ้าหรือพระอริยเจ้าอยู่ข้างหน้า พรหมอยู่กลาง เทวดาอยู่หลังสุด แบบนี้ไปนิพพาน
นิมิตที่กล่าวมานี้ เป็นเพียง “แบบ” เท่านั้น อาจจะมีแตกต่างไปบ้าง ก็คงคล้ายคลึงกันอย่าง “ธัมมิกอุบาสก” เห็นเทวดาจากสวรรค์ทั้งหกชั้น นำรถทิพย์มารับ ลูกหลานบอกให้ท่านไปชั้นดุสิต ท่านจึงเอาพวงมาลัยคล้องงอนรถทิพย์ชั้นดุสิต ปรากฏว่า ลูกหลานเห็นเพียงพวงมาลัยลอยอยู่ หาได้เห็นรถทิพย์หรือเทวดาดังที่ท่านเห็นไม่...
นิมิตมรณะอีกอย่าง ที่คนโบราณสอนต่อ ๆ กันมาก็คือ ถ้าเห็นใครไม่มีหัว หรือ ไม่มีเงาหัว แปลว่าบุคคลนั้นจะตายภายในเจ็ดวัน คนเห็นจงอย่าตกใจ อย่าเอะอะ หากมีผ้าให้เอาผ้าม้วนกลม ๆ ขว้างใส่พร้อมกับพูดว่า “เอ้า...ข้าต่อหัวให้...” แล้วรีบบอกคนนั้นให้ทราบ ให้เขาปล่อยชีวิตสัตว์ (ต้องเป็นสัตว์ที่จะถูกฆ่า หรือเขาขายให้คนไปฆ่าเท่านั้น) แล้วถวายสังฆทานด้วย จะช่วยต่ออายุให้ยืนยาวไปได้...
แต่ต้องระวังไว้หน่อย คือ เพื่อนรุ่นพี่ของอาตมา เห็นเพื่อนไม่มีหัว แกก็จะช่วย แต่หาอะไรไม่ได้ บังเอิญหิ้วถังน้ำอยู่เลยขว้างด้วยถังน้ำ แหม...แม่นเหลือใจ โพละเดียวตะครุบกบเปียกปอนไปทั้งตัว ขนาดบอกให้ทราบ เพื่อนยังโกรธแทบฆ่ากันตาย หาว่าแกแกล้ง เลยไม่ทำบุญอะไรทั้งสิ้น ต่อมาไม่กี่วันโดนรถชนขาหัก นี่ขนาดได้ถังน้ำไปต่อหัวทั้งใบแล้วนะ ถ้าไม่ได้คงถึงตายจริง ๆ...
ตอนบวชใหม่ ๆ อาตมาพักอยู่ที่ป้อมยามด้านตะวันออก หลังร้านอาหารของวัด ข้างป้อมยามมีต้นพุทราใหญ่ ขึ้นแผ่คลุมด้านตะวันตกของป้อมไปทั้งแถบ ช่วยให้ยามบ่ายไม่ร้อนอบอ้าว (ขณะนี้ถูกโค่นทำเสาเรือนไปซะแล้ว)...
ตอนเที่ยงของวันหนึ่ง อาตมากำลังนอนฟังเสียงตามสายของหลวงพ่อ บรรยายธรรมะอยู่นั่นเอง อาตมาก็เห็นภาพที่น่ากลัวเหลือที่จะกล่าว...
งูจงอางตัวมหึมา เลื้อยมาบนยอดพุทรา น้ำหนักตัวของมันทำให้ต้นพุทราไหวระเนนไปทั้งต้น มัจจุราชไร้เท้าเลื้อยปราด ๆ เข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วดีดตัวพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง ฉกใส่อาตมาที่นอนตะลึงตัวแข็งอยู่ทันที...!
“หลวงพ่อ” ปรากฏขึ้นทางไหนดูไม่ทัน ท่านตวัดไม้เท้าเขี่ยขึ้นนิดเดียว เจ้าจงอางยักษ์ก็ฉกพลาดเป้า ฝังเขี้ยวลงพื้นกระดานข้างใบหน้าอาตมาโครมเบ้อเริ่ม ลำตัวมหึมาของมันฟาดพลั่กลงบนอก อาตมาถึงกับจุกแอ้ด ๆ ชักตาตั้งไปเลย...!
เจ้างูร้ายเลื้อยลงบันไดไปยังชั้นล่าง เสียงลำตัวมันลากพื้นดังแสกสากชวนสยองขวัญ อาตมาพอหายจุก ก็เผ่นลุกขึ้นแบบอกสั่นขวัญหาย แล้วทำสิ่งบ้า ๆ แบบขาดสติเพราะตกใจ คือ วิ่งลงบันไดไป เพื่อจะหนีงู...!
พรวดลงมาชั้นล่างเพิ่งนึกได้ “เฮ้ย...ไอ้งูมันเลื้อยลงมานี่หว่า...” ทั้งที่ไม่กลัวงูมาก่อน อาตมาก็ขาแข็งวิ่งไม่ออก ค่อย ๆ มองซ้ายมองขวาเหงื่อแตกท่วมไปทั้งตัว โธ่...ก็งูจงอางตัวเท่าต้นกล้วย คนบ้ากว่านี้ก็ยังกลัวเลย...!
มองหาเท่าไรก็ไม่เจอ ประตูก็ปิดล็อคอย่างดี ดูใต้บันไดก็ไม่มีย่องไปชะโงกดูในห้องน้ำก็ไม่มี มุมลับตาก็มีแค่สองที่นี้เท่านั้น “บนเพดานล่ะ...?” “ไอ้บ้า...งูบ้านคุณนะซิ...ถึงแขวนอยู่บนเพดานเหมือนจิ้งจกได้...”
ทะเลาะกับตัวเองพักใหญ่ สติสตังค่อย ๆ กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวหน่อย “เฮ้ย... “หลวงพ่อ” ยังอยู่ข้างบน อาตมาวิ่งขึ้นมาข้างบน มีแต่ห้องโล่ง ๆ “หลวงพ่อ” หายไปไหน...? งงยิ่งกว่าถูกอีซ้ายของเขาทรายอัดปลายกระโดงคางซะอีก...
“หลวงพ่อ” มาจากไหนแล้วหายไปไหน ไม่น่าประหลาดใจหรอก ยิ่งกว่านี้ท่านก็ทำได้ แต่ไอ้จงอางยักษ์ล่ะ...? ประตูหน้าต่างชั้นล่างปิดดิบดีมันหายไปไหน...แล้วหน้าต่างที่มันพุ่งเข้ามา ทั้งมุ้งลวดทั้งเหล็กดัดมีพร้อม มันเข้ามาได้อย่างไร...? งูลมเรอะ...?
งูลมคืองูนิมิต แล้วทำไมเวลาตัวมันฟาดลงมาเราจุกแทบตายล่ะ...? งูลมมันต้องไม่มีน้ำหนัก...แล้วมันพุ่งเข้ามาเห็น ๆ เสียงฉกเสียงเลื้อย ยังดังถนัดหู โว้ย...! จะบ้าตาย...!
ถ้าเป็นความฝัน “งู” คือ “ผู้หญิง” ถ้าจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่างแน่ ๆ และงานนี้เราหมดทางสู้อย่างเห็น ๆ ถ้าหลวงพ่อไม่เมตตาช่วย คงม้วยมอดเป็นแน่แท้...
หลังจากนั้นก็ได้เรื่อง “เธอ” ผู้ทำให้ อาตมา “ฌานค้าง” มาตั้งแต่ก่อนบวชตามตื๊อถึงวัด มาได้ทุกอาทิตย์ ขนาดปิดกุฏิก็ยังหาผู้ชายมาเป็นเพื่อน เคาะประตูเรียกออกมาจนได้ การโจมตีแบบต่อเนื่องทำเอาอาตมาตั้งตัวไม่ติดเลย...
ขืนเป็นแบบนี้คงแย่แน่ จะรักษาด้วยการผ่าตัดมันก็ต้องทนเจ็บเอาบ้าง เมื่อ “เธอ” มาขอคำตอบครั้งหลังสุด อาตมาตอบไปว่า “เอาสมบัติทั้งสามโลกมาแลกกับความปรารถนานิพพาน อาตมายังไม่ต้องการ อย่าว่าแต่ผู้หญิงคนเดียว” “เธอ” ร้องไห้โฮวิ่งจากไป ขณะที่คนผ่าตัดก็ใจจะขาดรอน ๆ...!
ขนาดนี้ก็ยังไม่ใช่... “งูตัวนั้น” มาทีหลัง เป็นโยมที่มาปฏิบัติธรรมที่วัด เพิ่งเคยมาครั้งแรก พอเห็นต่างคนต่างตะลึง สัญญาเดิมมันจับใจทันที อาตมาเดินหนีทันควัน รู้ดีว่าถ้าเปิดโอกาสให้เธอพูดแม้แต่คำเดียว อาตมาเสร็จแน่...!
อาตมาเป็นฝ่ายหลบ ขณะที่เธอเป็นฝ่ายตาม แม้จะหลบขนาดไหน เวลาออกบิณฑบาต ทำวัตร กรรมฐาน ก็เจอกันจนได้ ถ้าเวลาเช่นนั้น อาตมาทำอะไรไม่ถูกเลย เป็นฝ่ายแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา...
จู่ ๆ ก็มีคำสั่ง “หลวงพ่อ” เรียกอาตมาไปเฝ้าหน้าตึกให้ท่าน สถานที่นั้นเป็นเขตหวงห้าม ถ้าไม่มีธุระจริง ๆ ไม่มีทางหาข้ออ้างย่างเหยียบเข้าไปได้เลย งูสาวแสนสวยจึงหมดหนทางตามล่า อาตมาก็ไม่ต้องโผล่มาผจญกับเธอ จนกระทั่งเธอเป็นฝ่ายหมดความพยายามไปแล้วไปลับไม่กลับมาอีก นิมิตมหาประลัยช่างน่ากลัวแท้ ๆ ถ้า “หลวงพ่อ” ไม่แผ่เมตตาต่อเงาหัวให้ อาตมาคง “ตาย” ไปนานแล้ว...!
ความตายอยู่ห่างเรา แค่ชั่วลมหายใจเข้า – ออก อาจจะมาถึงตัววินาทีใดก็ได้ ขอท่านทั้งหลายอย่ามัวสนุกเพลิดเพลินอยู่เลย เราเหมือนอยู่บนเรือนที่ไฟกำลังไหม้ จงเร่งหาทางหนีไปให้พ้นภัยกันเถิด...
ทาน – ศีล – ภาวนา เหมือนพาหนะที่จะนำพาเรา ให้ข้ามห้วงน้ำใหญ่ คือกิเลส จงเร่งทำให้มีขึ้นโดยไว เพราะมัจจุราชคือความตายไม่เคยผ่อนผันแก่มนุษย์หน้าไหนเลย พระพุทธเจ้าทรงชี้ทางมาสองพันกว่าปีแล้ว จงเร่งเดินทางกันเถิด...!

๗ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๔๙. ขุมทองวัดท่าซุง

“หลวงพ่อ” เล่าให้ฟังหลายวาระว่า อาคารแทบทุกหลังในวัด ปลูกคร่อมขุมสมบัติเอาไว้ สมบัติเหล่านี้เป็นทองคำธรรมชาติบ้าง ทองคำแท่งบ้าง ทองรูปพรรณ และบรรดาแก้วแหวนเงินทองต่าง ๆ บ้าง...
ขุมทรัพย์เหล่านี้มีเทวดาคอยรักษา โดยทั่วไปมักมีกำหนดว่า จะอยู่ตรงจุดนั้น ๆ เป็นเวลากี่ปี พอครบตามเวลา เทวดาก็จะพาย้ายหนีไปที่อื่น เรียกว่าทรัพย์เคลื่อนที่ เรื่องนี้ต้องถาม นายดาบตระกูล เปาริก แกเห็นทรัพย์เคลื่อนไปอยู่ใต้อาคาร จุดเดิมเป็นช่องขนาดโอ่งมังกร ลึกถึงไหนก็ประมาณไม่ได้...
บรรดาแก้วแหวนเงินทองตามจุดต่าง ๆ ของประเทศ ถูกเทวดานำเคลื่อนเข้ามาภายในวัดเป็นจำนวนมาก ถ้าจะให้ประเมินคงเป็นพัน ๆ ตัน ที่อาตมาทราบแน่ ๆ คือขุมทรัพย์ที่ เขาพลอง จังหวัดชัยนาท และสมบัติพระเจ้าจักรพรรดิที่ทะเลซับ(มักเขียนเป็นทะเลทรัพย์) จังหวัดชุมพร ถูกเคลื่อนมาอยู่ในวัดแน่นอน...
แก้วแหวนเงินทองที่เขาพลองจำนวนก็เป็นตัน ๆ อยู่แล้ว ส่วนสมบัติจักรพรรดินั้นเป็นทองคำแท่งขนาดโตกว่าเสาซีแพ็คซะอีก แต่ละแท่งยาวเป็นเมตร นับไม่ถูกว่ากี่หมื่นกี่แสนแท่ง แค่สองแห่งก็เหลือคณาแล้ว
แต่บรรดาเทวดาเขายังไม่พอ เฝ้าทรัพย์อยู่จะไปไหนก็ไม่ได้ เลยขนมาฝากวัดกันยกใหญ่ จนกระทั่ง “หลวงพ่อ” ต้องรีบสร้างกำแพงรอบที่ธุดงค์ร้อยกว่าไร่ เพื่อป้องกันคนขโมยขุดสมบัติ...
ความจริงใครขุดเทวดาก็เอาตายอยู่แล้ว แต่ด้วยความเมตตาผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ หรือป้องกันคนโลภจะเอาชีวิตมาทิ้งซะเปล่า ๆ “หลวงพ่อ” จึงต้องเสียเงินเป็นล้าน สร้างกำแพงล้อมไว้ซะเลย...
อาตมาเป็นคนเชื่อยาก ดังนั้น เวลาสอนมโนมยิทธิให้เด็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง มี อ๊อด กุ๊ก เก๋ เพ็ญ เป็นต้น จึงพาเขาไปดูสมบัติเป็นพยานไว้ว่ามีจริงแน่ ๆ เด็ก ๆ ตื่นเต้นกันใหญ่ที่เห็นสมบัติจำนวนมหาศาลเหลือคณานับ...
ยัง...เท่านั้นยังไม่สะใจ อยู่มาวันหนึ่ง “หลวงพ่อ” มีบัญชาให้สร้างเพิงให้เป็นที่หลบร้อนของสุนัขหกสิบกว่าตัวของท่าน บรรดาช่างจำเป็นมี พ ร ะ ส วั ส ดิ์ พ ร ะ สุ ธ น พ ร ะ สั ม ฤ ท ธิ์ (สามองค์นี้ลาสิกขาหมดแล้ว) พระชลอ และอาตมา ช่วยกันกะแปลน ขุดหลุมเป็นใหญ่...
เสาคอนกรีตที่มีอยู่ยาว ๔ เมตร กะจะให้เพิงสูงสองเมตรครึ่ง ต้องฝังเสาลงดินเมตรครึ่ง จึงช่วยกันขุดหลุมก่อนอื่น พอจวนได้ ระดับเมตรครึ่งก็มีน้ำเจิ่งขึ้นมา ดินเริ่มเป็นทราย พอตักทรายจอบแรก ขึ้นมานั่นเอง...
ประกายเหลืองอร่ามสะท้อนแสงอาทิตย์พราวระยับจับตา โอ้โฮ...ทองทั้งนั้นเลย...! ตักใหม่ก็ทองอีกนั่นแหละ เป็นทองธรรมชาติเม็ดละเอียดยิบ อาตมาและเพื่อน ๆ มองตากันอยู่ไปมา “นี่ถ้าเป็นฆราวาสละก้อ...เสร็จผมแน่...” อาตมาบอก...
ตกลงขุดหลุมเดียว เอาเสาลงแล้วกลบ เสาที่เหลือใช้วิธีตัดให้สั้นแทน ขืนขุดต่ออาจมีเรื่องยุ่ง ขนาดนั้นก็ตาม อาตมาและพระทุกองค์ถูกเท้าลึกลับ ถีบร่วงลงจากเสาลงมาออกหัวออกก้อยกันครบครัน คนปากเสียคืออาตมา ได้แผลใต้ฝ่าเท้าเพิ่มมมากกว่าคนอื่น แผลเบ้อเร่อ ต้องเดินตะแคงเท้าบิณฑบาตเป็นอาทิตย์ ๆ ปวดจะตายชัก สมน้ำหน้าตัวเองอยากปากหมาดีนัก...!

๘ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

บันทึกเพิ่มเติม หลวงน้าสัมฤทธิ์มาบวชใหม่ ส่วนพระชลอคือ หลวงตาชลอ วิมโล วัดศาลพันท้ายนรสิงห์

๑๑ กรกฎาคม ๒๕๔๙
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๐. ตามรอยเท้าพ่อ

บวชมาทั้งที มีครูบาอาจารย์สุดวิเศษอย่าง “หลวงพ่อ” ก็ตามแต่กิเลสมารมักมาล่อหลอกอยู่เรื่อย ๆ มันคอยชวนให้สึกซะร่ำไป...
ตอนกุศลกรรมค้ำจุนหนุนเสริม ก็สามารถจะอยู่ในผ้าเหลืองอย่างมีความสุข พออกุศลกรรมเข้าแทรกก็นำให้ทุกข์ อยากสึกมันวันละร้อยหนพันหน...
มีทางเดียวคือใจต้องมั่นคง ตั้งเป้าหมายไว้อย่างไรก็ต้องมุ่งหน้าลูกเดียว ไปตายข้างหน้าอย่างคนกล้า ยังดีกว่าถอยหลังมาตายแบบคนขลาด ถ้าบ้าขนาดนี้ก็พอสู้ไหว...
แต่บางทีเหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้น ก็ชวนให้ใจฝ่อเหมือนกัน พอพรรษาแรกผ่านพ้นจะเริ่มเข้าพรรษาสอง บรรดาพระเก่าที่บวชมาเป็นสิบ ๆ พรรษา ยกขบวนสึกซะหก – เจ็ดองค์...
แบบนี้ก็แย่ซิครับ...พระใหม่ ๆ กำลังหารุ่นพี่ ๆ เป็นหลักยึด อยู่ ๆ หลักก็มาจมหายวับไป ก็วิเวกโหวงเหวงไปตาม ๆ กัน โดยเฉพาะอาตมานอนละเมอเลยล่ะ...!
กลับจากกรรมฐานคืนหนึ่ง ขณะเดินรักษาอารมณ์จะกลับกุฏิ พอผ่านตึกกลางน้ำที่ “หลวงพ่อ” พัก อาตมายกมือไหว้ พลางถามในใจว่า “น้ำหน้าอย่างลูกนี้ จะไปนิพพานชาตินี้กับเขาไหวหรือเปล่าครับ...?”
ทันใดนั้น...ทั้งแผ่นดินแผ่นฟ้า หมู่ไม้และตัวอาคารก็หายวับไปกับตา องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในพระวรกายแก้วสว่างไสว ปรากฏขึ้นใหญ่เต็มจักรวาล...
พระหัตถ์ซ้ายจูงมืออาตมา พระหัตถ์ขวาชี้ไปเบื้องหน้าลิบ ๆ ที่ไกลเหลือประมาณ เห็นแสงสว่างสุกสกาวเป็นจุดเล็ก ๆ อยู่สุดขอบฟ้าตรัสว่า “พระนิพพานคอยอยู่ข้างหน้า ไปให้ถึงนะลูกนะ” ตรัสจบทุกอย่างก็คืนสภาพเดิม...
อาตมาเกิดความมั่นใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน กลับถึงกุฏิเขียนกลอนขึ้นมา ๑ บท ใจความมีว่า...
“ ...หนทางแม้สุดไกล ขอมุ่งไปกว่าจะถึง
ยากเข็ญมิคำนึง ถึงทุกข์ทนสักเพียงไร
เดินตามรอยเท้าพ่อ มั่นคงต่อธรรมวินัย
พ่อชี้หนทางใด จะมุ่งไปไม่ลังเล
จิตมั่นด้วยศรัทธา ทุกเวลามิหันเห
ผู้ใดจะรวนเร มิชวนเซตามเขาไป
พ่อนำทางให้ลูก มีแต่ถูกลูกมั่นใจ
ขอเดินตามพ่อไป ตราบจนถึงซึ่งนิพพาน...”
กำลังใจตอนนั้นมันหนักแน่นมั่นคงขนาดนี้จริง ๆ นึกเมื่อไรภาพพระพุทธลีลาพระหัตถ์ขวาชี้ไปยังเมืองแก้ว พระหัตถ์ซ้ายจูงมืออาตมา ก็ปรากฏชัดในห้วงนึกทุกครั้งไป
“สมเด็จพ่อขอรับ ขอปณิธานของลูกจงสำเร็จ สมดังมโนรถปรารถนา จงทุกประการด้วยเถิด...”

๘ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๑. ซ้อมมวยกับผี...!

ขึ้นชื่อว่า “ผี” ไอ้ที่ไม่น่ากลัว เห็นจะมีแต่ผีเสื้อเท่านั้น แต่ก็ไม่แน่นัก ถ้าไปเจอผีเสื้อโลกล้านปี อย่างในเรื่อง “พระอภัยมณี” แต่ละตัวปีกเท่าเสื่อลำแพน แถมกินคนซะด้วย แบบนี้ก็ตัวใครตัวมัน วิ่งกันตูดแป้นไปตาม ๆ กัน...!
ตอนเด็ก ๆ ละก้อชอบนัก ใครเล่าเรื่องผีเป็นหูผึ่ง นั่งเบียดกันเป็นกระจุก กลัวก็กลัว อยากฟังก็อยาก พอถึงตอนแม่นาคพระโขนง เอื้อมมือยาวเหยียด หยิบไม้ทะเลาะครกที่ใต้ถุน ต่างคนต่างขยับหนีร่องกระดาน กลัวผีมันจะล้วงตูด...!
ปวดฉี่ก็ทนเอา จะออกไปก็กลัวผี จด ๆ จ้อง ๆ อยู่กันทั้งกลุ่มแค่หัวบันได ผู้ใหญ่แกล้งร้อง “เอิ๊บ...” ขึ้นทีเดียว ปล่อยซ่ารดกางเกงกันตรงนั้นเอง กลางคืนนอนคลุมโปงเหงื่อท่วมตัว จะเปิดก็ไม่กล้าเดี๋ยวผีมันจะเห็น เวรกรรมแท้ ๆ ...!
อาตมาชะตาต้องกับผี ถูกหลอกมาแต่เล็ก นอนกับน้องชาย (น้องแสงชัย) อยู่สองคนแท้ ๆ ตื่นขึ้นกลางดึกกลายเป็นห้าคน แต่ละคนพระหน่อหุ่นชวนสยองทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรากลัว มันก็เสือกมาซะทุกคืนไอ้ผีไม่มีมารยาท...!
ไปเก็บฝรั่งมากินกัน ก็มีนายบึ้กหุ่นแรมโบ้ตัวดำเป็นเหนี่ยง แต่ดันนุ่งแดงใส่แดง แถมผ้าโพกหัวสีแดง นั่งแกว่งเท้ายิ้มฟันขาวอยู่บนต้นฝรั่ง ผลคือวิ่งกันตีนพลิก สาปส่งฝรั่งต้นนั้นไปเลย...!
ไล่ทุบไอ้ผีหัวกะโหลกที่ดันมารู้จักเราตอนไหนก็ไม่รู้ เรียกชื่อถูกซะด้วย ทุบไปทุบมา จะล่อกบาลพี่ชายเข้าให้ หรือโดนผีนางไม้ตามบีบคอ แทบจะตกลงมาคอหักตายที่ชายแดนตาพระยา แถมเหยียบอยู่บนกบาลผีตั้งสามศพ โดยไม่รู้เรื่องซักนิดว่ายืนอยู่บนหลุมของมัน ช่างซื่อบริสุทธิ์อะไรเช่นนั้น...!
โดนเจ้าของเสียงประหลาดไม่มีตัวตน ล้อมกรอบเอาที่หมู่บ้านทัพเซียม รอดมาได้เพราะจะซัดมันด้วยเอ็ม. ๑๖ ผีมันก็กลัวคนบ้าเหมือนกันนี่หว่า...นั่นโดนสมัยฆราวาส พอบวชมายิ่งเจอหนักเข้าไปอีก มันหลอกถนัดขึ้นว่างั้นเถอะ...
รายแรกคือแม่ของยายแจ๋ว นังผีขี้โกงหลอกต้มกันกลางงานศพตัวเอง ถัดมาก็ป้ากุหลาบ อุทิศส่วนกุศลให้แกตอนที่เผาแก กลางคืนแกตามไปขอบคุณซะแทบหัวโกร๋น ไปสวดศพที่วัดแก่นเหล็ก อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท ญาติ ๆ เมากันเละ...
หลวงพ่อพระครูวิชาญไชยคุณ วัดปากคลองมะขามเฒ่า ไม่รู้จะเทศน์ให้ใครฟัง มันเมากันทั้งศาลา เลยคุยกับผีหน้าตาเฉย ไอ้ผีก็ยืนตัวขาวโพลน พนมมือฟังเทศน์งานศพตัวเอง ต้องอย่างนี้ มันถึงจะแน่...!
ไปธุดงค์ ปักกลดในป่าช้ากะเหรี่ยง ตกค่ำมันมาซะหกตัว ยังดวงดีมีเทวดาช่วย ไม่งั้นม้วยไปแล้ว แถมผีเด็กมากระโดดน้ำหลอกอีก ด้วยความโมโหที่ถูกหลอก เลยไม่อุทิศส่วนกุศลให้ ไอ้ผีแสดงฟรีไป ไม่ได้ค่าแสดงซักเก๊...!
ออกไปทางด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี ก็ถูกผีหลอก มันมาขย่มโครม ๆ หลังคาแทบถล่มทลาย นอนดูมันขย่มไปเรื่อย เหนื่อยเข้ามันก็หยุดไปเอง ไม่แน่จริงนี่หว่า...ฯลฯ พวกนี้เป็นผีนอกวัดถึงจะหลอกก็ไม่น่ากลัว ผีในวัดซิดุบรรลัยเลย...!
พระในวัดโดนกันบ่อย พวกมาช่วยเข้าเวรด้วย มีรายหนึ่งไปท้าพี่แกเข้า แกมาเขย่าป้อมยามไหวทั้งหลัง ต้องหนีไปนั่งที่โบสถ์จนสว่างคาตา อีกรายถูกถีบร่อนจากชั้นบน ออกหัวออกก้อยมาตามบันไดสบายไปซิ...!
พระอาคันตุกะเป็นสังฆาธิการทั้งสิ้น มาดูงาน แล้วกลางคืนเขาเจริญกรรมฐาน พระคุณท่านก็คุยไม่เลิก โดนเคาะประตูเตือนก็ไม่รู้ตัว พี่ท่านเลยเขย่าตึกเล่นมันซะเลย รุ่งเช้ามีหน้ามาถามว่า “วัดนี้ผีดุเหรอ...?”
อาตมานอนภาวนากรรมฐานที่ป้อมตะวันออก พวกมากัน ๔ – ๕ ตัว หิ้วหัวคนท้ายคน จับเราเปลี่ยนท่านอนใหม่ ยกเท้าขวาถีบมันจับเท้าขวาไว้ ถีบซ้ายมันจับซ้าย ชกขวามันจับขวา ชกซ้ายมันจับซ้ายจะทำไงดี...?
อธิษฐานเตโชธาตุเผามัน มันก็หลบได้ ว่าคาถาเป่ามันยังมองเห็น เบี่ยงตัวหลบนิดเดียว แถมเยาะเย้ยซะด้วยว่า “ไม่ถูก” แหม...เจ็บใจ จะขยับทำอะไรมันรู้ก่อนซะทั้งนั้น ทั้งผีผู้หญิงผีผู้ชาย ช่วยกันนั่งทับจากอกถึงเท้าเลย...
“บอกว่ากลัวซิ แล้วจะปล่อย...” ไม่มีทาง เอ็งจะแน่ซักแค่ไหนวะ...? สะบัดหลุด โผนเข้าชกเจ้าตัวข้างหน้าสุดแรงเกิด... “โครม” ไม่ใช่เสียงหมัดกระทบผี หากแต่เป็นเสียงอาตมาล้มตะครุบกบโครม สนั่นป้อมสะเทือนเลย...!
ไอ้ตัวข้างหลังนะซิ มันเตะตัดด้วยท่าเถรกวาดลาน ลุกขึ้นได้ก็ตามแก้คืน ทั้งชกทั้งเตะ ศิลปมวยไทย ที่เรียนมาจาก ครูเขตร์ ศรียาภัย งัดมันขึ้นมาใช้ แม่ไม้พันลำ ที่ไม่ค่อยได้เห็นก็ได้เห็น...!
หมัด เท้า เข่า ศอก ถองกันอุตลุด ไอ้พวกนี้นกรู้ มันสู้ไม่ไหวก็ถอยไปล้อมอยู่ห่าง ๆ คอยเราเผลอ ถ้าเผลอมันอัดทันที แบบนี้ก็แย่ซิ...อาตมาเป็นคนนี่หว่า พอเหนื่อยก็เสร็จมัน...!
ถูกจับขึงพืดกดกับพื้น แล้วพวกมันยื่นหน้ามาหัวเราะเยาะ... เออ...ทีเอ็งข้าไม่ว่าทีข้าเอ็งอย่าโวยแล้วกัน วันพระมีเดือนหนึ่งตั้งสี่ครั้ง ต้องมีทีข้าบ้างละวะ...! คิดอาฆาตเอาไว้ในใจ ขณะถูกกดจนกระดิกกระเดี้ยไม่ไหว...
พอสงบสติอารมณ์ได้บ้างก็พิจารณาดู เจ้าพวกนี้ถ้าหลับตาหรือลืมตา แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ จะเห็นเป็นเงาหนา ดูออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ถ้าตั้งใจดูจะมองไม่เห็น เหมือนกับมองผ่านกระจกใส ๆ อย่างนั้นแหละ...!
ดูมือที่มันกดเราไว้ ก็เป็นรูปมือดี ๆ นี่เอง แต่ถ้าเพ่งดูจะเห็นแต่ร่างกายเรา แต่ความรู้สึกชัดเจนว่ามันกดเราซะแน่นปั๋งเลย ดูตัวของมันก็เหมือนกัน ถ้าไม่ตั้งใจก็ชัด ถ้าตั้งใจดูก็มองทะลุ เห็นข้างฝาเห็นโต๊ะ – เก้าอี้แทน...
ก็ตัวเป็นเงา ๆ ทำไมมันชกเราก็เจ็บ เราเตะมันก็ถูก กระชากมือซ้ายหลุดออกมาได้ ควานไปถูกเอวผีผู้หญิง เลยคว้าซะเต็มมือ ยายนี่บ้าจี้ หัวเราะคิก ๆ น้ำหูน้ำตาไหล เนื้อมันก็นิ่ม ๆ เหมือนคนทั่วไปไม่มีผิด...!
รวบรวมเรี่ยวแรงสะบัดโครม หลุดออกมาได้ เจ้าพวกนั้นรีบเผ่นออกนอกรัศมีมือ เท้าทันที อาตมากำหนดสมาธิ ขีดเป็นแนวป้องกันตัว เป็นวงกลมรัศมีซักวาหนึ่ง กำหนดสติระมัดระวังตัวตลอดเวลา...
ใครว่าผีหลอกกลางคืนอย่าไปเชื่อเชียว นี่กลางวันเที่ยง ๆ มันก็เอา...ตั้งแต่นั้นมา ก็เลยมีคู่มือชั้นดี มาช่วยซ้อมมวยให้ ใคร ๆ เขาโดนแค่พักเดียว พอนึกถึงนิพพานได้เขาก็เลิกซ้อม อาตมาโดนเป็นปี ๆ นึกถึงนิพพานไม่ได้ซักที...!
ต่อมาน้องแสงชัยบวช ตอนแรกจะเอาตั้งเดือนหนึ่ง พอครบเจ็ดวัดรีบขอสึกบอกว่า “ไม่ไหวครับ...มันเล่นไม่ให้หลับไม่ให้นอนเลย ขืนอยู่ต่อไปผมคงบ้าแน่ ๆ...” นั่นไง...นึกว่าเราจะโชคดีคนเดียว มีเพื่อนจนได้ซิน่า...!
“หลวงพ่อ” บอกว่า พวกผีที่มาหลอกนั้น ส่วนมากคือเพื่อนเก่าของเราทั้งสิ้น เขามาทดสอบกำลังใจ ถ้าใครกลัวมากเขาก็จะไม่มาแกล้งอีก หรือกลัวแล้วใจเกาะความดี คือ นึกถึงพระหรือคำภาวนาได้เขาก็เลิกแกล้งเช่นกัน...
แต่ “เพื่อนเรา” ทำไมโหดร้ายนัก...? ทั้งกลางวันกลางคืนสองพรรษาหลอกไม่เลิก ถ้าไม่ย้ายหนีซะก่อน คงจับไข้หัวโกร๋น ไม่ต้องโกนกันเลยละมั้ง...?

๑๓ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๒. คาถาตาทิพย์

“...มาจะกล่าวบทไป ถึงท้าวสหัสนัยน์ตรัยตรึงศา ทิพยอาสน์เคยอ่อนแต่ก่อนมา กระด้างดังศิลาประหลาดใจ จะมีเหตุมั่นแม่นในแดนดิน อมรินทร์เร่งคิดสงสัย จึงสอดส่องทิพยเนตรดูเหตุภัย ก็แจ้งใจในนางรจนา...ฯลฯ”
บทกลอนที่ยกมานี้ มาจากวรรณคดีเรื่อง สังข์ทอง ตอน ตีคลี บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของพระอินทร์ เกิดแข็งกระด้างนั่งไม่สบายขึ้นมา เหตุเพราะคนดีกำลังเดือดร้อน พระอินทร์ก็เลยคว้ากล้องส่องทางไกล เอ๊ย...! ส่องทิพยเนตรดู ว่าใครเป็นสาเหตุกันแน่...?
เนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไรก็ช่างมันเถอะ ที่ติดใจคือคำว่า ทิพยเนตร นั่นแหละ ถ้าใครมีละคุณเอ๋ย...แทงไฮโลว์อย่างเดียวก็รวยอื้อแล้ว...! “ไอ้โลภแบบนี้มันน่าไปนรกนิ...!” แฮ่...คิดแค่เนี้ย ลุงจะลากไปปิ้งซะแล้วไหมล่ะ...!
“หลวงพ่อ” เคยใช้ คาถาดูโป เหมือนกัน ใช้สีผึ้งปิดหน้าคนตายวันเสาร์ เผาวันอังคาร ใช้นิ้วตัวเองทำเป็นก้อนเส้า เสกคาถาหุงสีผึ้ง ตำราว่าทำสามเดือนจะได้ผล แต่ “หลวงพ่อ” ทำแค่ไม่กี่วัน แถมได้แบบสุดยอดซะด้วย...!
ทีนี้ก็มาลองกัน ปั่นเองแทงเอง มันออกมาตามที่เห็นจริง ๆ กำลังรุมทดลองกันเพลิน ๆ หลวงปู่ปานมาจากเขาวงพระจันทร์ตอนไหนไม่รู้ เอาไม้เท้าล่อกบาลเรียงตัวเลย บังคับให้เอาไปทิ้ง โธ่...น่าเสียดาย...!
พระองค์ที่เอาไปทิ้งเอาซ่อนไว้ในกระเป๋าอังสะ กลับมาบอกหลวงปู่ว่าทิ้งไปแล้ว เลยโดนซะอีกโป๊กเบ้อเร่อ “ชะ..ชะ...แล้วในกระเป๋าอังสะนั่นอะไร...คิดว่าพระแก่ตาไม่ดีเรอะ...?” จ๋อยไปซิ...ต้องเอาไปทิ้งทั้งที่สุดแสนเสียดาย...
แสดงว่าตาทิพย์แบบดูโป สู้ทิพยจักขุของหลวงปู่ไม่ได้ ซึ่ง “ทิพยจักขุ” แปลว่า “ความรู้สึกทางใจที่รู้ได้เหมือนมีตาทิพย์” ไม่ใช่ทิพยเนตร เพราะ ทิพยเนตร คือ ตาทิพย์ มีได้เฉพาะโอปปาติกะ ประเภทต่าง ๆ เช่น เทวดา พรหม พระบนนิพพาน เป็นต้น
หลวงปู่มหาอำพัน แห่งวัดเทพศิรินทราวาส ติดคำว่า ทิพยเนตรอยู่นาน เพราะคิดว่าเป็นการใช้ตาเห็น ไม่ใช่ใช้ใจเห็น “หลวงพ่อ” เล่าว่า วันแรกที่หลวงปู่มหาอำพันมาหา ท่านเจ้าคุณนรฯ ลอยคุมหลังมาด้วย...
ท่านเจ้าคุณนรฯ บอก “หลวงพ่อ” ว่า “ท่านช่วยสงเคราะห์น้องชายผมด้วยเถอะ เขาต้องการทิพยเนตรท่าเดียว ผมหมดปัญญาแล้ว...” ซึ่ง “หลวงพ่อ” แนะนำนิดเดียวเท่านั้น หลวงปู่ก็ทำได้ดี เพราะเข้าใจแล้วว่า ตาเห็นกับใจเห็นนั้น ต่างกันอย่างไร ภายหลังพอหลวงปู่เล่าเรื่องลูกศิษย์ถูกเชือดคอ เห็นท่านเจ้าคุณนรฯ มาช่วย ท่านย้ำเสียงใสว่า “ใจเห็นนะ ไม่ใช่ตาเห็น...”
สมัยหลวงพ่อสอบเปรียญ ๔ ตอนนั้นเป็นช่วงสงครามพอดี ครูบาอาจารย์อพยพหนีลูกระเบิดกันหมด เลยไม่ได้เรียน แต่ถึงเวลาก็ไปสอบกับเขา แบบนี้ถ้าสอบได้ก็มหัศจรรย์ล่ะ แต่เหตุมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นจนได้ซิน่า...!
ท่านปู่พระอินทร์ มาบอกคาถาบทหนึ่ง ท่านว่าเป็น คาถากันลืม อ่านหนังสือแล้วจะจำได้ แต่ “หลวงพ่อ” ท่านเรียกว่า “คาถารู้ก่อนเกิด” เพราะบาลีนั้น ถ้าไม่มีครูสอนให้แปล อ่านไปจำได้แต่แปลไม่ได้จะมีประโยชน์อะไร...คาถาว่าดังนี้...
“สหัสสเนตโต เทวินโท ทิพจักขุง วิโสธายิ”
เวลารับกระดาษสอบมา อย่าเพิ่งอ่าน ให้คว่ำกระดาษลงก่อน ให้นึกขอบารมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พรหม และเทวดาทั้งหมด มีท่านปู่พระอินทร์เป็นที่สุด ขอให้ช่วยสงเคราะห์ทำข้อสอบนี้ได้ โดยถูกต้องและถูกใจผู้ตรวจด้วย จากนั้นว่าคาถา ๓ จบ แล้วพลิกอ่านดู ถ้ายังไม่เข้าใจให้คว่ำกระดาษลงใหม่ ว่าคาถาอีก ๗ จบ คราวนี้อยากทำอยากเขียนอะไรให้ลุยได้เลย...!
“หลวงพ่อ” บอกว่า พอว่าคาถา ๓ จบ แล้วดูข้อสอบ มันแปลได้เกือบครึ่ง ว่าอีก ๗ จบ คราวนี้ทำได้หมดเลย ท่านเขียนแค่ ๑๕ นาทีเสร็จ เอากระดาษคำตอบไปส่ง ท่านเจ้าคุณธรรมปาหังสนาจารย์ ที่คุมห้องสอบถามว่า...
“จะไม่ทำซะหน่อยรึ...?” “หลวงพ่อ” บอกว่า “เสร็จแล้วครับ” ท่านก็งง ถามว่า “ทวนแล้วยัง...?” “หลวงพ่อ” บอกว่า “ทวนหรือไม่ทวนก็เหมือนกันครับ...” ความหมายของ “หลวงพ่อ” คือ ตกแน่ ๆ แล้วจะไปทวนทำไมให้เสียเวลา...!
กลับไปนอนตีพุงที่วัดประยุรวงศาวาส วันประกาศผลสอบ องค์อื่นนั่งล้อมวิทยุฟังผลกัน “หลวงพ่อ” นอนเขลงอยู่คนเดียว หลังจากประกาศผลไม่นาน เสียงเจ้าคุณธรรมปาหังสนาจารย์ ตะโกนโหวกเหวกว่า...
“ไอ้มหาสิบห้านาทีอยู่กุฏิไหนวะ...?” มีพระชี้กุฏิให้ที่แท้ท่านสงสัยว่า “หลวงพ่อ” ทำข้อสอบอย่างไรเร็วนัก เลยจดชื่อ – ฉายา และวัดเอาไว้ ถึงเวลา “หลวงพ่อ” สอบได้จริง ๆ ท่านเลยรีบมา ช่วงสงครามข้าวของหายากยิ่งนัก ท่านอุตส่าห์เอานมกับโอวัลตินมาถวาย “หลวงพ่อ” จนได้...
นั่น “หลวงพ่อ” ทำ ทีนี้มาถึงตัวอาตมาเองตอนเป็นนักเรียนทหารสอบอะไร ๆ ก็ผลออกมายอดเยี่ยม เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ซะเรื่อยไป แม้แต่วิชาแผนที่ – เข็มทิศ ที่เป็นยาขมหม้อใหญ่ ก็ไม่เห็นยากสักนิด แต่บังเอิญตัวเองความจำดี เลยแยกไม่ถูกว่า เป็นอานุภาพของคาถา หรือตัวเองจำแม่นกันแน่...?
พอมาบวชเข้าคราวนี้ชัดเลย สอบนักธรรมไม่ว่าจะเป็น นวกะตรี โท เอก อ่านหนังสือเองแล้ว ไปอาศัยสนามสอบในเมือง วิธีอ่านหนังสือคือ เอาหนังสือวางบนอกแล้วกรนคร่อก ๆ ตามสบาย...
เที่ยงจะไปสอบ เช้ายังนอนตีพุงอยู่เลย พอรับข้อสอบมา คว่ำกระดาษว่าคาถาซะรวดเดียว ๑๐ จบ แล้วตะลุยโลด รู้สึกมีพลังลึกลับแทรกมาทางขม่อม มันให้รู้ไปหมด ว่าควรเขียนอย่างไร ควรตอบอย่างไร...!
๑๕ นาทีเสร็จเหมือนกัน ส่งกระดาษคำตอบ แล้วกลับมานอนต่อ ใช้วิธีแบบนี้มาตลอด สอบได้ทุกที คะแนนยอดเยี่ยมซะด้วย จนพนันกันว่า ถ้าอาตมาสอบตกจะต้องเลี้ยงโต๊ะจีนทั้งวัด จนป่านนี้ยังไม่มีใครได้ฉันซักองค์...!
ตอนสอบนักธรรมเอกอาตมาป่วยเป็นไวรัสลงตับ ซังกะตาย ไปสอบอย่างนั้นเอง หนังสือตั้งเบ้อเร่อออกแค่ ๗ ข้อ น่าตกหยอก ใครล่ะ...แถมป่วยจนไม่ได้อ่านด้วย ก็ต้องเล่นคาถาตามเคยซิ...!
พอว่าคาถาจบ มือมันเขียนเองจนบังคับแทบไม่ได้ ตอนไหนเสือกรู้ดีไปแก้ ความรู้จะขาดวับไปเลย ทำต่อไม่ได้ จนยอมตอบตามความรู้สึกนั่นแหละ จึงต่อติดทำได้เหมือนเดิม จะยากง่ายแค่ไหนก็ ๑๕ นาทีเสร็จ...
ถ้ากรรมการออกข้อสอบรู้ว่า ข้อสอบที่ท่านพยายามเค้นออกมาเล่มละ ๑ ข้อนั้น คนไม่อ่านหนังสือก็ทำได้ คงแค้นจนแทบกระอักโลหิตตาย ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ “หลวงพ่อ” ของผมเก่งนี่นา...!

๑๓ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

หมายเหตุ : ตอนนั้นหมอวินิจฉัยว่าเป็นไวรัสลงตับ มาตอนนี้ทราบชัดว่าที่จริงแล้วเป็นมาเลเรีย...!

๙ สิงหาคม ๒๕๔๙
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๓. หลวงปู่มหาอำพัน

จากห้าสิบกว่าเรื่องที่ผ่านมา ท่านผู้อ่านคงผ่านสายตามาหลายวาระด้วยกัน ที่อาตมากล่าวถึงหลวงปู่มหาอำพัน บางท่านที่ไม่เคยสัมผัสกับหลวงปู่มาก่อน ก็คงจะสงสัยเป็นกำลัง ว่าอาตมากล่าวถึงผู้ใดกันแน่ ก็ขอเล่าแจ้งแถลงไขไว้ ณ. ที่นี้เลย
หลวงปู่มหาอำพัน มีสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญฝ่ายวิปัสสนาธุระ ที่ พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ จำพรรษาอยู่ที่กุฏิ น.๓ คณะเหนือ วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพฯ ปัจจุบันไม่ต้องไปหาที่นี่ ท่านมรณภาพไปนานแล้ว...!
อาตมาพบหลวงปู่ครั้งแรก ที่บ้านท่านเจ้ากรมเสริม (พล.อ.ท. ม.ร.ว.เสริม ศุขสวัสดิ์) ซึ่งหลวงปู่ไปฟัง “หลวงพ่อ” สอนธรรมะทุกครั้ง ท่านเล่าให้ฟังภายหลังว่า คุณเฉิดศรี ศุขสวัสดิ์ ซึ่งเป็นภรรยาท่านเจ้ากรมเสริม ได้ถวายหนังสือประวัติหลวงปู่ปานแก่ท่าน...
พออ่านประวัติหลวงปู่ปานจบ ก็มีความเลื่อมใสต้องการกราบพบ “หลวงพ่อ” จึงสอบถามจากคุณเฉิดศรี ว่าจะไปวัดของ “หลวงพ่อ” ได้อย่างไร คุณเฉิดศรีซึ่งเป็นศิษย์ของหลวงปู่ด้วย จึงกราบเรียนว่า ได้นิมนต์ “หลวงพ่อ” มาที่บ้านเป็นประจำทุกเดือน...
หลวงปู่ดีใจมากที่ทราบว่า “หลวงพ่อ” มากรุงเทพฯ ทุกเดือน ได้แจ้งความประสงค์ว่า จะไปกราบพบ “หลวงพ่อ” คุณเฉิดศรีจึงส่งรถมารับหลวงปู่ทุกครั้งที่ “หลวงพ่อ”มา ดังนั้น...ตั้งแต่เดือน พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๑๖ หลวงปู่ก็ได้ไปหา “หลวงพ่อ” เป็นประจำ...
ความมานะ ถือตัวถือตน แม้แต่น้อยหนึ่งก็มิได้มีอยู่ในใจของหลวงปู่ ดังนั้น แม้ว่าท่านจะสูงวัยกว่า “หลวงพ่อ” ๑ รอบ พรรษาแก่กว่าถึง ๑๐ พรรษา ก็ตาม หลวงปู่ก็กราบเท้าของ “หลวงพ่อ” อย่างนอบน้อมสนิทใจ...
อาตมาเคยถามเรื่องนี้กับหลวงปู่ ท่านกล่าวว่า “พระมหากษัตริย์ยังต้องกราบคนจัณฑาลเพื่อขอเรียนวิชา เราอยากได้ความรู้ ถ้าไปทำตัวใหญ่เป้ง แล้วใครเขาจะกล้าสอนล่ะ...? แล้วนี่ “หลวงพ่อ” เก่งออกปานนั้น กราบได้รีบกราบเถอะคุณเอ๋ย...”
หลวงปู่ไปถึงบ้านสายลมก็ดี ไปยังวัด “หลวงพ่อ” ก็ตาม พอกราบพระกราบ “หลวงพ่อ” แล้ว ท่านจะนั่งอย่างสงบเสงี่ยม พูดน้อยแทบนับคำได้ ใครมากราบท่านก็ยิ้มอย่างเดียว อาตมาถามท่านที่กุฏิวัดเทพศิรินทร์ว่า ทำไมหลวงปู่ไม่คุยเหมือนกับอยู่กุฏิบ้าง หลวงปู่เมตตาตอบติดตลกว่า...
“อ้าว...ก็ที่นั่นถิ่นเราซะเมื่อไรล่ะ คุยมาก ๆ คนเขาหมั่นไส้ จะได้ไล่ส่งประไร...” แล้วท่านให้เหตุผลที่แท้จริงว่า “ที่นั่นมี “หลวงพ่อ” อยู่ทั้งองค์แล้ว ก็ฟัง “หลวงพ่อ” กันซิ จะมาฟังหลวงปู่ทำไมให้เสียเวลาให้ไปสอนแข่ง “หลวงพ่อ” จะได้รึ...? อั๊วม่ายล่ะ...!”
ที่น่าทึ่งอีกอย่างคือ หลวงปู่ป่วยเป็น โรคด่างขาว ท่านเล่าว่าเริ่มเป็นมาตั้งแต่ก่อนบวช ท่านนำรูปสมัยหนุ่ม ๆ มาให้ดู ซึ่งดูแล้วน่ากลัวมาก เพราะลายไปหมดทั้งองค์ หมอหลายท่านพยายามช่วยรักษาจนอ่อนใจก็ไม่ได้ผล...
แม้ว่าหน้าตาจะดูน่าเกลียดน่ากลัว แต่หลวงปู่ก็ไม่ได้อนาทรร้อนใจ “รูปธรรมนามธรรม” ท่านว่าอย่างนั้น แต่มาภายหลัง ท่านกลับ “ลอกคราบ” กลายเป็นผิวขาวอมชมพู ดูผุดผ่องไปทั้งองค์ “ผู้หญิงเขาอิจฉาแน่ะ...เขาอยากผิวสวยแบบนี้ แหม..อีตอนเป็น “หลวงตาด่าง” ไม่ยักมีใครอยากได้บ้าง...!”
อาตมามีวาสนาผูกพันกับหลวงปู่แต่ปางบรรพ์ ได้กราบพบท่านตั้งแต่ยังเป็น “หลวงตาด่าง” อยู่ นึกชอบใจว่าท่านยิ้มสวย อีกอย่างก็คือหลวงปู่เกิดปีเดียวกับพ่อ เลยยึดท่านเป็น “พ่อ” มาตั้งแต่บัดนั้น ที่สำคัญคือ ความสบอัธยาศัยซึ่งกันและกัน ซึ่งหลวงปู่บอกภายหลังว่า “คนรู้ใจกันนี่ดีมาก ไม่ต้องพูดกันนาน...”
ครั้งแรกอาตมาขอนวดท่าน หลวงปู่บอกว่า “แล้วแต่คุณจะเมตตา...” อาตมาเลยกลายเป็นหมอนวดประจำองค์ท่านไปเลย ภายหลังอาตมาไปเป็นทหาร จึงห่างเหินหลวงปู่ไปพักหนึ่ง พอออกจากราชการอาตมาก็ไปกราบท่านถึงกุฏิเป็นครั้งแรก...
เดินส่งเดชเข้ามาทางเมรุ กะว่าถ้าหาไม่เจอก็จะถามคนแถวนี้ดู เดินเรื่อยมาถึงหอเก็บอัฐิท่านเจ้าคุณนรฯ ถามคนทำความสะอาดว่า “หลวงปู่องค์ขาว ๆ ท่านอยู่กุฏิไหนครับ...?” เขาชี้ข้ามไหล่อาตมา ตอบว่า “นั่งอยู่นั่นไง...!”
จุดไต้ตำภูเขาเลยทีเดียว มาถามหาหลวงปู่ที่หน้ากุฏิของท่านเอง อาตมารีบเข้าไปกราบเท้าท่านด้วยความดีใจ หลวงปู่บอกว่า “เอาธูป – เทียนนี่ไปไหว้เจ้าคุณนรฯ ก่อน...” อาตมารับธูป – เทียนมา แล้วไปจุดบูชาที่หอเก็บอัฐิหน้ากุฏินั่นเอง...
ตั้งแต่นั้นมา อาตมาก็ไปหาหลวงปู่ที่กุฏิทุกอาทิตย์ โดยแบ่งเวลาวันอาทิตย์ไปหาหลวงปู่ครึ่งวัน ไปหาแม่ครึ่งวัน อาทิตย์ไหนตรงกับงานวัด หรือ “หลวงพ่อ” มาบ้านสายลม ก็ไปพบหลวงปู่ที่นั่นเลย ไม่ต้องแวะมาที่กุฏิ...
การไปกราบหลวงปู่บ่อย ๆ เห็นปฏิปทาของท่านเข้า อาตมายิ่งเคารพรักสนิทใจ หลวงปู่ท่านช่างเมตตาคนทุกคนอย่างเหลือเกิน ไม่มีการเลือกที่รักมักที่ชัง ที่อัศจรรย์คือ ความจำที่เป็นเลิศของท่าน...
เวลาลูกศิษย์มากราบ นอกจากท่านเรียกชื่อถูกทุกคนแล้ว ยังถามไปถึงคุณพ่อ – คุณแม่ ลูก – หลานอีกด้วย มีกี่คน ชื่ออะไรบ้าง หลวงปู่บอกถูกหมด สั่งใครให้ทำอะไรบ้าง พบหน้าท่านถามเรื่องเก่าทันที ลูกศิษย์เป็นพันเป็นหมื่น ไม่รู้ว่าท่านจำได้หมดอย่างไร ช่างมีอัจฉริยภาพที่สูงล้ำจริง ๆ ....
ความละเอียดรอบคอบของหลวงปู่ ยากจะหาใครมาเสมอเหมือน เรื่องอะไรที่ท่านไตร่ตรองดีแล้ว และสั่งให้กระทำ อย่าไปหาข้อบกพร่องซะให้ยากเลย ขนาดทำความสะอาด หลวงปู่ยังตรวจแม้แต่หลังตู้ – ขอบโต๊ะ ใครอย่าคิดดีกินเป็นอันขาด...!
การใช้เครื่องปรุงอาหาร จำพวก ซอส น้ำปลา เกลือ พริกไทย ท่านจะปิดขวดเรียบร้อยทุกครั้ง พวกขวดซอส ขวดน้ำปลา ท่านจะใช้กระดาษเช็ดปากขวดก่อนทุกครั้งจึงปิดฝา ท่านบอกว่าจะได้ไม่ไหลเลอะเทอะเปรอะเปื้อนทีหลัง...
ประตู – หน้าต่าง ต้องปิดมิดชิดทุกครั้งก่อนจะออกจากกุฏิไปไหนการไหว้พระนั้น จุดธูปแล้วเอามือป้องเป่าไฟให้ดับ ห้ามสะบัดเด็ดขาด เกรงว่าเศษไฟจะกระเด็นไปไหม้ข้าวของ การดับเทียนให้ใช้กรวยเหล็กที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ ครอบให้ดับ...
อาบัติเล็กน้อยต่าง ๆ ที่มาในอภิสมาจาริยสิกขา หลวงปู่ทรงไว้ได้อย่างไม่มีที่ติ ซ้ำยังช่วยอบรมสั่งสอน จ้ำจี้จ้ำไชให้อาตมาทรงตามไปด้วย ท่านเกรงว่าอาตมาจะไปทำผิดพลาด เป็นการขายหน้าครูบาอาจารย์ที่อื่น ตัวอย่างคือ...
อาบัติเกี่ยวกับผู้หญิง หลังห้าโมงเย็นไปแล้ว ถ้าไม่ใช่วันถวายสังฆทาน ซึ่งมีคนอยู่จำนวนมาก หลวงปู่จะงดรับแขกผู้หญิงเลย ยกเว้น คุณพรทิพย์ที่มาช่วยทำความสะอาด ซึ่งต้องมีคุณรุ่งเรือง อยู่เป็นเพื่อนทุกครั้ง...
การรับแขกผู้หญิง แม้จะไม่อยู่ที่ลับหูลับตา หลวงปู่จะให้อาตมาหรือ ลูกศิษย์ผู้ชายอยู่เป็นเพื่อนทุกครั้ง มีหลายวาระที่อาตมาขยับจะไปทำธุระอย่างอื่น แต่ท่านเรียกไว้ทุกที “แหม...คุณก้อ...อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนซิ...”
เวลาฉันอาหาร ต้องใช้ช้อนกลางทุกครั้ง ป้องกันอาบัติฉันร่วมภาชนะ ผลไม้ทุกอย่าง โยมต้องปอกมาเรียบร้อย อาหารชิ้นใหญ่ ต้องแบ่งเป็นชิ้นเล็กพอคำ ของทุกอย่างต้องทำการประเคนให้เห็นกับตาท่านจึงยอมฉัน...
เรื่องประเคนอาหารนี่เอง วันหนึ่ง อาตมาไปถึงก็บ่ายสองโมงแล้ว พบหลวงปู่นั่งมองสำรับอยู่องค์เดียว ที่แท้ลูกศิษย์ต่างคนต่างคิดว่า วันอาทิตย์คงมีคนมากแล้ว จึงไม่มีใครมา เมื่อหาคนประเคนอาหารไม่ได้ หลวงปู่ก็ได้แน่นั่งมอง...
อาตมารีบชงโกโก้ถ้วยใหญ่ถวายหลวงปู่ทันที ท่านรับมาฉันแล้วค่อยยิ้มออก พูดแบบเพลีย ๆ ว่า “ชาติก่อนคงไปแกล้งใครเขาเอาไว้ เลยต้องมานั่งมองสำรับ เป็นหมาเห็นข้าวเปลือกแบบนี้...” อาตมาได้ยินเข้าแทบจะร้องไห้เลย...
มาถึงตอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลทหารเรือ หลังจากออกกราวด์ในตอนเช้าแล้ว หมอผู้ชายทั้งหลายก็หายหมด เวรวันนั้นล้วนแต่เป็นพยาบาลหญิง หลวงปู่เลยไม่ได้ฉีดยา ๑ วัน ท่านว่า “ถ้าหาผู้ชายไม่ได้ ก็ปล่อยหลวงปู่ตายไปเถอะ...!”
หลังจากเจ้ากรมแทพย์ (พล.ร.ท.พนิต ศรียาภัย) ทราบเข้า จึงสั่งพยาบาลชายประจำตึกนี้ทุกวันอย่างเวรละคน อาตมาเองให้หมอผู้หญิงรักษามานักต่อนัก จึงกราบเรียนถามหลวงปู่ว่า “ทำไมไม่ยอมให้พยาบาลหญิงฉีดยาละครับ...?”
หลวงปู่ตอบว่า “ไว้ใจได้หรือคุณ...เกิดตอนนั้น มีจิตกำหนัดขึ้นมา แม้แต่แว่บเดียวก็สังฆาทิเสสนะซิ...!” โอ...! ท่านทรงความไม่ประมาทในทุกเวลาจริง ๆ เล่นเอานักเล่นกับไฟอย่างอาตมา แทบมุดตึกหนีด้วยความละอาย...ท่านรักษาศีลด้วยชีวิต แต่อาตมามักจะถือคำว่า “ไม่เป็นไร” ซะเรื่อยเชียว...
ขนาดเจ้า “หม่าเมี้ยว” แม่ของเจ้า “ใหญ่” และเจ้า “ลิลลี่” แม่ของเจ้า “จู๋จี๋” เป็นแมวเป็นหมาตัวเมียแท้ ๆ ถ้าหลวงปู่จะลงมาฉันข้างล่าง เป็นต้อง “เชิญ” เจ้าสองตัวออกไปให้พ้น และปิดประตูดีแล้วนั่นแหละ ท่านจึงจะลงมาฉัน...
ความเมตตาของหลวงปู่ หาที่เปรียบมิได้เลย กระรอกที่แสนเปรียว จะมาขอผลไม้จากหลวงปู่ทุกเช้า มากันทีละหลาย ๆ ตัว แต่ละตัวอ้วนปี๋เชียว หลวงปู่ให้ทำตะกร้าเล็ก ๆ เอาไว้ สำหรับใส่ผลไม้แก่กระรอกโดยเฉพาะ ผูกไว้บนต้นวาสนาต้นใหญ่ ถึงเวลาบรรดากระรอกจะมาล้วงอาหารไปกินเอง...
อาหารดี ๆ รสแปลก ๆ มักจะเหลือถึงลูกศิษย์อยู่เสมอ เป็นความกรุณาของท่านที่เห็นว่า ยากนักที่ศิษย์บางคนจะมีกิน แต่ท่านก็พูดไปว่า “เขามารับใช้เรานี่นา จะมีอะไรไปตอบแทนความดีเขาเล่า นอกจากอาหารอร่อย ๆ บ้างเท่านั้น...”
พระ – เณรในวัด ที่มีอดิเรกลาภน้อย จะได้รับความเมตตาจากหลวงปู่ ให้ลูกศิษย์นำอาหารไปถวายอยู่บ่อย ๆ “กระเพาะเราแค่นี้ จะฉันอะไรได้นักหนาเล่าคุณ...ต้องแบ่งคนอื่นเขาบ้าง “เนกาสี ลภเต สุขัง” กินคนเดียวไม่มีความสุขหรอก”...
แม้แต่มะม่วงสุกที่ท่านชอบมาก ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือถึงลูกศิษย์ทุกครั้ง “ข้าวเหนียวมี มะม่วงหมด ลูกศิษย์อด อาจารย์อิ่ม ใช้ได้ที่ไหน จะอดก็อดด้วยกัน ถ้าอิ่มก็ต้องอิ่มด้วยกันซิคุณ...” เล่นเอาลูกศิษย์กินไปสูดจมูกไป น้ำตามันจะไหลนะซิ...!
คราวที่ท่านป่วยหนัก อาตมาสั่งแขวนป้ายห้ามเยี่ยม แต่ป้องกันไม่สำเร็จ เพราะทุกคนทราบดีว่า ถึงป่วยแค่ไหน ถ้าเข้าไปหา หลวงปู่ก็เมตตาลุกมาคุยด้วยทั้งนั้น ท่านรักษาน้ำใจเราขนาดนี้ แต่ลูกศิษย์นะซิ บางรายก็ร้ายแสน...
ฟูมฟายน้ำตาอย่างกับเผาเต่า รำพันว่ารักหลวงปู่ ห่วงหลวงปู่ สงสารหลวงปู่สารพัด แต่ส่งแผ่นทองปึกเบ้อเริ่มให้หลวงปู่จารอักขระให้ แม้อาการสาหัสปานนั้น หลวงปู่ก็รับทำให้เขา ดูเอาเถอะ...ระหว่างใจเขากับใจหลวงปู่...
อ๊อกซิเย่นคาจมูกอยู่ก็ไม่วาย มาออกันเต็มหน้าเตียง ไล่เท่าไรก็ไม่ไป “เดี๋ยวซิ...หลวงปู่ยังไม่ยิ้มให้หนูเลย...” ...ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงละก้อ อาตมาคงเตะให้ทั้ง ๆ ที่ห่มเหลืองอยู่นี่แหละ...! ท่านป่วยจนขยับไม่ไหว ยังเคี่ยวเข็ญเอายิ้มจากหลวงไปจนได้ คนหนอคน...
ลูกศิษย์จะยากดีมีจนขนาดไหน หลวงปู่เมตตาเสมอกันหมด ถ้ารับนิมนต์ไว้แล้ว แม้บ้านลูกศิษย์จะสุดโทรมเพียงไร หลวงปู่ก็ต้องไป ขนาดนั่งสวดมนต์บนฟุตบาทก็เอา จะเป็นนายพลเป็นคุณหญิง ยิ่งใหญ่มากจากไหนก็เปลี่ยนใจท่านไม่ได้ทั้งนั้น...
ความถ่อมตัวของหลวงปู่เกิดจากใจจริง ๆ ไม่ใช่มารยาหลอกกัน ท่านพูดเสมอว่า “แรกบวชใหม่ ๆ ไม่ค่อยจะมีฉัน ตอนนี้ดูซิ...อาหารล้นโต๊ะเลย นี่แหละ...ความดีของสมเด็จอุปัชฌาย์ ความดีของท่านเจ้าคุณนรฯ ความดีของหลวงพ่อแท้ ๆ ทำให้เรามีวันนี้ได้...”
“สมเด็จอุปัชฌาย์ท่านเฝ้าดูมาถึง ๒๑ ปี จึงบอกว่า “ต่อไปนี้ท่านเป็นคู่สวดนะ” ใครมาขอบวช ถ้าไม่รู้จักกับพระในวัดเลย ท่านก็แนะนำว่า “ไปหามหาอำพันเขาซิ เขาอบรมดีนะ” คุณเอ๋ย...ครูบาอาจารย์อย่างนี้จะหาที่ไหน...”
“ท่านเจ้าคุณนรฯ ท่านบวชทีหลังหลวงปู่ แต่ท่านเก่งนี่...หลวงปู่เลยยกให้ท่านเป็นอาจารย์เลย องค์นี้สุดยอดเลยนะคุณ...พระในกรุงเทพฯ จะหาปฏิปทาอย่างท่านก็แสนยาก โอ๊ย...ปาฏิหาริย์ของท่านเล่าไม่รู้จบหรอก...”
“หลวงพ่อวัดท่าซุงนะหรือ...? จะมีใครเทียบท่านได้ล่ะ... พระกี่องค์ เทวดากี่องค์ ผีอีกเท่าไหร่ท่านบอกหมดเลย อยากได้ครูบาอาจารย์อย่างนี้มานานแล้ว พวกคุณโชคดีนะ ... อยู่กับครูบาอาจารย์ที่เก่งอย่างนี้ ต้องเอาดีให้ได้นะคุณ”...
อะไร ๆ ก็เป็นความดีของเจ้าประคุณสมเด็จฯ ของท่านเจ้าคุณนรฯ ของหลวงพ่อวัดท่าซุง หลวงปู่กล่าวถึงความดีความเก่งของครูบาอาจารย์อย่างชื่นอกชื่นใจ เทิดไว้เหนือเศียรเหนือเกล้าจริง ๆ ความดีของท่านไม่เคยกล่าวเลย...
ใครมานิมนต์เอารถราคาแพง ๆ คันโต ๆ มารับ หลวงปู่แทบไม่อยากไป “เรามันพระกระจอก” ท่านว่าอย่างนั้น “ไปนั่งรถคันโตเขาจะว่าบ้าเห่อ” แต่พวกเราทราบดีว่า ท่านทำแบบนี้ เพื่อเปิดโอกาสให้ลูกศิษย์จน ๆ เอาแท็กซี่มารับได้...
“บวชมาก็ไม่นึกว่าจะเป็นได้ถึงเพียงนี้ ตอนนี้มีลูกศิษย์เป็นนายพลตั้งหลายคน แค่นี้ก็พอแล้วคุณเอ๋ย...ใครจะคิดว่าพระกระจอกอย่างเรา ก็มีนายพลมาไหว้เหมือนกัน...” หลวงปู่พูดยิ้ม ๆ พลางกล่าวต่อว่า...
“แรก ๆ เรียนไม่สำเร็จกลับมาก็น้อยใจว่า พรรคพวกเขาเป็นคุณหลวงกันหมด เรามัวต๊อกต๋อยอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้เราเป็นคุณพระแล้ว จะเอาอะไรมากกว่านี้ล่ะ...” ท่านหมายถึงตำแหน่งที่พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ของท่าน...
หลวงปู่กล่าวถึงศิษย์ร่วมอุปัชฌาย์เดียวกันว่า “ถ้าเป็นพระก็ต้องยกให้ ท่านเจ้าคุณนรฯ กับ ท่านเจ้าคุณสาสน์ฯ ถ้าเป็นฆราวาส ก็ต้องอาจารย์กำชัย (ศ.กำชัย ทองหล่อ) อาจารย์กำชัยเป็นอาจารย์สอนภาษาไทยให้สมเด็จพระเทพฯ เชียวนะ...”
ท่านพูดถึงแต่ความดีของผู้อื่นเสมอ ที่วัดเทพศิรินทร์นี้ มีธรรมเนียมปฏิบัติสืบ ๆ กันมาอย่างหนึ่งคือ มีการเทศน์ทุกวันอาทิตย์ โดยท่านเจ้าคุณพระสาสนโสภณ (นิรันดร์) เป็นผู้เทศน์ หลวงปู่ไล่ให้อาตมาไปฟังเสมอ...
“ไปเถอะคุณ...ได้เวลาเทศน์แล้ว ท่านเจ้าคุณสาสน์ฯ เทศน์อย่างนี้เลย” ท่านยกหัวแม่มือชูร่อน อาตมาจึงไปพิสูจน์ และก็เจอดีแทบมุดดินหนี เพิ่งทราบว่าท่านเจ้าคุณสาสน์ท่านมีดีจริง ๆ และหลวงปู่ต้องทราบจึงให้ไปฟัง...
วันนั้น...ท่านเจ้าคุณสาสน์เทศน์เรื่อง “ประตูแห่งความเจริญหกประการ” เทศน์เป็นชั่วโมงโดยไม่เลิกซักที อาตมาเป็นคนมีความอดทนน้อย จึงคิดว่า “ไม่เห็นเทศน์เรื่องนิพพานซักที อีแบบนี้ เราจะมาทนเมื่อยทำไมวะ...?” เท่านั้นก็ได้เรื่อง...!
ท่านเจ้าคุณหันขวับมาชี้หน้าอาตมาเลยทีเดียว กล่าวว่า “อย่าโง่ซิ...ทุกอย่างที่พูดมาถ้าคิดเป็น มันก็ลงอยู่ในไตรลักษณ์ทั้งนั้นแหละ...” แล้วท่านก็บรรยายเป็นฉาก ๆ ไปเลยว่า มันอนิจจัง ไม่เที่ยงแท้อย่างไร ทุกขัง เป็นทุกข์อย่างไร อนัตตา ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเราอย่างไร ตบท้ายด้วยกลอนว่า ...
สิ่งทุกสิ่งเที่ยงแท้แน่ในโลก
แต่เป็นโอฆขังรักกักสังขาร
ใครไม่หลงปลงเห็นเป็นสำคัญ
เปรียบยวดยานนาวาพาหนะ
มีพาหนะแล้วจะไปไหนก็ตามใจคุณ อยากไปนิพพานก็ไปซิ เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้...” อาตมากราบลาเปิดแน่บเลย...
หลวงปู่ท่านสอนลูกศิษย์ให้กราบเท้าคุณพ่อ – คุณแม่ก่อนนอนทุกคน ท่านเล่าว่า ตอนเด็ก ๆ คุณใช้ให้ไปกราบเท้าคุณพ่อก่อนนอน กราบพ่อแล้วจะไม่กราบแม่ก็กระไรอยู่ เลยกราบทั้งพ่อทั้งแม่ตลอดมาตั้งแต่นั้น...
บางคนโตแล้วบอกว่าอาย ไม่สามารถจะทำได้ เลยถูกดุว่า “ทีเข้าร้านเหล้าเห็นเป็นวีรกรรม ไม่เห็นอายเลย แค่กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่กลับอาย อย่างนี้จะใช้ได้เรอะ...?” บรรดาลูกศิษย์ที่บวชกับหลวงปู่ วันลาสิกขา ถ้าคุณพ่อคุณแม่มาด้วย ท่านจะบอกให้กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่ต่อหน้าท่านทันทีที่สึกเรียบร้อย...
“คุณพ่อคุณแม่ คือพระอรหันต์ของลูก ๆ เราต้องเคารพเชื่อฟัง และกตัญญูต่อพ่อแม่ ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีแต่ความเจริญ” หลวงปู่ท่านไม่ได้สอนอย่างเดียว ท่านเองทำให้ดูเป็นตัวอย่างด้วย...
ทุกปี ในวันครบรอบวันมรณะของเจ้าประคุณสมเด็จพระอุปัชฌาย์ของท่านก็ดี ของคุณพ่อ – คุณแม่ก็ดี หลวงปู่จะทำบุญเลี้ยงพระ ถวายสังฆทานอุทิศส่วนกุศลแก่ผู้ล่วงลับทุกครั้ง ของที่ทำบุญ ต้องเลือกแล้วว่าดีที่สุดทั้งสิ้น...
ทุกวันศุกร์ อันเป็นวันมรณะของท่านเจ้าคุณนรฯ ผู้เป็นทั้งสหธรรมิกและครูบาอาจารย์ หลวงปู่จะจัดถวายสังฆทานมิได้ขาด ทำติดต่อกันมาทุกวันศุกร์ จนกระทั่งหลวงปู่มรณภาพ รวมเป็นเวลาถึง ๑๘ ปี ติดต่อกัน...
ทุกคืนขณะสวดมนต์ ท่านจะท่องลำดับรายชื่อของบรรดาผู้มีพระคุณต่อท่าน ตั้งแต่ต้นมาถึงปัจจุบัน ตั้งใจอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ล่วงลับไปแล้ว ขอให้ผู้ยังมีชีวิตอยู่มีความสุขความเจริญ รายชื่อเป็นร้อยเป็นพันนั้น มีลำดับก่อนหลังแน่นอนตายตัว บางทีท่องไปตั้งครึ่งตั้งค่อนแล้วลำดับผิด หลวงปู่จะเริ่มต้นใหม่ทันที...
กับหลวงพ่อวัดท่าซุง ซึ่งหลวงปู่ถือเป็นครูบาอาจารย์องค์หนึ่ง ทุกวันเกิดของท่าน หลวงปู่จะจัดของขวัญไปถวาย พร้อมกับกราบเท้า ล้างเท้า เช็ดเท้าให้ท่าน กิริยาอาการนั้นนอบน้อมนุ่มนวล ออกมาจากดวงใจที่บริสุทธิ์จริง ๆ อาตมาเห็นทีไรน้ำตาซึมทุกที แค้นใจที่ตัวเองทำอย่างหลวงปู่ไม่ได้...
“เรื่องนี้บางทีลูกศิษย์เขาไม่ยอมเข้าใจหรอก ก็ช่างเขาเถอะ...เรากราบครูบาอาจารย์ของเรานี่นา ถ้าเกรงว่าเขาจะว่าเราประจบหลวงพ่อ ก่อนกราบก็ว่า สุปฏิปันโน ภควโต สาวกสังโฆ สังฆังนมามิ ก็หมดเรื่อง...”
เกี่ยวกับธรรมะต่าง ๆ หลวงปู่จะยอมสอนก็ต่อเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เท่านั้น ท่านบอกว่า “ของจริงนิ่งเป็นใบ้ ของพูดได้ยังไม่จริง” คำสอนก็คือ “ให้รักษาศีลให้บริสุทธิ์ ทำความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ให้แน่นแฟ้นจริงจัง แล้วคิดว่าตายเมื่อไร เราจะไปนิพพาน...เท่านี้ก็พอแล้วคุณ”
เมื่ออาตมาเอาดอกไม้ – ธูป – เทียนแพ ไปกราบลาหลวงปู่เพื่อจะไปบวช หลวงปู่ให้โอวาทว่า “ถ้าบวชน้อยอย่างต่ำต้องเป็นพระโสดาบันให้ได้ ถ้าบวชนานก็เอานิพพานเลยนะ...” อาตมายังจำโอวาทนี้ได้ดีเสมอ นึกขึ้นมาทีไรเห็นภาพตอนนั้นชัดเจนแจ่มใสทุกที...
หลวงปู่ท่านขยันทำบุญจริง ๆ นอกจากจะถวายสังฆทานทุกวันศุกร์แล้ว ท่านยังใส่บาตรทุกเช้าด้วย อาตมาเคยถามว่า “หลวงปู่ครับ...ทุกวันนี้บุญของหลวงปู่ก็กินไม่ไหวใช้ไม่หมดอยู่แล้ว ทำไมหลวงปู่ยังต้องทำบุญอีกละครับ...?”
“ไฮ้...คุณนี่...คนเราถ้าขึ้นถึงขอบเหวแล้ว ก็มีแต่รีบ ๆ หนีไปให้ไกลจากมัน มัวแต่นั่งอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวมันกลิ้งตุ้บลงไปอีกก็แย่ซิ...” ท่านไม่ยอมประมาทจริง ๆ ขนาดใกล้มรณภาพยังแอบถามอาตมาว่า... “อย่างผมนี่ไปนิพพานแน่นะ...!”
อาตมาต้องนั่งยันนอนยันว่า “แน่นอนครับ หลวงพ่อและหลวงปู่บุดดาบอกมาเป็นสิบปีแล้ว...” ท่านทำท่าโล่งใจ พลางกล่าวว่า “ไม่มาเกิดเป็นดีที่สุด ผมเบื่อร่างกายนี้เต็มทีแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะทุกข์อีกนานเท่าไร...?”
หลวงปู่เป็นของจริงที่นิ่งเป็นใบ้จริง ๆ ท่านมีความสามารถพิเศษมากมาย แต่น้อยครั้งจะแสดงออก ครั้งหนึ่ง อาตมาสงสัยเรื่องการแสดงฤทธิ์ ว่าในขอบเขตของความเป็นพระ เราจะใช้ได้ในโอกาสใดบ้าง ประจวบกับหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่า ชาวนากำลังแย่ เพราะข้าวกำลังขาดฝน หลวงปู่ก็แสดงปาฏิหาริย์ ทำให้ฝนตกซึ่ง ๆ หน้า เป็นการบอกว่า ถ้าเพื่อช่วยเหลือคนหมู่มาก ไม่เกินกฎของกรรมก็ใช้ได้ พร้อมกับกำชับอาตมาไม่ให้บอกใคร...
นอกจากนั้นแล้ว หลวงปู่ยังมีหูทิพย์อีกด้วย...ถึงจะใส่เครื่องช่วยฟังถึงสองเครื่อง แถมต้องตะโกนซ้ำถึงได้ยิน แต่ถ้าคุยธรรมะผิด แม้กระซิบห่างเป็นวา หลวงปู่ก็ช่วยแก้ให้ถูกได้ เรื่องนี้ท่านบอกกับอาตมาว่า...
“จะให้ได้ยินเรื่อยไปก็ไม่ไหว บางคนพูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อ จะเอาแต่ประโยชน์ตนทั้งนั้น ถ้าไม่ได้ยินเขาก็ไม่รบกวน เอาแค่จำเป็นดีกว่า...” ขนาดอาตมาหัวเราะในใจ ท่านก็ได้ยิน เรื่องนี้คนไม่เชื่อก็ถามกับหลวงพี่มนตรีดูได้...
วันนั้น...หลวงพี่มนตรี (พระมนตรี สุมนฺตี) จะดูหนังสือสอบ หลวงปู่ท่านเลยรีบสวดมนต์ ชุมนุมเทวดาแบบเร็วปรื๋อเลย เทวดาท่านก็มาพรืดทันใจเหมือนกัน อาตมาเห็นดังนั้นอดขำไม่ได้ เลยหัวเราะหึ...หึ...อยู่ในใจคนเดียว...
หลวงปู่หยุดสวดมนต์ หันมาพูดกับอาตมาว่า “หัวเราะอะไรคุณ...? เดี๋ยวเลิกสวดมนต์เล่าให้ฟังบ้างนะ...” หลวงพี่มนตรีมองอาตมาแบบงง ๆ เพราะไม่เห็นใครหัวเราะซักคน พอหลังสวดมนต์ อาตมากราบเรียนให้หลวงปู่ฟัง เลยหัวเราะกันครื้นเครง ดูเหมือนหลวงพี่มนตรีจะแอบบันทึกเสียงเอาไว้ด้วย...
เรื่องของตาทิพย์นั้น ลูกศิษย์คนไหนทำอะไร ท่านจาระไนให้อาตมาฟังเป็นฉาก ๆ และให้ไปสอบถามเอาว่าจริงไหม พี่มุกดาพี่สาวของอาตมา เอาตะกรุดมาถวาย ท่านแบมือทวงทันทีที่เห็นหน้าเลยเชียว... ที่ท่านเล่าให้คนอื่นฟังสองเรื่องคือ ท่านเห็นพระกาลมาหา และเห็นพระบรมสารีริกธาตุแสดงปาฏิหาริย์ที่พระธาตุจอมกิตติ “แต่คนอื่นเขาไม่เห็นหรอกนะ” โธ่...ก็เขาทำแบบหลวงปู่ได้ซะเมื่อไรละครับ...!
ทางด้านมโนมยิทธิ อันเป็นการถอดกายทิพย์ไปภพภูมิต่าง ๆ ซึ่งเป็นวิชาของหลวงพ่อวัดท่าซุงนั้น หลวงปู่ก็ทำได้ดี ตอนบวชใหม่ ๆ อาตมาคิดถึงหลวงปู่มาก หลวงปู่ก็เมตตาไปหาด้วยกายทิพย์ถึงสองวาระด้วยกัน ทั้งกลางวันและกลางคืน...
ขณะที่ป่วยอยู่ที่ ร.พ. ทหารเรือ เมื่อทราบว่า พล.ร.ท.ประเสริฐ ท้วมเริงรมย์ ลูกศิษย์เก่าแก่คนหนึ่งมาป่วยอยู่ใกล้ ๆ หลวงปู่พอดีมีอาการปวดข้อด้วยโรคเก๊าท์เดินไม่ได้ ท่านเลยถอดกายทิพย์ไปเยี่ยม...
พอดีหมอมาตรวจประจำวัน พอจับชีพจรเข้า หมอก็แทบช็อคตาย...เพราะถ้าทรงสมาธิสูงเท่าใด ชีพจรก็เต้นอ่อนลงเท่านั้น ยิ่งเป็นฌานสี่เต็มกำลังละก็ เหมือนคนตายดี ๆ นี่เอง จะเหลือเพียง “ลมละเอียด” นิดเดียวเท่านั้น...
อาตมาเห็นท่าไม่ดี จึงกระซิบบอกหลวงปู่ว่า หมอมาตรวจ หลวงปู่ทราบดังนั้นก็ดึงกายทิพย์กลับ ลืมตายิ้มหวานกับหมอ พลางกล่าวว่า “ “ฝัน”ว่าไปเยี่ยมลูกศิษย์มา” หมองงเป็นไก่ตาแตก เพราะตอนนี้ชีพจรปกติทุกอย่าง...
หลวงปู่ให้หวยแม่นมากด้วยนะ ที่ทราบเพราะอาตมาอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เนื่องจากอาการป่วยของท่านมีแต่ทรงกับทรุด ลูกศิษย์ทั้งหลายต่างก็พยายามช่วยกันทุกทาง พวกพี่มุกดา คุณรุ่งเรือง คุณพรทิพย์ ฯลฯ ก็ปล่อยปลาเป็นการใหญ่...
พอไปบอกให้หลวงปู่โมทนากุศล ท่านมองหน้าแต่ละคนแล้วถอนใจเฮือก เพราะทุกรายกระเป๋ากลวงแทบทั้งสิ้น เมื่อเขามีมิตรจิต หลวงปู่ก็มีมิตรใจ หยิบรูปท่านเจ้าคุณนรฯ มาเขียนเลขไว้ข้างหลังรูป แล้วส่งให้...
“อย่าลืมซื้อนะ...” ท่านกำชับ ทุกคนไม่ลืมหรอก แต่ซื้องวดเดียวพอผิดก็เลิกตาม งวดถัดมาออกเจ๋งเป้งไปเลย...! เล่นเอาเต้นผางไปตาม ๆ กัน นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เกี่ยวกับเรื่องบุญมีแต่กรรมบังอะไรทำนองนี้แหละ...
การรู้วาระจิตของบุคคลอื่น หลวงปู่ก็แสดงความมหัศจรรย์นับครั้งไม่ถ้วน ทุกคนต่างทึ่งกันโดยทั่วหน้า อาตมาขยายรูปหลวงปู่ไว้ ๑ รูป อยากจะขอลายเซ็นเป็นที่ระลึก พอหลวงปู่ไปวัดท่าซุง อาตมาก็ถือรูปย่องเข้าไปหา...
จะทำอย่างไรดีล่ะ...? การใช้พระนั้นโทษเบาที่สุดก็เป็นทาสเขา ๕๐๐ ชาติเชียวนะ อาตมาลังเลอยู่ หลวงปู่ก็ถามว่า “คุณเอาอะไรมา...?” “รูปของหลวงปู่ครับ” “อือม์...สวยดี แต่ถ้ามีลายเซ็นจะสวยกว่านี้มาก...”
ท่านว่าพลางคว้าปากกาเมจิกมาเซ็นชื่อให้ พอเรียบร้อยก็ส่งคืนอาตมา ยิ้มพลางพูดว่า “ใช้ได้แล้ว” อาตมากราบก้นโด่งไปเลย ใครเจอเข้าแบบนี้คิดว่าคงเหมือนกับอาตมาทั้งนั้น คือซาบซึ้งจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก...
หลวงปู่เป็นหนอนหนังสือชั้นยอดเลยทีเดียว ในกุฏิของท่านเนืองแน่นไปด้วยตำรับตำราทั้งภาษาไทยและต่างประเทศ ใครซื้อหนังสือมาถวาย จะเป็นประเภทไหนก็ตาม หลวงปู่จะตั้งอกตั้งใจอ่าน จนกว่าจะจบจึงยอมเลิก บางทีถึงตีสองตีสามก็มีอยู่บ่อย ๆ...
อาตมาชอบหนังสือประเภทลึกลับ หาข้อพิสูจน์ได้ยาก พอเอามาอ่านทีไร หลวงปู่ขออ่านด้วยทุกที หนังสือพิมพ์แต่ละฉบับท่านอ่านทุกคอลัมภ์ คราวหนึ่งท่านชี้ให้อาตมาดูรูปสาวโฆษณาชุดชั้นใน พลางกล่าวว่า “ก็มีแต่แบบนี้ มันถึงมีข่าวข่มขืนแล้วฆ่าได้ทุกวัน” อ่านไปอ่านมาท่านถอนใจเฮือก วางหนังสือพิมพ์ และพูดว่า “มันมีแต่ทุกข์นะคุณนะ...”
เมื่อ “หลวงพ่อ” มาบ้านซอยสายลม หลวงปู่จะฟังหลวงพ่อบรรยายธรรมะทุกวัน ยกเว้นมีเหตุสุดวิสัยจึงยอมขาด ประมาณ ๑๘.๔๕ น. หลวงปู่จะไปถึงพอดี พอนั่งพักสักครู่ “หลวงพ่อ” ก็ลงมาคำทักทาย – ตอบรับ มีประจำคือ “อ้อ...หลวงน้ามาแล้วหรือ...?” หลวงปู่ก็ตอบว่า “ขอรับกระผม” ทุกครั้งไป...
เมื่อ “หลวงพ่อ” บรรยายธรรม หลวงปู่จะตั้งสมาธิฟังแบบใจจดใจจ่อ อาตมาซึ่งนั่งนวดเท้าให้ท่านสังเกตเห็นว่า ใจของหลวงปู่รวมลงเป็นหนึ่งเดียว สนิทแนบแน่นตลอดเวลาสามสิบนาที พอจบท่านจึงถอนสมาธิเพื่อสมาทานพระกรรมฐาน...
ปกติของพระทั่วไป เวลาตั้งนะโมให้สรณาคมน์ จะพนมมือ เมื่อถึงตอนให้ศีลจะเอามือลง แต่หลวงปู่ท่านเคารพในศีลถึงขนาดพนมมือรับศีล ๕ กับทุกคนด้วย แถมสมาทานศีลเสียงดังเป็นตัวอย่างแก่ศิษย์ “หลวงพ่อ” อย่างน่าชื่นชม...
เวลามีผู้ถวายปัจจัยทำบุญ “หลวงพ่อ” จะอธิษฐานจิตให้ทุกครั้ง เพราะพวกเรามักถอด สร้อย แหวน ปากกา นาฬิกา ลงในถาดใส่ของเพื่อเป็นเครื่องหมาย “หลวงพ่อ” เลยเสกให้เรียบร้อย พวกเราพนมมือรับพร หลวงปู่ก็พนมมือรับด้วย พอจบท่านก็ลูบศีรษะ พลางกระซิบกับอาตมาว่า “รับดีใส่เกล้า...”
“หลวงพ่อ” มอบหมายให้หลวงปู่ เป็นผู้รับสังฆทาน หลังกรรมฐานทุกครั้ง ปัจจัยที่รับมาหลวงปู่จะถวายให้ “หลวงพ่อ” แล้ว
“หลวงพ่อ” ก็กลับมอบถวายหลวงปู่อีกที หลวงปู่พูดแบบชื่นชมว่า “คงไม่มีครูบาอาจารย์องค์ไหนให้เงินลูกศิษย์เป็นล้านอย่าง “หลวงพ่อ”หรอกนะ...”
ยามที่วัดท่าซุงมีงาน หลวงปู่จะไปร่วมงานทุกที เมื่อมีผู้ถวายปัจจัย หลวงปู่ก็จะถวาย “หลวงพ่อ” หมดทุกครั้ง “หลวงพ่อ” จัดให้หลวงปู่นอนเตียงของท่านเอง แต่หลวงปู่ให้เอาที่นอนลงมาปูบนพื้นแล้วนอน “อย่าตีเสมอครูบาอาจารย์ มันไม่ดี..”
วันเกิดของหลวงปู่ธรรมชัย ปี ๒๕๒๘ “หลวงพ่อ” มอบ “ไม้ถือ” แก่หลวงปู่ ให้หลวงปู่แตะศีรษะญาติโยมเพื่อให้พร หลวงปู่ท่านแตะไปพักเดียวก็วาง กล่าวว่า “มันจะเป็นการตีเสมอครูบาอาจารย์ ถ้า “หลวงพ่อ” หรือหลวงปู่ธรรมชัยจะทำก็ไม่เป็นไร ท่านเก่งนี่...แล้วเราเป็นใครล่ะ...? จะให้ทำแบบท่านได้หรือ...?”
ความอ่อนน้อมถ่อมตนของหลวงปู่ เล่นเอาพระวัดท่าซุงช็อคมาหลายครั้ง เพราะยามพบหน้า หลวงปู่จะไหว้ก่อนทุกที แม้แต่อาตมาที่เพิ่งบวช หลวงปู่ก็ไหว้ เล่นเอาเหงื่อแตกพลั่ก กลัวนรกจะกินกบาล คราวหน้าต้องค่อย ๆ ย่องหลบหลีกเข้าไป พอถึงก็พรวดเข้ากราบเท้าท่านก่อน...เฮ้อ...รอดตัวไปที...
หลวงปู่ท่านรักษาน้ำใจคนเป็นที่สุด แม้บางคนช่วยทำงานให้หลวงปู่แล้วไม่ได้เรื่อง ก็ไม่เห็นท่านว่าอะไร นอกจากให้พร ใครจะไปจะมา ถวายของนิดของหน่อย ท่านเป็นให้พรทุกครั้ง คนแรกรับพรยังไม่ทันลุก คนที่สองเข้ามา ท่านก็ให้พรอีกรอบหนึ่ง...
คราวท่านป่วยหนัก เวลาให้พรท่านจะหอบ หายใจไม่ทัน พวกเราขอให้ท่านเปิดเทปให้พรแทน แต่ท่านไม่ยอม บอกว่า “โธ่เอ๊ย...เทปมันจะชื่นใจเหมือนเสียงจริงได้อย่างไร...?” พยาบาลเลยชักแถวมากราบขอพรท่านทุกวัน...
กับท่านเจ้าคุณนรฯ ที่หลวงปู่เคารพเป็นครูบาอาจารย์องค์หนึ่ง หลวงปู่ท่านมักจะเล่าประวัติ ตอนที่ประกอบด้วยปาฏิหาริย์ของท่านเจ้าคุณนรฯ ให้ฟังเสมอ เรื่องที่เล่าบ่อย คือ เรื่องลูกศิษย์ถูกเชือดคอที่ตรอกไข่ ยังเรียกสามล้อมาโรงพยาบาลกลางได้...
พอท่านไปเยี่ยมลูกศิษย์ เขาเล่าให้ฟังว่า เห็นท่านเจ้าคุณนรฯ อยู่ด้วยตลอดเวลา บอกให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ จนหมอเย็บแผลให้เรียบร้อยและหายดีในเวลาไม่นาน อีกเรื่อง คือ คุณประพันธ์ จารุมณี ไปรับเรือที่อเมริกา ผจญคลื่นยักษ์แต่ฝ่าฟันมาอย่างปลอดภัย ด้วยบารมีท่านเจ้าคุณนรฯ...
เรื่องลูกศิษย์ถูกยิงเข้าหัวใจ ๕ นัด แต่กระสุนติดอยู่แค่ใต้ผิวหนัง เพราะเรียกนามท่านเจ้าคุณนรฯ คือ “ธมฺมวิตกฺโก” ให้ช่วย หลวงปู่ย้ำว่า “เวลาเกิดอะไรขึ้น ท่องคำว่า “ธมฺมวิตกฺโก” ไว้นะ ใครมาขอเหรียญท่านเจ้าคุณนรฯ หลวงปู่จะย้ำคำว่า “ธมฺมวิตกฺโก” ให้เขาเหล่านั้น นำไปท่องเสมอ...
พระแก้วมรกต เป็นมิ่งขวัญประจำชีวิตของหลวงปู่ ท่านมีรูปพระแก้วขนาดเล็กติดย่ามไว้เสมอ เวลานั่งกรรมฐาน ก็จะนำรูปพระแก้วมาเป็นนิมิต ตอนป่วยอยู่โรงพยาบาล หลวงปู่นำรูปพระแก้วไปไว้ที่หัวเตียง กราบไหว้อยู่ทุกวัน...
ใครมีอะไรขัดข้องมา หลวงปู่จะแนะนำให้บนบานต่อพระแก้วมรกต ของแก้บน คือ พริกกับเกลือ และไข่ต้มร้อยฟอง ซึ่งมีผู้บนสำเร็จมามากต่อมากด้วยกัน ไข่ต้มถ้าไม่กินเอง ก็นำไปให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นอาหารของเด็ก ๆ เหล่านั้นแทน...
“ตอนยังแข็งแรงอยู่ เวลาออกพรรษาแล้ว หลวงปู่จะไปไหว้พระปฐมเจดีย์ พระพุทธชินราช พระพุทธชินสีห์ และพระแก้วมรกต ทุกปี ถ้าคุณยังบวชอยู่ ควรไปให้ได้ทุกปีนะ...” อาตมารับคำใส่เกล้า และปฏิบัติตามคำสั่งหลวงปู่มาจนทุกวันนี้...
วัดสนามรัตนาวาส เป็นวัดที่ท่านเจ้าคุณสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(เจริญ ญาณวรมหาเถระ) พระอุปัชฌาย์ของหลวงปู่สร้างไว้ หลวงปู่จึงบูรณะซ่อมแซมต่อมา จากวัดที่แทบไม่มีอะไรเลย กลายเป็นวัดใหญ่ที่สวยที่สุดของจังหวัดระยองไป หลวงปู่ท่านเล่าถึงการสร้างวัดนี้อย่างชื่นชมทุกครั้ง...
ท่านเล่าว่า เงินทุนก้อนแรกมาจากการจัดงานฉลองวันเกิดของท่าน และกลายเป็นงานของท่านที่จะซ่อมจะสร้างไปโดยปริยาย ท่านกล่าวถึงโบสถ์ที่ปูหินอ่อนถึงเพดาน กุฏิ ศาลา ที่ทำด้วยปูนเป็นเปลือกไม้หลอกตาคนสนิทดีนัก ดูไม่ดีจะนึกว่าเป็นท่อนซุงทุกที...
ท่านว่าทำปูนเปลือกไม้ตุ๊กแกเกาะไม่ได้ และคนมือบอนก็ไม่มาขีดเขียนด้วย กล่าวถึงบานประตู - หน้าต่างโบสถ์ที่เป็นทองเหลือง สลักลายไทยเป็นท้าวจตุโลกบาล “คุณเอ๋ย...ถ้าได้ลงยาเคลือบเงาละก้อ...สวยอย่างงี้เลย...”
เศียรพญานาคที่แกะจากก้อนหินก้อนละ ๔ ตัน เป็นแบบนาคศิลปะขอมของปราสาทหินพนมรุ้ง หลวงปู่ลงทุนบุกไปถึงเขาพนมรุ้ง ถ่ายภาพมาละเอียดยิบ จ้างช่างแกะเป็นราวบันได้ขึ้นโบสถ์ ใครมาหลวงปู่ก็อวดเขาอย่างชื่นชม...
โครงการของหลวงปู่มีอีกมากมาย เช่น ขุดสระน้ำ ปลูกต้นลำพูรอบสระ ทำสวนมะขามหวาน มะม่วงมัน ขนุนพันธุ์ดี เพื่อขายเป็นทุนบูรณะวัด น่าเสียดายหลวงปู่มาด่วนสิ้นไปก่อน จึงไม่ได้เห็นความคิดความอ่านของหลวงปู่เป็นรูปธรรมขึ้นมา...
เพื่อนสหธรรมิกที่สนิทสนมกับหลวงปู่เป็นอย่างมาก คือ หลวงปู่ครูบาธรรมชัย แห่งวัดทุ่งหลวง จังหวัดเชียงใหม่ และหลวงปู่ครูบาไชยวงศ์ แห่งวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม จังหวัดลำพูน ทั้งสามองค์รักใคร่ผูกพันกันเหมือนพี่น้องร่วมอุทรเลยทีเดียว...
งานทำบุญวันเกิดของหลวงปู่ทุกปี หลวงปู่ครูบาทั้งสองต้องมาทำพิธีสืบชะตาต่ออายุให้ พอวันเกิดหลวงปู่ทั้งสองบ้าง ก็ต้องพบหลวงปู่ในงานของท่านเช่นกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัย ไปเยี่ยมเยียนกราบกรานกันอยู่เสมอ...
บรรดาศิษย์ทั้งหลายของหลวงปู่ทั้งสามองค์ ชอบดูหลวงปู่ท่านกราบกรานซึ่งกันและกัน ดูเท่าไรก็ไม่รู้เบื่อ ท่านแสดงความนอบน้อมถ่อมตน ช่างนุ่มนวลชวนมองอะไรปานนั้น กราบแล้วกราบอีก ต่างองค์ต่างยกย่องเคารพในธรรมซึ่งกันและกัน ต่างองค์ต่างลดตัวเป็นผู้น้อย เคารพนบไหว้อีกองค์อย่างนอบน้อมจริงใจ ช่างเป็นภาพประทับใจจริง ๆ เห็นแล้วปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง...โอหนอ...ครูบาอาจารย์ของเรา...
ทุกวันวิสาขบูชา จะเป็นวันที่หลวงปู่แจกรางวัลให้แก่นักเรียนที่เรียนดี ซึ่งท่านทำติดต่อกันมาเป็นสิบ ๆ ปี หลวงปู่บอกถึงจุดมุ่งหมายในการแจกรางวัลว่า “คุณค่าของรางวัลไม่ได้อยู่ที่ราคา แต่อยู่ที่ความภูมิใจของเด็ก ๆ เป็นการกระตุ้นให้เขาขยันหมั่นเพียร และเชื่อมั่นว่า คนทำดีย่อมได้รับผลดีตอบแทน...” สาธุ...
โรงพยาบาลสงฆ์ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มูลนิธิที่เป็นสาธารณกุศล มักจะได้รับการสนับสนุนจากหลวงปู่เสมอ เป็นเงินบ้าง เป็นสิ่งของบ้าง ผู้ที่มักถูกหลวงปู่ใช้ให้นำของไปก็คือ คุณอรสา ณ ระนอง ศิษย์รักท่านหนึ่งของหลวงปู่...
เกี่ยวกับเงินทองนั้น แม้จะมีไวยาวัจกรจัดการแทน แต่ทุกบาททุกสตางค์ต้องลงบัญชีอย่างละเอียด และออกใบโมทนาบัตรให้ทุกครั้ง และถึงเวลาต้องส่งบัญชีให้หลวงปู่ตรวจสอบเป็นประจำ...
การนับเงินต้องปิดประตูมิดชิดทุกครั้ง พอทราบจำนวนเงินก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายการเงิน ต้องนำไปฝากธนาคารทันที “เอาเงินไว้กับกุฏิมันอันตราย เดี๋ยวขโมยเห็นแค่หลวงตาแก่อยู่คนเดียว ขึ้นมาบีบคอเราตายแหง เอาไปเกลี้ยงนะซิ...”
หลวงปู่ท่านแทบจะอยู่องค์เดียวมาตลอด ลูกศิษย์ที่มาบวชอยู่กับท่าน แค่ ๑๐ วัน ๑๕ วัน หรือ ๓ เดือน ก็สึกกันหมด เห็นมีหลวงพี่มนตรีนี่แหละ บวชอยู่กับท่านนานกว่าเพื่อน และดูแลหลวงปู่จนถึงวาระสุดท้าย...
ตลอดระยะเวลาหลายปี... อาตมาเคยพบหลวงปู่รับอารมณ์กระทบเพียงครั้งเดียว ครั้งนั้น...หลวงปู่มอบนาฬิกาชนิดตั้งพื้น เรือนสูงประมาณ ๒ เมตร ไว้ประจำในอุโบสถของวัดสนามรัตนาวาส โดยกำหนดสถานที่ตั้งพร้อมเสร็จ ให้ลูกศิษย์นำนาฬิกาไปส่ง แล้วกลับมารายงานผลปฏิบัติด้วย...
ปรากฏว่า เจ้าอาวาสวัดสนามรัตนาวาสย้ายที่ตั้งนาฬิกาโดยพลการ พอหลวงปู่ได้ยินถึงกับส่งเสียงดังว่า “อะไรนะ...? ทำแบบนั้นจะใช้ได้ที่ไหนกัน...” ทันใดนั้น หลวงปู่ก็พนมมือไหว้กลางอากาศ กล่าวว่า “แล้วแต่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ท่านเถอะ...” อารมณ์ท่านกลับผ่องใสในทันที...
อาตมาได้พบสิ่งมหัศจรรย์ทางจิตนี้กับหูกับตาตนเอง อารมณ์กระทบของหลวงปู่ท่าน พอเกิดปุ๊บท่านรู้ตัวทันที และตัดมันลงอย่างฉับพลัน กลายเป็นกระทบแล้วหล่นอยู่ตรงนั้นเอง ผู้ที่มีสติรู้เท่าทันกิเลส ขุดถอนมันจากใจโดยพลันแบบนี้ ต้องทรงสติสมบูรณ์พร้อมขนาดไหน โปรดตรองดูเถิด...!
สิ่งของต่าง ๆ ที่หลวงปู่จะมอบแก่ผู้อื่น ล้วนแต่คัดเลือกเอาแต่ของที่ดีที่สุดเท่านั้น เป็นความปลื้มใจของผู้ให้และผู้รับ หลวงปู่กล่าวว่า “เราให้แต่ของที่ดีที่สุด เราก็จะได้รับแต่ของที่ดีที่สุด ทาสทาน คนให้ก็ชื่นใจ คนรับก็ชื่นใจ...”
หลวงปู่มักมีสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ มอบให้เป็นสินน้ำใจ แก่บรรดาศิษย์ที่รับใช้ท่านเสมอ อาตมาเองได้ภาพพุทธประวัติ พร้อมอัลบั้ม ๑ เล่ม และปากกาหมึกซึม ๑ ด้าม ท่านว่า “ปากกาของคุณสีมันจางมาก อ่านยาก เอาหมึกซึมนี่ไปใช้ ใช้กับหมึกดำนะ จะได้อ่านชัดตาหน่อย...”
คราวที่ป่วยเพราะประสาททรงตัวเสียศูนย์ ต้องใช้ไม้เท้าช่วยในการเดิน อาตมาทราบว่าถ้าไปหาหลวงปู่ท่านจะให้ไม้เท้า จึงตะกายจากบ้านแม่เบ็ญที่อู่ทอง มาถึงกุฏิหลวงปู่ท่านมอบไม้เท้าให้จริง ๆ ท่านก็บอกว่า “ผมให้คุณเป็นที่ระลึก จะได้จำได้ว่าคุณเคยป่วยขนาดไหน เอาไปวัดด้วยนะ ไม่ต้องคืนผมหรอก...”
วิชาความรู้ต่าง ๆ ที่หลวงปู่เชี่ยวชาญ และทำแล้วเกิดผลเป็นที่ที่เลื่องลือในหมู่ศิษย์ มีการทำ ดอกบัวครรภ์รักษา ให้หญิงมีครรภ์ต้มรับประทาน เด็กจะคลอดง่าย เฉลียวฉลาด การสับไม้รักษาโรค การเสกไม้ปักบ้านกันขโมย และคาถาต่าง ๆ ...
หลวงปู่เมตตาถ่ายทอดแก่ศิษย์อย่างไม่ปิดบัง อาตมาทดลองนำไปใช้ได้ผลมาก ตัวอย่างเช่น ดอกบัวครรภ์รักษา หลานสาวของหมอเพชร (ท.พ.เพชรไพฑูรย์ จันทร์ชูเชิด) น้ำหนักแปดปอนด์กว่าสามารถคลอดได้โดยปลอดภัย ทั้งที่หมอสูติเตรียมผ่าตัด เพราะเห็นว่าไม่มีทางคลอดตามปกติได้...
คาถาสะเดาะก้างหรือกระดูกที่ติดคอ อาตมานำไปช่วยเพื่อนพระที่ถูกก้างปลาติดคอมาครึ่งค่อนวัน ทำอย่างไรก็ไม่ออก พอเสกน้ำให้ดื่มแก้วเดียว ไม่ทราบว่าหายไปทางไหน คาถาเรียกเงิน(ฮัดนิด) ก็มีผลน่าอัศจรรย์มาก...
ปกติแล้ว หลวงปู่ท่านไม่ได้จ้ำจี้จ้ำไช สั่งสอนศิษย์แบบตรง ๆ มากนัก ส่วนมากท่านจะปฏิบัติตนเป็นตัวอย่าง หากใครดูเป็นรับเป็นจะได้สิ่งต่า งๆ จากหลวงปู่อย่างมหาศาล ผู้ที่เห็นแล้ว เอาเป็นแบบอย่างไม่ได้ ก็นับว่าน่าเสียดายมาก...
มีอยู่วันหนึ่ง หลวงปู่ถูกยุงกัดจนบวมไปทั้งองค์ ผิวขาว ๆ ของท่านมีแต่จุดแดง ๆ เต็มไปหมด อาตมาถามว่า ทำไมปล่อยให้ยุงกัดถึงขนาดนี้ ท่านตอบว่า “หนีมันเข้าในมุ้งลวดมานานแล้ว ปล่อยให้มันกินซะบ้าง...” ความจริงก็คือท่านลืมกุญแจ กลับจากบ้านสายลมแล้ว เข้ากุฏิไม่ได้ เรียกเณรกุฏิใกล้เคียงที่ฝากกุญแจสำรองไว้ก็ไม่ตื่น ท่านต้องนั่งนอกกุฏิให้ยุงกินจนสว่าง...! “ไปแกล้งเขาไว้มาก ถึงเวลาเขาก็มาเอาคืน...” หลวงปู่ว่า...
ครั้งที่หลวงปู่สั่งให้คุณพรทิพย์ ค้นหารอยเท้าท่านเจ้าคุณนรฯ ที่ท่านมีอยู่จำนวนหนึ่ง อาตมาก็ช่วยหาด้วย คุณพรทิพย์พบรอยเท้าหลวงปู่ท่านให้เป็นรางวัลคนละ ๑ ผืน ส่วนอาตมาพบแผ่นทองคำ มีน้ำหนักถึง ๓ บาท ราคาที่เขียนติดซองแผ่นทองคำ คือบาทละ ๔๐๐ บาท...!
อาตมากราบเรียนให้หลวงปู่ทราบว่า แผ่นทองแบบนี้แหละที่ “หลวงพ่อ” ท่านใช้ทำ ตะกรุดมหาสะท้อน ตะกรุดนี้มีอานุภาพ คือใครทำผิดคิดร้ายกับเจ้าของตะกรุด ผลนั้นจะย้อนกลับไปเป็นร้อยเท่าพันทวี โดยที่เจ้าของไม่ต้องทำอะไรเลย...!
หลวงปู่ทราบดังนั้น จึงมอบหมายให้อาตมานำแผ่นทองไปกราบเท้าขออนุญาต “หลวงพ่อ” ขอความกรุณาทำตะกรุดให้ด้วย “หลวงพ่อ” ซึ่งกำลังป่วยอยู่ พอทราบเจตนาของหลวงปู่ ท่านก็รับทำให้ด้วยความเต็มใจ...
จากการตรากตรำทำงานหนัก เป็นเหตุให้สภาพสังขารของหลวงปู่ทรุดโทรมลง พอไปกระทบอากาศร้อนจัดที่ระยอง จากการไปตรวจงานที่วัดสนามรัตนาวาส หลวงปู่ก็ป่วยหนัก จนต้องเข้าโรงพยาบาลซ่อมเครื่องกันใหม่...
พล.ร.ท.บรรยงก์ ถาวรามร อดีตเจ้ากรมแพทย์ทหารเรือ ผู้เป็นหมอประจำองค์หลวงปู่ เป็นผู้ติดต่อวิ่งเต้นทุกอย่าง จนหลวงปู่ได้เข้าอยู่ในตึกพิเศษ ๕ และท่านเจ้ากรมแทพย์ทหารเรือในขณะนั้น คือ พล.ร.ท.พนิต ศรียาภัย ได้อำนวยความสะดวกแก่หลวงปู่ทุกทุกประการ...
อาตมาขอลา “หลวงพ่อ” มาเฝ้าไข้หลวงปู่ ดูเหมือนหลวงปู่จะทราบวาระของท่าน ทั้งที่นอนอยู่บนเตียง ก็ยังสอนให้อาตมาเขียนอักษรขอม และถ่ายทอดวิชาเสกดอกบัว และเสกไม้กันขโมยให้ นับเป็นการเรียนวิชาในสถานที่ที่คิดไม่ถึงมาก่อน...
ตอนที่มีผู้สร้างเหรียญของหลวงปู่ อาตมาก็แน่ใจว่า หลวงปู่จะไปแล้ว เพราะเห็นมามากต่อมาก ที่พระดัง ๆ ท่าน พอมีรูปแทนองค์ก็ทิ้งขันธ์ไปตาม ๆ กัน พอหลวงปู่ถ่ายทอดวิชาให้อาตมาก็ยิ่งแน่ใจ เลยขยักวิชาสับไม้รักษาโรคเอาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าเรียนหมด ท่านจะไปเลย ผลสุดท้ายท่านก็ไป ทั้ง ๆ ที่ยังไม่สอนให้นั่นแหละ...!
หลวงปู่ถึงป่วยก็ยังรวยอารมณ์ขัน เป็นที่ชื่นชอบของบรรดาพยาบาลเป็นอย่างยิ่ง ทุกเช้า ร.อ.หญิงนัยนา ศิริรัตน์ จะพาน้อง ๆ พยาบาลชาย – หญิง มากราบขอพรหลวงปู่ทุกวัน และนำอาหารมาเลี้ยงอยู่บ่อย ๆ ...
คุณรุ่งเรือง คุณอุกฤษฏ์ และหมอเพชร ผลัดกันมานอนเฝ้าหลวงปู่ เป็นการเบาแรงของอาตมาไปมาก หลวงปู่ท่านย้ำอยู่เสมอว่า “การพยาบาลภิกษุไข้ เหมือนอุปัฏฐากพระพุทธเจ้า” แต่อาตมาคิดว่าป้าดวงตา พูดถูก ว่าพวกเราชาติก่อนเป็นหนี้หลวงปู่ ชาตินี้เลยต้องตามมาใช้หนี้มากกว่า...!
หลวงปู่ให้โอวาทว่า ยามป่วยอย่าทำตัวเป็นคนไข้แบบแย่ ๆ เอาแต่คร่ำครวญถึงอาการของตน ให้เชื่อหมอและให้ความร่วมมือกับหมอทุกวิถีทาง เพื่อเราเองจะได้หายป่วยโดยเร็ว ถ้ากำลังใจเข้มแข็งอาการของโรคก็น้อยลง...
อารมณ์ขันยามป่วยของหลวงปู่มีมากมาย เวลาอาตมาสรงน้ำให้ท่าน พอราดน้ำ ท่านก็ว่า “นะโมโตเร็ว ๆ นะโมโตเร็ว ๆ ...” เหมือนกับตอนอาบน้ำให้เด็ก หลวงปู่ท่านว่า “ก็คุณเล่นจับผมอาบเป็นไอ้หนูไปเลย มันก็ต้องว่าคาถาให้โตเร็ว ๆ บ้างซิ...”
พออุ้มท่านขึ้นเตียง ห่มผ้าให้ ท่านให้เอาผ้าขนหนูห่มอก ๑ ผืน ห่มเท้า ๑ ผืน หลวงปู่บอกว่า “ผืนบนกันปอด จะได้ไม่ไอ ส่วนผืนล่างกันโป๊” อาตมาถึงกับปล่อยหัวเราะพรืดออกมาชนิดเบรคไม่อยู่...
ถึงวันโกน อาตมาปลงผมให้หลวงปู่ โดยใช้ใบมีดโกนหนวดแบบใบคู่ เป็นการแก้ขัดที่ไม่ได้ติดมีดโกนมา ทำให้ปลงผมได้ช้ามาก หลวงปู่ท่านก็ให้กำลังใจว่า “...เอ้า...เพียรเถอะนะพ่อเพียร...” แล้วเล่าให้ฟังว่า...
มีชายติดฝิ่นคนหนึ่ง ไปขโมยผลไม้แล้วถูกเจ้าของจับได้ พอทราบว่าจะขโมยไปขายเอาเงินซื้อฝิ่น เจ้าของสวนก็ยกต้นหมากให้ ๑ ต้น มีข้อแม้ว่าต้องเก็บเอง ชายขี้ยาแกอยากฝิ่นจนหมดเรี่ยวหมดแรง ปีนขี้นไปไม่ไหว...
แกเลยเอามีดพับเล็ก ที่ติดตัวมา ค่อย ๆ ฟันต้นหมาก หวังจะให้ล้ม จะได้เก็บผลไปขาย ปากก็ร้องเพลงให้กำลังใจตัวเองว่า “เพียรเถอะนะพ่อเพียร ไม่งั้นเงี่ยนตาย...” การปลงผมคราวนั้นใช้เวลาเกือบชั่วโมง เพราะมัวแต่หยุดหัวเราะกัน...
อาตมา คุณรุ่งเรือง คุณพรทิพย์ หมอเพชร พี่มุกดา มาลินี และ สุมาลี จัดเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก เพราะหลวงปู่พิมพ์รอยเท้าท่านให้ไว้บูชาคนละ ๑ ผืน พร้อมกับกำชับว่า “อย่าบอกคนอื่นเชียวนะ เดี๋ยวหลวงปู่เดือดร้อน...”
หลังจากมอบรอยเท้าให้ไว้บูชาไม่นาน หลวงปู่ท่านก็ทิ้งขันธ์ไปเสวยอมตสุขบนแดนนิพพาน ผู้ใดที่ได้พบได้เห็นหลวงปู่ นับว่าโชคดีกว่าใคร เพราะนึกออกทันทีว่า หลวงปู่เมตตาต่อตนอย่างไรบ้าง...
“ขันธ์ห้าตาย หลวงปู่ไม่ตาย” นึกขึ้นยามใดก็ปรากฏภาพหลวงปู่ขึ้นเด่นชัด เป็นการทรงสังฆานุสสติเต็มระดับ โดยไม่ต้องเสียเวลาภาวนาใด ๆ ทั้งสิ้น บารมีของหลวงปู่ยังคงตามปกเกศปกเกล้าเหล่าศิษย์อยู่เสมอ...
คุณความดีของหลวงปู่ บรรยายเท่าไรก็ไม่มีวันหมดสิ้น เป็น “สังโฆ อัปปมาโณ” อย่างแท้จริง เป็นปูชนียบุคคลที่กราบไหว้ได้ทั้งกายทั้งใจ สาธุ... ธรรมใดที่หลวงปู่รู้แจ้งเห็นจริงแล้ว ขอลูกทั้งหลายรู้เห็นธรรมนั้นในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเถิด...

๕ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ