อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๕๔-๖๐

๕๔. แหวนจักรพรรดิ

ปลายปี ๒๕๒๙ มีผู้นำเพชรที่ขุดได้ที่ เขาพระงาม จ.ลพบุรี มาให้หลวงพ่อดู เป็นเพชรที่เปอร์เซ็นต์เนื้อสูงมาก เกือบจะเป็นเพชรแท้อยู่แล้ว อาตมาลองกรีดกระจกดู ผลคือ ตู้กระจกพังไปเลย..!
หลวงพ่อถามว่า ถ้าต้องการเป็นจำนวนมาก เพื่อจัดสร้างเป็นวัตถุมงคล จะหาให้ได้หรือไม่...? เขาบอกว่าได้ พวกเราต้องการทราบว่าหลวงพ่อจะสร้างเป็นอะไร ในที่สุดก็ออกมาเป็นแหวน มีชื่อว่า “จักรพรรดิ”...
ในพิธีพุทธาภิเษก หลวงพ่อเล่าเหตุมหัศจรรย์ให้ฟังว่า การปลุกเสกทุกครั้ง อานุภาพที่คลุมลงบนวัตถุมงคล จะเป็นละอองแก้วบาง ๆ เท่านั้น แต่คราวนี้ประกายแก้วหนาทึบจนมองไม่เห็นโต๊ะหมู่บูชาเลย...
ยิ่งกว่านั้นคือ หลวงพ่อเริ่มพิธีหลังสามทุ่ม พอหลับตาลงจิตก็รวมดิ่งเป็นหนึ่งเดียว รู้สึกว่าเดี๋ยวเดียว แต่พอลืมตาขึ้นมา ตีสี่พอดี...! คืนต่อมาเริ่มเหมือนเดิม ลืมตามาตีสาม...! ท่านบอกว่าเหมือนนั่งครู่เดียวจริง ๆ...
“ตั้งแต่ป่วยมาหลายปีแล้ว เพิ่งมีครั้งนี้แหละ ที่จิตรวมตัวได้เต็มอัตราขนาดนี้...” เรื่องอานุภาพไม่ต้องพูดถึง ปกติน้อยครั้งที่หลวงพ่อจะกล่าวถึงสรรพคุณของวัตถุมงคล แต่คราวนี้ท่านบอกว่า “พระควรจะมีติดตัวไว้...”
พระเจ้าจักรพรรดิสามารถเลี้ยงคนทั้งโลกได้อย่างไร ต่อไปภายหน้า หากพระต้องย้ายแยกกันไป เป็นผู้นำแก่หมู่ชนที่ใด จะได้เลี้ยงดูญาติโยมและศิษย์ทั้งหลายได้ ไม่มีการอดอยากขาดแคลน เหมือนพระเจ้าจักรพรรดิฉันนั้น อยากได้นะอยากอยู่ แต่ราคามันแพงนะซิ...
เรือนแหวนเป็นทอง ใต้ท้องแหวนสลักนามหลวงพ่อในขณะนั้น คือ “พระสุธรรมยานเถระ” หัวแหวนเป็นเพชรเรียงสามเม็ด เม็ดใหญ่อยู่กลาง เม็ดรองอยู่สองข้าง เพชรนี้มีเทวดารักษาเม็ดละ ๑ องค์เลยเลยทีเดียว...
“พระ” ท่านให้กำหนดราคาสามเท่าของราคาทองคำ เพื่อนำเงินส่วนกำไรไปสร้างมณฑปแก้ว ราคาทองประมาณ ๒,๒๐๐ บาท สามเท่าก็ตก ๖,๖๐๐ บาท นับว่าแพงมาก จัดเป็นวัตถุมงคลราคาแพงที่สุดเท่าที่หลวงพ่อเคยมีมา ตั้งแต่ต้นจนปัจจุบัน เพราะปกติราคายืนพื้นที่ ๑๐ บาท...!
แต่แปลก...ราคาแพงปานนั้น คนกลับแย่งกันจองเหมือนได้เปล่า จ่ายมัดจำก่อน ๒,๒๐๐ บาท ของจะได้เมื่อไรก็ไม่รู้? ขนาดนั้นบัญชีรายชื่อยังยาวเหยียด และมีไม่น้อยที่สั่งหลายวง จะเผื่อคนอื่นหรือของตนเองก็ไม่อาจจะทราบได้...
สำหรับพระนับว่าน่าเห็นใจ จะหารายได้มากมายแบบนั้นมาจากไหน หลวงพ่อเลยอนุญาตพิเศษ คิดราคาทุนเฉพาะพระ คือ ๒,๒๐๐ บาท สั่งได้องค์ละ ๑ วงเท่านั้น ใครสละสิทธิ์ ห้ามองค์อื่นใช้สิทธิ์แทนเป็นอันขาด ผู้ใดสวมสิทธิ์เจออาบัติปาราชิก...!
อาตมาได้รับความเมตตาจากน้องสาวคนเล็กของ หลวงปู่มหาอำพัน คือ น้านิล (คุณนิลประไพ บุญ-หลง) น้านิลท่านสงสารพระจะผอมตายซะก่อน เลยช่วยจ่ายค่าแหวนให้ นับเป็นพระคุณอย่างหาที่สุดมิได้...
ตั้งแต่ได้แหวนจักรพรรดิมา เรื่องลาภผลมีความคล่องตัวจริง ๆ อาตมาสามารถถวายสังฆทานชุดละ ๑ พันบาท ได้ไม่ต่ำกว่าเดือนละชุดบางเดือนถึง ๔ – ๕ ชุด แล้วยังการทำบุญอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน เรียกว่าถ้าสะสมเงินเป็นซะหน่อยเดียว แค่ปีสองปีก็รวยอื้อแล้ว...!
อาตมามีดวงสมพงษ์กับผีมาก ไม่ว่าจะไปไหนเป็นต้องถูกผีหลอกเสมอ กลางปี ๒๕๓๐ อาตมาย้ายมาเข้าเวรหน้าตึกของหลวงพ่อจำต้องย้ายที่อยู่จากป้อมตะวันออก มาพักที่ตึกกองทุน ฝั่งวัดเก่าแทน...
ตึกกองทุนนั้น เดิมเป็นที่ตั้งของกุฏิเจ้าอาวาสองค์ก่อน หลวงพ่อทำตะกรุดแจก คนแย่งกันรับจนกุฏิพัง หลวงพ่อเลยสร้างใหม่ กลายเป็นตึกกองทุนในปัจจุบัน เคยเป็นที่หลวงพ่อรับแขกอยู่ระยะหนึ่ง มีชื่อเสียงทางผีดุเป็นพิเศษ...ฮ่า...!
มีโครงกระดูกเก่า ๆ อยู่ในตึกโครงหนึ่ง อาตมาเห็นไม่มีใครสนใจเลยเอาไปไว้ในห้องด้วย ผลคือคุณเธอมาหานะซิ...! ยังดีที่มาแบบสวยงาม รายต่อมาคือนาฬิกาปลุกประจำตัว ถ้าถึงเวลากรรมฐานแล้วยังนอนละก็ เคยหวดอาตมาด้วยกระบองจนดาวกระจายว่อนมาแล้ว โหดชะมัดเลย...!
อีกรายมาเป็นชุด เป็นพวกหมอศัลยกรรม หามศพเข้ามาวางข้าง ๆ อาตมา จัดการผ่าอุตลุด หั่นให้ดูทีละชิ้น ทีละชิ้น เลือดนองพื้นไปหมด กลิ่นคาวแทบอาเจียน พอทนไม่ไหว แกก็หายวับไปทั้งกลุ่ม...เฮ้อ...รอดตายไปที...!
โดนแบบนี้ก็ไม่ว่ากันหรอก ถือว่ามาดี มาช่วยให้เข้าถึงธรรมเร็วขึ้น แต่ไอ้ประเภทที่มาร้ายนี่ซิ โดนเข้าทีเข็ดไปนานเลย ตอนนั้น อาตมาตื่นมาภาวนาตอนตีสาม พอถึงตีห้าชักเมื่อย เลยคิดจะนอนภาวนาแทน...
พอเอนตัวลง ดึงผ้าห่มคลุมออก ผีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ขนาดเด็ก ๕ – ๖ ขวบ กระโดดติดผ้าขึ้นมาเลย คว้าคออาตมาได้ ก็ตั้งหน้าตั้งตาบีบ...บีบ...บีบ...ไม่รู้ว่าโกรธแค้นกันมาแต่ปางไหน เห็นตัวเล็กแค่นั้นมือหนักชะมัดญาติ อย่างกับถูกบีบด้วยคีมเหล็กก็ไม่ปาน...!
อาตมาดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด ลมหายใจเหลือนิดเดียว จะขาดใจอยู่รอมร่อแล้ว นึกขึ้นมาได้ว่า เราพกแหวนจักรพรรดิอยู่ในกระเป๋าอังสะแท้ ๆ ยายผีนี่นั่งทับแหวนอยู่เลย ทำไมแหวนถึงไม่ช่วยเรานะ...?
พอคิดว่าทำไมแหวนไม่ช่วยเท่านั้นเอง ก็มีประกายสว่างวาบอย่างกับฟ้าแลบ สีขาวเจิดจ้าหมุนคว้างเต็มไปทั้งห้อง ยายผีเด็กและองครักษ์ที่ยืนประจำสี่มุมห้อง ป่นเป็นผุยผงแหลกราญไปในพริบตา...!
โอ้โฮ...! อานุภาพแหวนจักรพรรดิ ร้ายกาจถึงปานนี้เชียวหรือ...? ยายผีนั่นจะแหลกหาซากไม่เจอขนาดไหนก็ช่างเถอะ สมน้ำหน้ามันเสือกมาบีบคอเรา แต่องครักษ์ทั้งสี่นั่นซิ...เทวดาทั้งนั้นนะ...!
อาตมากำหนดจิตเรียกสักเท่าไร สี่องครักษ์ก็ไม่เห็นกลับมา แม้จะจุดธูปขอขมาก็แล้ว สัญญาว่าจะไม่เผลอใช้แหวนจักรพรรดิอีกก็แล้ว หายเงียบเรียบร้อย คงหลบไปรักษาตัวกระมัง...? ถ้าเป็นคนคงเจ็บปางตายทีเดียว...
จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ สามปีเข้าไปแล้ว จะหาผีสักตัวมาแผ้วพานที่ตึกกองทุนก็แสนยาก โธ่...เขาผิดไปแล้วจริง ๆ ...ขอร้องล่ะ...กลับมาเถอะนะ คราวนี้จะอัดหนักขนาดไหนก็ยอมล่ะ...ช่วยกลับมาหลอกทีเถอะ...ผีจ๋า...!

๖ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๕. ปลุกตัวเอง

ตอนเด็กอยู่นั้น ทางบ้านของอาตมา เขามีการปลุกตัวเองในหลายรูปแบบ ไม่ใช่การปลุกให้ตื่นจากหลับนะจ๊ะ หากแต่เป็นการทดสอบเครื่องรางของขลังว่า มีอานุภาพเป็นประการใด และการปลุกอีกแบบหนึ่ง เป็นการกระทำเพื่อดูนรก – สวรรค์...
การทดสอบอานุภาพของขลังนั้น เขาจะให้คนที่ต้องการทดลองกำของขลังชิ้นนั้นไว้ ภาวนาคาถาอะไรก็ไม่ทราบ เห็นหลับตาเฉยไปครู่หนึ่ง แล้วร่างกายจะค่อย ๆ สั่น แรงขึ้น...แรงขึ้นเรื่อย ๆ จนบางทีกระโดดโครม ๆ เรือนแทบทรุด...!
บางรายไปสักมาจากอาจารย์ดัง ๆ มีการทดสอบด้วยการปลุกตัวบ่อย ๆ นัยว่าเพื่อเพิ่มความขลัง ก็ปลุกขึ้นดี แต่เวลามีเรื่องกัน เห็นถูกเหยียบหามมาเหมือนกัน ได้ยินว่า ถ้าไม่ใช่ครูเผลอหลับ ก็คงเป็นว่าของมันขึ้นแต่เวลาปกติจนชิน ถึงเวลาฉุกเฉินเกิดถ่านหมด เลยงอมพระรามกลับมา...!
ส่วนการปลุกตัวเพื่อดูนรก – สวรรค์นั้น เขามักจะทำกันเวลามีคนตาย และทำกันในหมู่คนจีนเป็นส่วนใหญ่ ดูวิธีการคล้ายกับการเข้าทรง พอสั่นได้ที่คราวนี้อยากรู้ว่านรก – สวรรค์ เป็นอย่างไร ญาติพี่น้องตายแล้วไปไหน เชิญถามได้เลย...
บางคนปลุกแรงไปหน่อย เอามือตีอกหรือหน้าขาตัวเองจนช้ำไปหมด มาภายหลังอาตมาเห็นการฝึกมโนมยิทธิเต็มกำลังของ “หลวงพ่อ” แล้ว เหมือนกับการปลุกตัวแบบนี้เปี๊ยบเลย ของจีนกับไทยทำไมเหมือนกันได้ก็ไม่รู้...?
วันหนึ่ง...หลวงพ่อรับแขกที่ศาลานวราชบพิตร ท่านได้เล่าเรื่องที่ท่านทดลอง คาถาหัวใจปลาไหลเผือก โดยให้เด็กอายุ ๔ – ๕ ขวบภาวนาคาถา พอคาถาขึ้นก็ให้ผู้ใหญ่ช่วยกันจับ ปรากฏว่าผู้ใหญ่ ๕ – ๖ คน จับไม่ติด เด็กมันลื่นเป็นปลาไหลจริง ๆ...
เอ๊ะ...น่าเล่นนี่ อาตมาจึงกราบขอคาถานี้กับหลวงพ่อ ท่านบอกว่า “ไม่ได้...ลูกข้าหนีเขาก็ขายหน้าหมด มันต้องสู้ถึงจะใช้ได้...! เอาคาถาหัวใจหนุมาน ดีกว่าลูก ถ้าทำขึ้น ต่อให้มาเป็นร้อยก็สู้เขาได้สบาย...”
แล้วหลวงพ่อก็เล่าสรรพคุณคาถาหัวใจหนุมานว่า สมัยท่านอยู่ตลิ่งชัน ท่านกับเพื่อนเห็นกับตา หมอแผนโบราณท่านหนึ่ง รักษากำนันอิทธิพลแล้ว ค่ารักษาไม่ได้ไม่ว่า แต่ค่าบูชาครูต้องมี เมื่อกำนันไม่ให้ก็ใช้ลูกศิษย์มาทวง...
เงินบูชาครูไม่กี่สตางค์ แต่คนพาลซะอย่าง นอกจากจะไม่ให้แล้ว ยังสั่งลูกน้องรุมตีเขาอีก เปรี้ยงเดียวจากคมแฝกไม้จริง ไอ้หนุ่มลูกศิษย์คุณหมอก็ปลิวติดรั้ว พอไม้สองซ้ำตูมเข้าให้ ก็ได้เรื่องทันที...!
ร่างที่ตามปกติต้องม่อยกระรอกแน่นอน กลับหมุนควับกลับมาพร้อมกับซอไม้ไผ่ที่ถอนจากรั้ว ตะลุยเข้ากลางหมู่ศัตรู ตีกระจุยเลย ผลัวะไหนผลัวะนั้นไม่มีพลาด ฝ่ายตรงข้ามตีมาเท่าไรหลบได้หมด ลิงที่ว่าไวยังอาย...!
หลวงพ่อกับเพื่อนที่เตรียมช่วยก็เลยได้แต่ยืนดู พอนวดลูกน้อง กำนันหมอบกระแตดีแล้ว ไอ้หนุ่มก็ทวงค่าบูชาครูซะใหม่ คราวนี้กำนันรีบให้แฮะ ไม่งั้นร่างที่นอนหาระเบียบไม่ได้บนพื้น คงเพิ่มกำนันผู้ยิ่งใหญ่อีกคนแน่ ๆ ...!
พอตามไปถามดูก็ถึงบางอ้อ ไอ้หนุ่มบอกกับหลวงพ่อและเพื่อนว่า พ่อหมอทราบอยู่แล้ว ว่าถ้ามาต้องมีเรื่อง เลยให้เขาปลุกคาถาหัวใจหนุมานจนขึ้นดีแล้วค่อยมา พ่อลูกน้องกำนันรุมตี ผลก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ...
อีกครั้งหนึ่ง...หลวงพ่อกับเพื่อนได้รับคำสั่งให้ไปปราบโจรที่ไหน อาตมาจำไม่ได้แล้ว พอดีฝนตกก็เลยเข้าไปนั่งหลบฝนในร้านกาแฟ ในนั้นมีเจ้าถิ่น ๓ – ๔ คนเมาเหล้าตาขวางอยู่ก่อนแล้ว แต่หลวงพ่อไปหลายคนเขาก็ไม่กล้าเสี่ยง...
สักครู่ก็มีหนุ่มต่างถิ่นเดินตากฝนมา ขอซื้อเหล้าดื่มแก้หนาวถ้วยหนึ่ง แล้วออกเดินทางต่อ บรรดาเจ้าถิ่นเห็นเหยื่อมาเดี่ยว ได้โอกาสระบายความคลั่งของตน ก็ถือไม้คมแฝกบ้าง ตะพดบ้าง ไล่ตี...
หนุ่มต่างถิ่นวิ่งหนีแต่ไม่พ้น โดนฟาดตูมเข้าท้ายทอยตะครุบกบแน่นิ่ง อีกรายหวดซ้ำที่กลางหลัง อย่างกับปาฏิหาริย์...ไอ้หนุ่มต่างถิ่นเด้งติดไม้ขึ้นมา หันหน้าจมูกชนกับคนตีแล้วหันหลังเดินไปหน้าตาเฉย...!
คนตีทรุดฮวบคว่ำกับพื้น เพื่อน ๆ พลิกตัวหงายขึ้นมาแล้วครางฮือ...! เก้ารูจากสะดือถึงคอหอย ไอ้หนุ่มต่างถิ่นชักมีดเหน็บแทงเอาเมื่อไรดูไม่ทัน ตายขาดชนิดไม่ได้ร้องซักแอะ ถ้าตามไปอีกก็คงตายหมดแน่ ๆ ...!
“ลักษณะโดนซ้ำแล้วสวนทันที คือลักษณะของคนเล่นคาถาหัวใจหนุมาน ถ้าซ้ำของจะขึ้น คราวนี้ทั้งไวทั้งเหนียวมาเท่าไรก็ไม่เหลือ...” “แล้วถ้าไม่ซ้ำละครับ” “ก็น้ำค้างตกนั่นแหละถึงจะฟื้น” โธ่...แบบนี้ไม่เอาละครับ...
เกิดทำคาถาขึ้นดี ถูกเพื่อนแกล้งเตะเบา ๆ ก็ไปฟื้นเอากลางดึกแบบนี้ไม่ไม่ไหวครับ...เอาคาถาอื่นดีกว่า หลวงพ่อหัวเราะชอบใจ บอกวิธีเล่นสนุกวิธีใหม่ เป็นการปลุกตัวเองแบบทดสอบอานุภาพวัตถุมงคล...
ให้เอาของกำไว้ในมือ ทำใจสบาย ๆ ว่าคาถา “สุนักขัตตัง สุมังคะลัง” ไปเรื่อย ถ้ากำลังใจได้ที่ของจะขึ้น อาการที่แสดงออกจะทราบได้ทันทีว่าของชิ้นนั้นทำมาด้านไหน จะเป็นมหาอุตม์ คงกระพันชาตรี หรือ เมตตามหานิยมก็สังเกตุเอา...
อาตมาได้คาถาและวิธีการมาแล้วก็ลองทันที เอาพระของหลวงพ่อใส่มือ ทำใจสบาย ๆ ว่า สุนักขัตตัง สุมังคะลัง ไปเรื่อยประมาณ ๓๐ นาที ก็ได้เรื่อง มือมันค่อย ๆ สั่น จากเบาเป็นแรงขึ้นเรื่อย จนตีอกตัวเองดังป้าบ ๆ เลย...!
อยากจะหยุดก็หยุดไม่ได้ พอบังคับหยุดมันเหมือนมีแรงฝืน ดึงมือเราไปเขย่าจนได้ เหนื่อยแทบขาดใจ พอดิ้นหลุดเอาพระออกก็หยุดสั่น พอจับพระใหม่ก็สั่นทันที ต้องรีบวาง กลัวจะเหนื่อยตายซะก่อน...!
พอหายเหนื่อยก็ลองใหม่ คราวนี้ใช้สมเด็จวัดระฆัง พอขึ้นปุ๊บมือทั้งสองคล้ายมีคนดึง มันค่อย ๆ พุ่งขึ้นฟ้า แทบจะฉุดเอาตัวลอยขึ้นไปทั้งตัว เอ๊ะ...? อานุภาพไปคนละทางกันจริง ๆ ลองกับพระของหลวงปู่บุดดา ปรากฏว่ามือทั้งสองค่อย ๆ แกว่งไปทางซ้าย – ขวา อย่างช้า ๆ ดูนิ่มนวลมาก ถ้าจีบมือซะหน่อยคงเป็นท่ารำไทยไปเลย แสดงออกถึงความเมตตาที่ชุ่มเย็นอย่างชัดเจน...
พอทำขึ้นคราวนี้จับองค์ไหนก็ขึ้นหมด ถึงขนาดนอนนึกก็ดิ้นโครม ๆ ซะแล้ว ใจหนึ่งอยากลองภาวนาคาถาหัวใจหนุมาน อีกใจก็ค้านว่าอย่าดีกว่า ไปนอนให้เขาหาม มันไม่เข้าท่าแน่ และที่ไม่ลืมเด็ดขาดคือ จะไม่เผลอเอาธงมหาพิชัยสงครามมาปลุกเด็ดขาดกลัวตายก่อนอายุขัย...!
นอนสั่นอยู่หลายวันจึงเข้าใจ ว่าอารมณ์ตอนนั้นเป็นแค่อุปจารฌานเท่านั้น ถ้าเรากำหนดจิตให้สูงกว่านั้น อาการสั่นก็จะหายไปเอง เฮ้อ...กว่าจะเข้าใจก็นอนดิ้นซะตึกแทบพัง เหนื่อยจะตายชัก...!

๗ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๖. พระธาตุพระสีวลี

พระสีวลีเถรเจ้า เป็นพระอรหันตเจ้าสมัยพุทธกาล ตามประวัติกล่าวว่า ท่านเป็นโอรสของ พระนางสุปปวาสา พระมารดาทรงครรภ์นานถึงเจ็ดปีกับอีกเจ็ดวัน แม้จะทรงครรภ์นานเห็นปานนั้น แต่ความลำบากแม้แต่น้อยหนึ่งก็มิได้มีแก่พระมารดา มิหนำซ้ำพระมารดายังสมบูรณ์บริบูรณ์ไปด้วยลาภสักการะเป็นอันมาก...
บุรพกรรมที่ทำให้ท่านต้องอยู่ในครรภ์นานถึงเพียงนั้น กล่าวไว้ว่าในชาติก่อนท่านเป็นพระมหากษัตริย์ ได้ยกทัพไปตีเมืองอื่น ทำการล้อมเขาไว้ตามคำแนะนำของพระมารดา เป็นเวลานานถึงเจ็ดปีกับอีกเจ็ดวันเขาจึงยอมแพ้ มาในชาตินี้ท่านถึงต้องทนอยู่ในครรภ์พระมารดาเป็นเวลาเท่ากันเพื่อใช้หนี้กรรม...!
ต่อมาท่านได้ฟังเทศน์จากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มีความเลื่อมใสจึงทูลขออุปสมบท เพียงมีดโกนจรดศีรษะก็ได้โสดาปัตติผล ปลงผมเสร็จก็สำเร็จอรหัตผล เป็นผู้มีลาภสักการะยิ่งกว่าผู้ใด องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาทรงตั้งไว้เป็นเอตทัคคะ คือ เป็นผู้เลิศไปด้วยลาภ...
ความเป็นเลิศในด้านลาภผลของท่าน ปรากฏชัดครั้งองค์สมเด็จพระบรมศาสดาพร้อมด้วยภิกษุ ๕๐๐ องค์ เสด็จไปเยี่ยม พระเรวัตตะ ณ ป่าไม้ตะเคียน องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงถามทางจากพระอานนท์ พระอานนท์ทูลตอบว่า ทางตรงลำบากด้วยอาหารบิณฑบาต มีแต่อมนุษย์เป็นจำนวนมาก มีระยะทาง ๖๐ โยชน์ ส่วนทางอ้อมสะดวกต่อการบิณฑบาต มีบ้านเรือนเป็นระยะไปแต่หนทางไกลถึง ๑๒๐ โยชน์...!
องค์สมเด็จพระบรมสุคตตรัสว่า “พระสีวลีมาด้วยหรือไม่...?” พระอานนท์ทูลว่า “มาด้วยพระเจ้าข้า” องค์สมเด็จพระบรมศาสดาจึงมีพระดำรัสว่า “อานันทะ ดูกรอานนท์ ถ้าสีวลีมาด้วยเราจะไปทางตรง...”
เมื่อองค์สมเด็จพระประทีปแก้วพร้อมด้วยภิกษุทั้ง ๕๐๐ เสด็จไปทางตรง บรรดาเทวดาทั้งหลายก็เนรมิตที่พักเป็นระยะ ๆ ไปตลอดทาง ๖๐ โยชน์ และนำอาหารมาถวายเฉพาะพระสีวลี มีจำนวนมากพอที่จะถวายองค์สมเด็จพระบรมศาสดา และภิกษุทั้ง ๕๐๐ โดยทั่วถึงกัน...
บุรพกรรมที่ทำให้มีลาภมากนี้ กล่าวไว้ว่า ในชาติหนึ่งมหาชนทั้งหลายตั้งใจถวายทานต่อภิกษุสงฆ์เป็นอันมาก มีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประธาน ของทุกอย่างมีครบแล้ว ยกเว้นน้ำผึ้งสดเพียงอย่างเดียว ชนทั้งหลายจึงพากันออกหาน้ำผึ้งสดเป็นการใหญ่...
พระสีวลีในชาตินั้น เป็นชายตัดฟืน พอดีได้ผึ้งมาหนึ่งรัง ชนเป็นอันมากเหล่านั้นขอซื้อ ให้ราคาถึงหนึ่งพันกหาปณะท่านก็ไม่ขาย แต่ขอร่วมทำบุญด้วย อานิสงส์การทำบุญปิดท้ายมหาสังฆทานด้วยน้ำผึ้งสดรวงเดียวในชาตินั้น บันดาลให้ท่านเกิดมาถึงพร้อมด้วยลาภสักการะทุกชาติ เทวดาที่นำอาหารมาถวาย คือชนทั้งหลายที่ได้ร่วมทำบุญในครั้งนั้นเอง...
“หลวงพ่อ” เล่าให้ฟังว่า คืนหนึ่งท่านเจริญกรรมฐานอยู่ เห็นประกายสีเขียวนวลสว่างจ้าอยู่บนขื่อ มีเสียงบอกว่าขอมาอยู่ด้วย “หลวงพ่อ” ถามว่าเป็นใคร เสียงนั้นตอบว่า “ผม...สีวลี ครับ” รุ่งเช้าท่านขึ้นไปดูบนขื่อ พบพระธาตุพระสีวลีองค์หนึ่งจริง ๆ จึงเก็บเอามาบูชาไว้...
อาตมาได้ยินดังนั้นก็เกิดความ “อยาก” ได้ขึ้นมา อุตส่าห์ไปค้นหาคาถาบูชาพระสีวลีมาท่อง คาถาก็ยาวจัง จึงตัดทอนเอาสั้น ๆ แค่ว่า
“สีวลี จะ มหาเถโร เทวะตานะระภิปูชิโต โสระโห ปัจะยาทิมหิ อะหัง วันทามิ ตังสะทา มหาปุญโญ มหาลาโภ ภะวันตุ เม”
ท่องไปขอไป ขอให้ได้พระธาตุพระสีวลีมาบูชา เวลาผ่านไปสามเดือน มีผู้นำพระธาตุสีวลีมาถวาย จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม จากสามเป็นสี่ จนอาตมาเห็นว่าได้มากแล้ว ขอแค่นี้ก็พอ...
อาตมาแบ่งปันพระธาตุพระสีวลีให้แก่นัน (นันทิญา) ๑ องค์ เกียง (มาลินี) ๑ องค์ พี่วิไล(วิไลวรรณ) ๑ องค์ เหลือไว้บูชาเอง ๑ องค์ แต่ไม่นานมานี้ได้มอบให้กับหัวหน้าสถานีวิจัยเพื่อรักษาต้นน้ำแม่กลองคือ คุณประเดิมชัย แสงคู่วงษ์ ไปเสียแล้ว เห็นทีต้องท่องคาถาใหม่อีกตามเคย...
พระธาตุพระสีวลีเถระ มีลักษณะขรุขระ แบบที่ค่อนข้างเรียบมีลักษณะคล้ายเม็ดมะละกอ แบบปานกลางคล้ายเม็ดพุทรา แบบขรุขระมากมีลักษณะคล้ายลูกยออ่อน มีสองสีคือ เขียวแก่แบบใบผักตบ กับเหลืองเหมือนหวายตะค้า ที่อาตมาได้มานั้น สีเหลืองเหมือนหวายตะค้าทั้งสี่องค์...
หากท่านผู้อ่านท่านใด ต้องการพระธาตุพระสีวลีไว้บูชา ก็โปรดทดลองท่องคาถาดู ของอย่างนี้ใครบอกก็อย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าเราจะทำเห็นผลเอง ถ้าท่านมีความอดทนพอ มีสัจจะแน่วแน่มั่นคง คิดว่าในเวลาไม่นาน ท่านก็จะเห็นผลเช่นเดียวกัน...
“กับของจริง ต้องทำจริง จึงจะได้ผลจริง”

๑๐ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๗. หลวงปู่ธรรมชัย

หลวงปู่ครูบาธรรมชัย ธมฺมชโย แห่งวัดทุ่งหลวง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ เป็นพระสุปฏิปันโนที่ควรแก่การเคารพเป็นที่ยิ่ง จริยาวัตรของท่านงดงามเย็นตาเย็นใจ เปี่ยมไปด้วยเมตตาธรรมเป็นอย่างสูง สงเคราะห์ต่อมหาชนโดยมิเห็นแก่เหนื่อยยาก แค่เห็นอิริยาบถอันนุ่มนวล และรอยยิ้มเปี่ยมปรานีของท่าน ก็ชื่นใจจนบอกไม่ถูกแล้ว...
“ท่านผู้รู้” เมตตาบอกว่า หลวงปู่ครูบาธรรมชัย ปรารถนาซึ่งพระโพธิญาณ จะเห็นได้ว่างานสงเคราะห์ญาติโยมพุทธบริษัท ด้วยการรักษาโรคภัยและแก้กรรมทุกชนิดนั้น เป็นงานของพุทธภูมิอย่างแท้จริง แม้ภายหลังหลวงปู่จะเปลี่ยนใจ ขอเป็นเพียงอัครสาวกของ สมเด็จพระศรีอาริยเมตตรัยก็ตาม ท่านก็ยังคงทำงานของพระโพธิสัตว์อยู่เช่นเดิม...
บรรดาศิษย์ของหลวงปู่ครูบาศรีวิชัยยอดนักบุญแห่งลานนาไทยนั้น หลวงปู่ครูบาธรรมชัยก็เป็นองค์หนึ่ง ที่เป็นที่พึ่งของชนทั้งหลาย วัดทุ่งหลวงของท่านแม้จะอยู่บ้านป่าบ้านดง หลวงปู่ก็สามารถรวบรวมศรัทธาจากญาติโยม สร้างเป็นวัดใหญ่โตมโหฬาร พร้อมด้วยเมืองพระนิพพาน สวยงามติดตาติดใจ...
ความสามารถของหลวงปู่ ไม่เป็นที่สงสัยเลย ใครเจ็บไข้ได้ป่วยด้วยโรคอะไร เป็นมากี่ปี กี่เดือน ใช้ยาอะไรรักษา ท่านบอกได้ละเอียดยิบ กรรมเก่าของใครเป็นอย่างไร จะแก้อย่างไร หลวงปู่บอกได้หมด “หลวงพ่อ” บอกว่า “ทิพจักขุญาณของหลวงปู่ธรรมชัยเยี่ยมที่สุดในยุคปัจจุบันนี้...!”
เพราะหลวงปู่ต้องมาช่วยรักษาคนโดยตรง ดังนั้น จำเป็นอยู่เองที่ทิพจักขุญาณของท่านต้องเลิศจริง ๆ ไม่อย่างนั้นจะทราบสมุฏฐานของโรคโดยละเอียดไม่ได้ “หลวงพ่อ” นั้น เคยรักษาคนในระยะแรก ๆ “แต่มันไม่ใช่งานของฉัน พอเห็นหลวงปู่ธรรมชัยปุ๊บ ฉันก็รู้ว่าเจ้าของงานเขามาแล้ว” ตั้งแต่นั้นมา ใครมาให้ “หลวงพ่อ” รักษา ท่านบอกให้ไปหาหลวงปู่ธรรมชัยทั้งสิ้น...
หลวงปู่กล่อม (พระธรรมวราลังการ) วัดบุปผาราม ครั้งยังเป็นเจ้าคุณเทพฯ อยู่ พบหลวงปู่ครูบาธรรมชัย ซึ่งตอนนั้นยังไม่ได้ตำแหน่งที่พระครูวรเวทย์วิสิฐ หลวงปู่กล่อมซึ่งเป็นเจ้าคุณเทพฯ อายุมากกว่าหลวงปู่ครูบาสามสิบปีเห็นจะได้ กราบหลวงปู่ครูบาธรรมชัย พร้อมกับกล่าวว่า...
“พระเดชพระคุณขอรับ กระผมทราบว่าตนเองปรารถนาพระโพธิญาณ แต่กระผมโง่เขลาเบาปัญญา ไม่ทราบว่าตนเองบกพร่องในบารมีใดบ้าง ขอความกรุณาจากพระเดชพระคุณ ได้โปรดเมตตาชี้แนะแก่กระผมด้วยเถิดขอรับ...”
หลวงปู่ครูบาธรรมชัยเอง ท่านก็ไม่นึกว่าจะถูกจู่โจมเอาซึ่งหน้าอย่างนั้น ถึงกับพับเพียบแต้ พนมมือตอบอย่างหมดทางเลี่ยงว่า “ปัญญาบารมีกับวิริยะบารมียังพร่องอยู่ พยายามหน่อยนะครับ” เรื่องนี้หากจดจำผิดพลาดก็ต้องขออภัย เพราะเป็นเวลา ๑๕ – ๑๖ ปีมาแล้ว...!
ความเมตตาของหลวงปู่ ยากจะหาใดเปรียบได้ ท่านให้การสงเคราะห์แก่ผู้คน โดยไม่ได้นึกถึงองค์ท่านเองเลยแม้แต่น้อย บ่อยครั้งที่ท่านต้องอดเพล เพราะญาติโยมกลุ้มรุมกันอยู่โดยไม่ยอมถอย เมื่อโยมไม่ไปท่านก็ไม่ลุก ยังคงช่วยเหลือรักษาพยาบาลด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ผลคือเลยเวลาจนต้องอดเพล...!
คำว่าหวงของ รู้สึกจะไม่มีในพจนานุกรมส่วนองค์ของท่านเลย ใครขออะไรท่านให้เขาหมด แม้แต่ลูกประคำที่คล้องคออยู่ ท่านก็ถอดให้เขาหน้าตาเฉย อาตมาเองก็ยังได้มาเส้นหนึ่ง ปัจจุบันลูกประคำเส้นนี้อยู่กับน้องแสงชัยซึ่งเป็นน้องชายอาตมาเอง เขาไปทำงานต่างประเทศ จึงให้เขาไว้เป็นเครื่องคุ้มตัว...
หลวงปู่เคยมอบธรรมะให้ ชนิดที่อาตมาคิดไม่ถึง เกือบหงายท้องเพราะรับไม่ทัน ตอนนั้น...อาตมากับสุภาพสตรีท่านหนึ่ง ซึ่งหลวงปู่รับเขาเป็นลูกสาวบุญธรรม ไปให้หลวงปู่ช่วยรักษาโรคด้วยกันเกิดรู้จักกันขึ้น และมีการติดต่อกันทางโทรศัพท์ เพราะเธอมีปัญหาสารพัดมาขอคำปรึกษาอยู่บ่อย ๆ ...
ท่านผู้อ่านทั้งหลาย ความเมตตานั้นเหมือนกับแม่เหล็กที่ดึงดูดเศษเหล็ก ยิ่งสงเคราะห์เขามากเท่าไร และเขาเป็นผู้หญิงด้วย เขากลับคิดไปว่า เราต้องรักใคร่ชอบพอเขาแน่แล้ว แม้อาตมาในตอนนั้น จะรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร มีจุดมุ่งหมายอย่างไร แต่เธอไม่รับรู้ด้วย เมื่อคิดว่าเรารัก เขาก็ทุ่มเทใจตอบมาทั้งสิ้น...!
ผลคือ...เธอตกหลุมที่ตัวเองขุดเอง ถอนตัวไม่ขึ้น ไปกราบถามหลวงปู่ว่า ทำไมถึงเป็นถึงเพียงนี้ จะหลับจะตื่นเฝ้าคิดถึงแต่อาตมา เขาโดนไสยศาสตร์จากอาตมาหรือเปล่า...? หลวงปู่ตอบชนิดอาตมาหงายหลังทั้งยืนว่า “ใช่...!” คุณเอ๋ย...โลกทั้งโลกมันมืดไปหมด ทำไมครูบาอาจารย์ของเรากลายเป็นเช่นนี้...!
อาตมาหน้ามืดไปทั้งอาทิตย์ คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ในที่สุด มาสรุปกับตนเองว่า การรู้เห็นของหลวงปู่ไม่มีทางผิดพลาดอย่างเด็ดขาด เมื่อท่านจงใจผิดเช่นนี้ ท่านต้องกำลังให้อะไรเราอย่างแน่นอน ในที่สุดก็สรุปออกมาได้ว่า...
กำลังใจเรายังอ่อนมาก กระทบแค่นี้จะตายซะให้ได้ ยังต้องเร่งการปฏิบัติอีกมากนัก และการเมตตาต่อเพศตรงข้ามนั้น ต้องพึงระวังให้จงหนัก หาไม่จะกลายเป็นวัวพันหลัก ดิ้นไม่หลุดทีหลัง พอหาข้อสรุปได้ ก็ชักฟ้าแจ้งจางปาง ไปกราบหลวงปู่อีกครั้ง คราวนี้ท่านยิ้มหวานอย่าบอกใครเชียว...โธ่...หลวงปู่นะ หลวงปู่...เล่นส่งข้าวสารมาทั้งกระสอบเกือบถูกทับตายคาที่ซะแล้วไหมล่ะ...!
หลวงปู่ท่านเป็นผู้คล่องในพิธีการต่าง ๆ เป็นอย่างมาก อาตมาชอบดูท่านทำพิธีต่าง ๆ เวลาท่านสวดชุมนุมเทวดาแต่ละครั้ง “หลวงพ่อ” กลับจะถึงวัดอยู่แล้ว ทางนี้หลวงปู่ยังว่าไม่ถึงครึ่งเลย ละเอียดละออเป็นที่สุดจริง ๆ...
เพราะท่านทุ่มเทความรู้ความสามารถทั้งหมด ในการสงเคราะห์ต่อมหาชน จนสุดที่สังขารท่านจะทนไหว จึงต้องทิ้งร่างไปในที่สุด ท่ามกลางความสุดรักสุดอาลัยของหมู่ศิษย์ทั้งหลาย ร่มโพธิ์ร่มไทรได้ถึงกาลโค่นลงอีกต้นหนึ่งแล้ว...
อาตมาลงมาร่วมงานศพหลวงปู่ที่กรุงเทพฯ ได้พักอยู่กับ หลวงปู่มหาอำพัน ที่วัดเทพศิรินทราวาส ตอนเช้าขณะที่สวดมนต์ทำวัตรเช้าอยู่ สำเนียงสวดของอาตมากลายเป็นเสียงสวดแบบเหนือไปหมด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้...?!?
ลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย...เห็นหลวงปู่ธรรมชัย ยืนยิ้มเห็นฟันดำเป็นเงา อยู่ห่างจากอาตมาไม่ถึงเมตร...! อาตมารีบกราบแทบเท้าท่านด้วยความตื้นตันใจ หลวงปู่ละสังขารไปแล้ว ยังอุตส่าห์มาให้เรากราบเท้าจนถึงที่นอนเลย...
ครูบาอาจารย์แต่ละองค์ ค่อย ๆ ร่วงโรยไปตามวาระของท่าน คำสั่งคำสอนและการปฏิบัติองค์เป็นตัวอย่างของท่าน เป็นสมบัติล้ำค่าที่ท่านทิ้งไว้เป็นมรดกแก่ศิษย์ทั้งหลาย จะติดองค์ท่านก็จงติดแบบเป็นอนุสติเถิด ระลึกถึงเมื่อใด ความเมตตาปรานีของท่านที่มีต่อเราก็เต็มอิ่มเต็มอารมณ์เมื่อนั้น หลวงปู่จากไปแต่กาย ความดีของท่านยังคงอยู่ในดวงจิตดวงใจของเราทั้งหลายตราบสิ้นกาลนาน...

๑๒ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๘. เกราะแก้วแห่งธรรม

สิ่งที่นักปฏิบัติหน้าใหม่ (หรือเก่าด้วย) กลัวกันเป็นนักหนาคือ การ “จิตตก” มันเป็นอาการที่กำลังใจซึ่งทรงไว้ในด้านดี เกิดพลาดท่าพลาดทาง เลี้ยวกลับไปหาความเลวเก่า ๆ เอาดื้อ ๆ บางคนตั้งหลักไม่ทัน ทำใจให้ยอมรับไม่ได้ เกิดฟุ้งซ่านคิดมาก แทบจะฆ่าตัวตายประชดชีวิตไปเลยก็มี...!
ความจริงอาการ “จิตตก” หรือ “กำลังใจตก” หรือ “สมาธิตก” เป็นของธรรมดาที่ผู้ปฏิบัติทุกคนต้องเจออยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องเสียอกเสียใจอะไร ก่อนนี้เราทำความเลวอยู่ มาตอนนี้หันมาทำความเลวใหม่ เพราะหลงกลพญามารที่มาล่อลวง ก็ไม่ได้ขาดทุนอะไรเลย เพราะเรามาจากที่ต่ำ การย้อนกลับที่ต่ำคือเท่าทุน มิหนำซ้ำยังกำไรประสบการณ์อีกต่างหาก...!
เมื่อรู้ตัวก็ตั้งหน้าทำดีใหม่ ระวังไว้ว่าคราวก่อนเราพลาดตรงไหน ถึงเวลาอย่าให้พลาดอีก...แต่ก็นั่นแหละ เล่ห์เหลี่ยมของมารนั้น ยากที่เราจะระวังป้องกัน ปิดจุดนี้มันตีจุดนั้น ตั้งป้อมรับจุดนั้น มันเข้าตีจุดโน้น...วนเวียนไปไม่รู้จบ จนกว่าเราจะประกอบไปด้วยสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ พร้อมนั่นแหละ...มารจึงหลอกไม่ได้...
อาตมาเองนั้น หกล้มหกลุกมานับครั้งไม่ถ้วน บางปีก็หลาย ๆ พันครั้ง อาการจิตตกของอาตมาส่วนใหญ่ เกิดจากกำลังสมาธิขาดตอน ทำให้นิวรณ์เข้าแทรก ชักนำจิตเข้าสู่ความรัก โลภ โกรธ หลง แรก ๆ ก็แย่เหมือนกัน ยิ่งคิดฟุ้งซ่านนิวรณ์ยิ่งซ้ำ กว่าจะทำใจได้ ก็ชอกช้ำทั้งกายและใจ...
การ “จิตตก” บ่อย ๆ เท่ากับได้ซ้อมความคล่องตัวของกำลังใจ แรก ๆ ก็มืดไปเป็นเดือน ๆ มาตอนหลังชักจะชำนาญกับการยกจิตขึ้นสู่จุดเดิม ระยะเวลาของการพลาดไปคิดเลว พูดเลว ทำเลว ก็สั้นเข้าทุกที จนถึงระดับหนึ่ง กำลังใจเห็นความธรรมดาของอาการจิตตกคือ เริ่ม “ทำใจได้” คราวนี้ก็มีพื้นฐานรองรับ...!
เมื่อเป็นเช่นนี้กำลังใจก็จะแน่นเข้า ถึงพลาดตกลงมา ก็จะไม่ตกเกินกว่าจุดพื้นฐานนี้ และจะ “ฟื้นตัว” เร็วมาก สามารถไปสู้กับกิเลสใหม่ ถึงโดนชกร่วงอีกกี่ครั้ง ก็สามารถลุกขึ้นก่อนที่จะถูกนับสิบ คราวนี้แหละคุณเอ๋ย...การประลองยุทธในสนามเพื่อเอาชนะกิเลสก็เริ่มสนุกสนาน เพราะชักจะมีลุ้นขึ้นมาบ้าง...!
อาตมานั้น ล้มลุกคลุกคลานมาตลอด มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ถูกโจมตีด้วยกระบวนท่าเดียวบ่อย ๆ พลอยเกิดความชำนาญ สามารถทรงอารมณ์สมาธิ หนีนิวรณ์ได้ติดต่อกันโดยไม่ขาดตอนเป็นเวลาหลายเดือน แต่อารมณ์มันแน่นมาก ไม่อยากจะพูดจากับใครทั้งนั้น ซึ่ง “หลวงพ่อ” บอกว่า “ยังใช้ไม่ได้”
ในเมื่อครูบาอาจารย์ท่านว่าอย่างนั้น ก็จำเป็นต้องพยายามกันใหม่ แต่แหม...อารมณ์ “ใช้ได้” ของ “หลวงพ่อ” มันยากอย่าบอกใคร ไอ้เรามันประเภทปรอท เทลงดินเป็นซึมหายวับ ถูกอารมณ์ทางโลกกลืนไปสนิท อารมณ์ที่ “หลวงพ่อ” ต้องการ จะต้องเหมือนกับน้ำบนใบบอน หมุนไปกับโลกทุกอย่าง แต่ไม่ติดในโลก...!
งานเป่ายันต์เกราะเพชรของ “หลวงพ่อ” มักจะมีควบกับการกวนข้าวทิพย์ อาตมาช่วยงานกวนข้าวทิพย์มาตั้งแต่ครั้งแรก หน้าที่ประจำคือขูดมะพร้าวด้วยกระต่ายไฟฟ้า ไอ้กระต่ายมหาภัยนี้ใคร ๆ ก็กลัว เพราะพลาดนิดเดียวเป็นได้แผลเหวอะหวะ อาตมาเลยต้องเหมามาทุกงาน และเจ็บตัวทุกงานซิน่า...!
โรงเรียนวัดในขณะนั้นยังเป็นโรงเรียนรัฐบาล ไม่ได้เปลี่ยนเป็นโรงเรียนราษฎร์อย่างทุกวันนี้ อาจารย์ที่คุมหอพักนำนักเรียนหญิงมาช่วยขูดมะพร้าวและคั้นกะทิ วงพิณพาทย์ตีเพลงมัน ๆ ให้จังหวะอย่างคึกคัก เป็นการช่วยให้ทำงานอย่างมีชีวิตชีวา และไม่เหน็ดเหนื่อย
“อายุสิบห้าก็มาเป็นสาวรำวง มาใส่กระโปรงวับ ๆ แวม ๆ...” พอเขาขึ้นเพลงนี้เท่านั้นก็ได้เรื่อง...! บรรดานักเรียนทั้งหลาย ทั้งโห่ทั้งเฮ ส่งเสียงกรี๊ดกันเป็นที่สะใจ ที่ทนไม่ไหวก็ออกรำเฉิบ ๆ ไปตามจังหวะเพลงด้วยความมันสุดขีด การงานถูกทิ้งชั่วคราว หันมารำวงกันเป็นที่สนุกสนาน กองเชียร์ก็ตะเบ็งเสียงเชียร์กันสุดหัวใจ...!
เด็กสาวอายุ ๑๕ – ๑๖ นับร้อย ๆ คน ตะเบ็งเสียงพร้อม ๆ กันนั้น มันจะแสบแก้วหูสุดทนขนาดไหนก็สุดที่จะบรรยายถูก จิตของอาตมาที่ชำนาญต่อการ “หนีโลก” ก็วูบเข้าสู่อารมณ์เคยชิน ละวางสิ่งต่าง ๆ ภายนอกทั้งปวง จดจ่ออยู่กับอารมณ์เดียวภายใน สรรพสำเนียงต่าง ๆ ขาดจากใจโดยสิ้นเชิง...!
ประหลาดแท้...? ทุกครั้งพออารมณ์ถึงที่สุด จิตจะไม่รับรู้อารมณ์ภายนอกเลย แต่คราวนี้มันรู้ทุกอย่าง และถ้าอะไรจำเป็น จิตจะคลายออกมาเพื่องานนั้นโดยเฉพาะ พอเสร็จก็ดิ่งกลับจุดเดิม บังคับมันขึ้นได้ลงได้ดังใจ เหมือนกับการเปิดปิดประตูอย่างไรก็อย่างนั้น นี่กระมัง... น้ำกลิ้งบนใบบอน...?
จับจิตตัวเองดู เห็นเป็นวงกลมใสสะอาดหมุนวนโดยรอบ เหมือนมีเกราะแก้วคุ้มจิตจากนิวรณ์ ถ้าจำเป็นก็เปิดเกราะออกมารับรู้โลกภายนอก ไม่จำเป็นก็ปิดเกราะกั้นนิวรณ์ไว้ ปล่อยกายวาจาทำหน้าที่ของโลกไปตามเรื่อง มีสติกำกับอยู่ตลอดเวลา อารมณ์หนักเบาจากภายนอกกระทบไม่ได้เลย...
หลังจากฝึกซ้อมจนชำนาญอาตมาก็เข้าใจ มันเป็นสมาธิสำหรับใช้งานนั่นเอง สามารถทำอะไรได้ทุกอย่าง โดยไม่มีใครรู้ว่าเรากำลังทรงอารมณ์สมาธิอยู่...ถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็ยังไม่ใช่ที่พึ่งของเรา เพราะอารมณ์โลกีย์ ประมาทเมื่อไรพังเมื่อนั้น... จงระวัง...จงระวัง...!

๑๓ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕๙. เทวานุภาพ

คำว่า “เทวดา” แปลว่า “ผู้ประเสริฐ” เทวดานั้นมีอยู่สามประเภทด้วยกัน คือ
๑. สมมติเทพ เป็นคล้ายเทวดา ซึ่งก็คือบุคคลที่มากไปด้วยวาสนาบารมี เป็นที่เคารพยกย่องจากหมู่ชน ให้เป็นผู้เยี่ยมไปด้วยยศและอำนาจ ได้แก่ พระมหากษัตริย์ พระเจ้าจักรพรรดิ เป็นต้น เรียกว่าเป็นเทวดาโดยสมมติแต่งตั้งขึ้นมา...
๒. อุปัตติเทพ เป็นเทวดาโดยกำเนิด ได้แก่ ผู้ที่ทำความดีไว้ เมื่อละจากโลกนี้ไป ก็ไปเกิดเป็นเทวดาในฉกามาพจร หรือ เกิดเป็นพรหม เป็นอรูปพรหม ซึ่งเทวดา มาร พรหม นับเป็นอุปัตติเทพทิ้งสิ้น...
๓. วิสุทธิเทพ เทวดาผู้บริสุทธิ์สิ้นเชิง คือผู้ที่สามารถตัดกิเลสเป็นสมุเฉทปหาน เข้าสู่แดนพระนิพพานได้ ประกอบด้วย องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระอรหันตเจ้าทั้งหลายนั่นเอง...
เทวดานั้นมีจริง อานุภาพของเทวดาก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าไม่เกินความสามารถของท่าน และไม่เกินกฎของกรรมแล้วไซร้ ท่านสามารถบันดาลให้ทุกอย่างจริง ๆ คนที่คิดอวดดีอยากลอง จงเลิกล้มความคิดเสียเถอะ ท่านยังมีความคิดเลว ๆ แบบนี้ เทวดาเขาไม่คบหาสมาคมด้วยหรอก...
เทวดาประจำตัวนั้นมีจริง ส่วนใหญ่จะเป็นพ่อ – แม่ – ญาติ – พี่ – น้อง – สามีภรรยา – ครูบาอาจารย์ ที่ท่านสิ้นชีวิตไปแล้ว และยังผูกพันจดจำเราได้ คอยให้ความอนุเคราะห์สงเคราะห์แก่เรา ถ้าเราจะทำความดี ท่านทั้งหลายเหล่านี้จะช่วยหนุนเสริมทุกอย่าง และถ้าเราจะทำชั่ว ท่านก็พยายามขัดขวาง ถ้าเกินกฎของกรรม ท่านจึงจะปล่อยให้เลวไปตามกิเลสที่มาชักจูง แต่มีโอกาสเมื่อไร ท่านจะพยายามชักจูงเรากลับมาทางดีเมื่อนั้น...
ในพระไตรปิฎก กล่าวถึงเทวดานับร้อยนับพันหน แต่ก็ยังมีบุคคลที่ “แสนรู้” พยายามบิดเบือนพระพุทธวจนะ ตีความเอาเองด้วยปัญญาแค่หางอึ่ง แต่คิดว่าฉลาดปราดเปรื่องกว่าองค์สมเด็จพระบรมสุคต พยายามปฏิเสธนรก – สวรรค์ ว่าเทวดาไม่มี พรหมไม่มี นิพพานสูญ แบบนี้จะบวชให้เป็นเสนียดแก่พระศาสนาทำไมก็ไม่รู้...!?
อาตมาเองขอยืนยัน (นั่งยันและนอนยันด้วย) ว่าเทวดามีจริงแท้แน่นอน การที่ไปเที่ยวนรก – สวรรค์มาแล้วเอามาเล่าสู่กันฟังไม่ขอพูดถึง มันจะวิลิศมาหราเป็นที่ขัดหูขัดตาของท่าน “ปาดใหญ่” (จะใช้คำว่า “ปราชญ์” แบบคนอื่นเรียกท่านก็ให้เสียดายคำ) จนเกินไป ขอกล่าวแค่ประสบการณ์ที่คนทั่วไปจะพึงเจอก็แล้วกัน เอาไปตัดหัวคั่วแห้งที่ไหน อาตมาก็ขอยืนยันว่า “เทวดามีจริง” ใครจะว่าบ้าก็ยินดีบ้าไปคนเดียวนี่แหละ...!
คราวหนึ่ง...กิ่งโพธิ์กิ่งใหญ่ได้กดทับสายไฟจนมีทีท่าว่าจะขาด อาตมาจะตัดทิ้ง “หลวงพ่อ” ท่านให้จุดธูปบอกเทวดาก่อนตัด อาตมาก็จัดการบอกกล่าวจนเรียบร้อย แถมท้ายด้วยคำขู่ว่า “ถ้าตกละก้อ...จะฟ้องหลวงพ่อ” แล้วก็ขัดเขมรเหน็บอีโต้ ปีนขึ้นไปแสดงวีรกรรมของตนทันที...!
ตัดทางด้านปลายที่กดสายไฟจนหมด แล้วก็จัดการกับท่อนโคน เพื่อป้องกันมันแตกกิ่งออกไปถึงสายไฟอีก หวดฉับ...ฉับ...ไม่นานก็ขาด คมมีดจั่วลมซะวืดใหญ่ แต่...กิ่งโพธิ์ขนาดขาอ่อนยาวเมตรกว่านะซิ...มันลอยอยู่กลางอากาศ...!
อาตมามองแล้วมองอีก มันก็เห็น ๆ ว่าขาดแล้ว แต่ไม่ยอมตก จึงค่อย ๆ ดันมันออกไป พอพ้นหลังคาหอฉันเก่าเท่านั้น ก็ร่วงกระทบพื้นตึงใหญ่...แฮะ...แฮะ...อาตมาหมายถึงว่าถ้าตัวเองตกต้นไม้จะฟ้องหลวงพ่อ พ่อเทวดาช่วยสงเคราะห์ไม่ให้หลังคาพัง หรือกลัวหลวงพ่อก็ไม่รู้ กระทั่งกิ่งโพธิ์ก็ยังไม่ยอมให้ตกเลย...!
เจอกับตัวเองแบบนั้น อาตมาก็ขอท่านเป็นที่พึ่ง เวลาเข้าเวรก็ขอท่านช่วยดูแลความเรียบร้อย ส่วนตัวเองนอนภาวนาลูกเดียว จนใคร ๆ เขาแปลกใจว่า อาตมาเข้าเวรภาษาอะไร มาทีเห็นหลับทุกที ก็เขามีนาฬิกาปลุกนี่นา...
ขอท่านช่วยปลุกก่อนหลวงพ่อเรียก ๑๕ นาที และถ้าจะมีเหตุอะไรเกิดขึ้นในเขตรับผิดชอบ ขอให้ปลุกก่อนสามนาที ได้ผลทุกที ถึงเวลาท่านจะกระตุกเท้า เราก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาตรวจดูความเรียบร้อย บางทีนอนภาวนาลืมตั้งนาฬิกาปลุก ท่านก็ช่วยกระตุกขาให้ หรือนอนหลับแล้วท่านอนไม่เรียบร้อยท่านก็เตือน...
ปกติประมาณบ่ายโมงครึ่ง “หลวงพ่อ” จะลงรับแขก วันนั้นอาตมาเป็นไข้แทบลุกไม่ไหว บอกเทวดาแล้วก็นอนภาวนา ได้ยินคนขับรถที่นั่งดูที.วี.เปิดรายการ “ท้าพิสูจน์” บอกว่ามีเรื่อง “หัวชนะขวด” คือ ตีหัวด้วยขวด หัวไม่แตกแต่ขวดแตก อาตมาอยากดูแต่ไข้จับจนลุกไม่ขึ้นลืมตาก็ไม่ได้...
เวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ อยู่ ๆ อาตมาก็ลุกขึ้นได้เฉย ๆ อาการป่วยไม่มีแม้แต่นิดเดียว อาตมาบอกกับทุกคนว่า “อีก ๑๕ นาทีหลวงพ่อจะเรียก” และก็จริง ๆ ตรงเวลาเป๊ะ “หลวงพ่อ” โทรศัพท์มาบอกว่าจะไปรับแขก พอส่ง “หลวงพ่อ” ขึ้นรถเรียบร้อย อาตมาก็ถูกไข้จับหงิกเหมือนเดิม...
ครั้งไปสถานีวิจัยเพื่อรักษาต้นน้ำแม่กลองที่ตำบลลิ่นถิ่น อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี พอไปถึงสรงน้ำเรียบร้อย อาตมาก็สวดมนต์ – ทำวัตรเย็น อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหา อาตมาถามว่า “อีหนู...มีธุระอะไร...?” พอถามเสร็จก็เพิ่งนึกได้ อาตมาปิดประตูอยู่ แล้วเขาเข้ามาได้อย่างไร...? แม่เจ้าประคุณเดินทะลุประตูเข้ามานะซิ...!
“เธอ” บอกว่าเป็นเจ้าที่ของที่นี่ ทั้งเธอและบริวาร ขอโมทนาในความดีที่อาตมาทำทั้งหมด และขอรับรองความปลอดภัยทุกอย่างตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ มีอะไรขัดข้องเรียกเธอได้ทุกเวลา คนที่นี่เรียกเธอว่า “เจ้าแม่เบิกไพร”
อาตมาออกมาสอบถามว่า เจ้าที่ของที่นี่เป็นผู้หญิงหรือ...? ได้รับคำตอบว่า “ใช่” และชี้ให้ดูว่ามีศาลอยู่ทางด้านโน้น...แม้จะมืดค่ำแล้ว อาตมาก็เดินไปดูศาล วนเวียนจนอ่อนใจก็หาศาลไม่เจอ...พอรุ่งเช้าไปดูใหม่ เห็นศาลหลังเบ้อเร่อ มีแต่รอยเท้าอาตมาย่ำเปรอะไปหมด แต่...เมื่อคืนทำไมเราไม่เห็นอะไรเลยวะ...?
แบบนี้ก็วิเศษ...จะค่ำมืดดึกดื่นขนาดไหน อาตมาเดินท่อม ๆ มันไปทั่ว ไม่ต้องกลัวเสือสางช้างกระทิงใด ๆ ทั้งสิ้น เวลาหลงทางก็มีเงาดำ ๆ มาโบกมือเรียก เดินไปเถอะ ไม่มีคำว่าหลงอีก เขามารับกันเป็นช่วง ๆ ไปเลย แรก ๆ ก็เย็นสันหลังเหมือนกัน พอบ่อย ๆ เข้าก็ชิน ไปเอง...
พอไปทองผาภูมิครั้งที่สอง เลยทางแยกเข้าบ้านเก่าไปซัก ๕ – ๖ ก.ม. มีภูเขาลูกหนึ่ง ดูเผิน ๆ คล้ายคนนอนตะแคงอยู่ด้านขวามือของถนน พอนึกว่าคล้ายคนนอน เขาก็ลุกขึ้นยืนไหว้ ใส่ชุดเขียวลายทองพราวระยับ...!
“ท่าน” บอกว่า เป็น “ตัวแทน” ของ “ขุนแผน” อาตมาเลยขอความสงเคราะห์ให้ทุกคนในคณะปลอดภัยและขอให้ถึงสถานีก่อนห้าโมงเย็น “ท่าน” บอกว่า “ได้” อาตมาเองก็หนักใจ เพราะผู้ช่วยนายสถานีคือ คุณสมชาย อ่อนอาษา นั้น นอกจากจะมีนิสัยร่าเริงแล้ว ยังขับรถใจเย็นเป็นน้ำแข็งเลย...
อาตมาแกล้งถามผู้ช่วยสมชายว่า “มีทางไปถึงสถานีก่อนห้าโมงเย็นไหม...?” “เป็นไปไม่ได้ครับ” แต่มันก็เป็นไปแล้ว รถไปถึงสถานีตามเวลาจริง ๆ อาตมารู้อยู่ว่าเทวดาเขาไม่โกหก แต่มันอด “ท้าพิสูจน์”ไม่ได้ พอ “ท่าน” ทำได้ เราก็จ๋อยไปตามระเบียบ...!
ออกเดินธุดงค์ไปยังเมืองลับแลแม่สาน ตอนแรกจะไปกันหลายองค์อยู่หรอก แต่พอทราบถึงความลำบากของสถานที่ ก็พากันถอนตัวหมด เหลืออาตมาบินเดี่ยว ไม่ใช่เก่งกล้าอะไร หากแต่บอกเขาซะทั่วว่าจะไป ถึงเวลาไม่ไปก็อายเขานะซิ...!
ไปกราบ หลวงพ่อพระพุทธชินราช ที่พิษณุโลกก่อน แล้วจึงเข้าสุโขทัย กราบขอพร แม่ย่าสุโขทัย ขอให้เข้าถึงแม่สานก่อนค่ำ ท่านบอกว่า “ได้” ออกจากสุโขทัย เข้าศรีสัชนาลัย จากศรีสัชนาลัย เป็นทางฝุ่นคดเคี้ยว ขึ้นเขาเข้าป่าเข้าดงไป ๔๙ ก.ม. มาถึงบ้านกะเหรี่ยงห้วยหยวก...
ฉันเพลที่ห้วยหยวกก่อน ดูเวลาแล้วไปถึงก่อนค่ำแน่นอน เพราะหลวงลุงสุนทร (พระสุนทร สุธมฺมสุเมโธ) ท่านเคยเดิน บอกว่าระยะทางจากห้วยหยวกไปถึงแม่สาน ใช้เวลาเดิน ๖ ช.ม. อาตมาเริ่มออกเดิน ๑๑.๓๐ น....
ออกไปได้หน่อยเดียวก็หลงทาง ต้องย้อนกลับมาตั้งหลักใหม่ คราวนี้เข้าป่าดงดิบดึกดำบรรพ์ ต้นไม้แต่ละต้นสูงเยี่ยมเทียมเมฆ บุกบั่นข้ามเขาข้ามห้วยไปเรื่อย ๆ หลงทางอีกตามเคย เลยอธิษฐานขอเทวดาชี้ทาง...
เอาด้ามกลดปักพื้น อธิษฐานแล้วปล่อย มันชี้ข้ามเขาที่ไม่มีทางไป คิดว่าเหลวแน่ ๆ เดินหาทางจนพบรอยเท้าคน สาวรอยไปเรื่อย ๆ ข้ามเขาไปสองลูก ทะลุออกทางเดินเล็ก ๆ อธิษฐานถามทางใหม่...
ด้ามกลดชี้ข้ามเขาไปทางที่เราเพิ่งลงมา ลองอีกทีก็ชี้ทางเดิม จึงเดินหาทางจนพบหนุ่มกะเหรี่ยง ถามทางไปแม่สาน แกชี้ข้ามเขาที่เราเพิ่งลงมาจริง ๆ ปรากฏว่า หลงเตลิดมาไกลลิบ ต้องเดินย้อนมาออกที่ห้วยหยวกใหม่...
จะบ่ายสามอยู่แล้ว ขืนไปก็ค่ำกลางทาง แล้วไอ้ดงดิบดึกดำบรรพ์แบบนี้ ถ้าคิดจะฆ่าตัวตายละก็ค่อยไปค้างคืนกลางป่าเถอะ แต่แม่ย่าสุโขทัยท่านบอกว่าถึงก่อนค่ำ เทวดาเขาไม่เคยโกหก เอาวะ...ไปก็ไป...
หาจนได้คนนำทาง เป็นกะเหรี่ยงเฒ่าที่เดินอย่างกับเหาะ พอข้ามห้วยครั้งที่สามสิบสาม แกเลี้ยวขวา อ้อ...เราหลงเพราะไปเลี้ยวซ้าย ตาเฒ่าขอตัวกลับ เขาพยายามตีใบ้ว่า กลับเถอะตะวันจะตกดินแล้ว ค้างคืนในป่านี้มีแต่ตายกับตาย...!
ขอบใจในความหวังดีของแก พอตาเฒ่ากลับไป อาตมาก็ชุมนุมเทวดา ขอความสะดวกให้ไปถึงแม่สานก่อนค่ำ เจ้าที่ท่านชื่อ “ทรงเดช” รับรองแข็งขันว่าถึงก่อนค่ำแน่ แบบนี้ก็วิเศษ อาตมาลุยป่าไปเป็นพายุบุแคมเลย...!
ตลอดทางแทบจะต้องอาศัยลุยไปตามลำห้วยล้วน ๆ จะมีขึ้นบกบ้างก็ไม่กี่ก้าว หกล้มหกลุกไปตลอดทาง เส้นขาพลิกปวดแทบขาดใจ แต่มาถึงจนขนาดนี้แล้ว ไอ้เรื่อยถอยกลับน่ะเมินซะเถอะ ไม่มีทายอมแพ้หรอก...!
หนทางดูยาวไกลไม่สิ้นสุด มีเงาดำ ๆ คอยกวักมือเรียกเป็นระยะไป พอเข้าใกล้ก็เห็นเป็นก้อนหินบ้าง ตอไม้บ้าง...ขอบใจทุกท่านที่เมตตาสงเคราะห์ อ้อมเขาไปกี่ลูกจำไม่ได้ รู้แค่ว่าถ้ามืดแปลว่ากำลังอ้อมเขา สว่างแปลว่าพ้นไปหนึ่งละนะ...
ทางช่วงสุดท้ายประมาณ ๒ ก.ม. เลียบไปกับขอบเหว เดินพลาดจะหล่นลงเหว เอามือค้ำถูกยอดเถาวัลย์ เชื่อหรือไม่...? ยอดเถาวัลย์นั้นแน่นหนาอย่างกับแผ่นหิน ค้ำติดรับน้ำหนักทั้งตัวของเราได้อย่างไรไม่รู้...!?
รอดจากตกเหวตายลงสู่พื้นราบ ถึงแล้ว...แม่สาย ดินแดนลี้ลับจัดการกางกลด สรงน้ำ ซักผ้า แล้วดูนาฬิกา...ห้าโมงเย็น...! เป็นไปไม่ได้แต่เป็นไปแล้ว ถึงก่อนค่ำอย่างเทวดาท่านว่าจริง ๆ ...
อยู่ดินแดนลับแลก็ต้องระวังตัวหน่อย สวดมนต์ – ไหว้พระ อุทิศส่วนกุศลแก่เจ้าที่เจ้าทาง เราไม่ได้มาเบียดเบียนใคร ขอความเมตตาจากท่านทั้งหลาย ช่วยคุ้มครองให้ความปลอดภัย ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ด้วยเถิด
คืนที่สองไปปักกลดในป่าช้ากะเหรี่ยง ไม่ใช่เก่งแต่เพราะไม่รู้จริง ๆ ...พวกมาซะหกตัว ท่าทางบอกว่าเอาตายแน่... แต่...ยังก่อนสหาย ฝ่ายเรามาซะสิบสอง...ผีก็ผีเถอะ ขืนอยู่โดนเทวดาอัดน่วมแน่ เปิดแน่บไม่เหลียวหลังเลย...
วันทีสี่บุกขึ้นไปค้นหารอยพระพุทธบาท ตามคำเล่าลือของพวกกะเหรี่ยง ไปทั้งขาเจ็บ ๆ นั่นแหละ...ขอให้ท่านทรงเดชช่วย อยู่เขตศรีสัชนาลัย ต้องบุกป่าขึ้นเขาลงห้วยไปยังเขตลำปาง ฝ่าดงทากมหาภัย โดนรุมซะเลือดนองไปเลย...
ปีนสวนน้ำตกเจ็ดชั้นขึ้นไป ผงะหงายหลังหลายหน มันเหมือนพิงติดผนังผา กำหนดจิตดูเห็นท่านทรงเดชและบริวารตัวโตเท่าภูเขา ยืนคุมหลังให้ ไม่งั้นคงลงไปแหลกอยู่กับวังน้ำข้างล่างนั่นแหละ ขอบคุณมากครับ...
ด้วยการสงเคราะห์ของเทวดา ค้นหารอยพระพุทธบาทจนเจอ อยู่กึ่งกลางลำห้วยเลย ประทับอยู่บนหินก้อนยาววากว่า เป็นรอยชัดเหมือนเราเหยียบดินเหนียว ความยาวสองศอกกำกับอีก ๑ ฝ่ามือ...!
กราบนมัสการด้วยความปลาบปลื้มใจ ขากลับหลงทางเหมือนกัน แถมหล่นน้ำตกลงมาหัวแม่เท้าเดาะ ข้อเท้าพลิก หัวเข่าพลิก แทบจะต้องคลานกลับ ระยะทางยาวไกลเท่าไรกำหนดไม่ได้ เท้าแตะพื้นแต่ละทีปวดแทบน้ำตาร่วง...!
แต่ด้วยความกรุณาของท่านทรงเดชและบริวาร ทำให้หอบสังขารกลับมาจนได้ห่างจากที่ปักกลดซัก ๒๐๐ เมตร ท่านก็ถอนกำลังกลับ เจ้าประคุณเอ๋ย...เพิ่งรู้ว่าตัวเองเจ็บถึงเพียงนั้น ระยะทางสั้น ๆ แทบต้องนอนมันกลางทาง เหน็ดเหนื่อยและเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ...!
ห้าวันห้าคืนที่บุกบั่นอย่างสนุกสนานในบ้านลับแล ถึงเวลาจะต้องกลับ ขากลับค่อยมีแก่ใจชมนกชมไม้หน่อย ป่าดงดิบรกทึบจริง ๆ มีแสงแดดส่องลอดลงมาได้บ้าง ลำแสงพันกับเกลียวหมอกเป็นภาพงดงามแสนประทับใจ...
“ดวงตะวันลับทิวแมกไม้ใจพี่ก็หาย...หายลับไปกับตะวัน...” น่าน...จิตหลุดจากคำภาวนา มานึกถึงเพลงแทน เข้ากับบรรยากาศดีแท้ ๆ ... “เฮ้ย...ย..! ตูม – ม ... !”
ถูกใครไม่รู้ถีบส่ง หล่นไปแช่น้ำในลำธาร เปียกจากศีรษะจรดปลายเท้า หนาวสั่นงั่ก ๆ ไปเลย ข้าวของทุกชิ้นชุ่มโชกไปหมด ดี...สมน้ำหน้า เขาให้ภาวนาดันมานึกถึงเพลง โดนแค่นี้ยังน้อยไปนะเนี่ย สั่งสอนแบบกรุณาแล้วนะ...!
ขากลับใช้เวลาสองชั่วโมงยี่สิบห้านาที ไม่รู้ว่าพ่อเทวดาจัดการอีท่าไหน มันถึงได้กำไรตั้งหลายชั่วโมงแบบนี้ เล่นเอาต้องนั่งรอที่ห้วยหยวกจนหลับไปหลายตื่น กว่าที่รถจะมารับตามนัด...ขอบคุณมากครับพ่อปู่ – แม่ย่า โอกาสหน้าจะมารบกวนใหม่...
ในอนุสติ ๑๐ ประการ มีเทวตานุสติ การระลึกถึงคุณงามความดีของเทวดาอยู่ด้วยใครจะรู้เกินพระพุทธเจ้า ปฏิเสธว่าเทวดาไม่มี ก็ตามใจท่าน บุคคลเราฉลาดและโง่ต่างกัน อาตมาพิสูจน์แล้ว และขอยืนยันว่า “เทวดามีจริง” แน่นอน และขอยึดในความเชื่อนี้ตามประสาคนโง่แล้วกัน คนฉลาดที่ไม่เชื่อทั้งหลายอย่ามาค้านซะให้ยากเลย “ข้อยบ่ฟังเจ้าดอก...!”

๒๐ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๖๐. คาถาอภิญญา

อภิญญา แปลว่า รู้ยิ่งกว่า มาจากคำว่า “อภิ” แปลว่า ยิ่งกว่า กับ “อัญญา” แปลว่า รู้ คำว่าอภิญญา เป็นสิ่งที่นักปฏิบัติทั้งหลายต้องการเป็นที่ยิ่ง อย่าไปดูคนอื่นเลย ตัวของอาตมานี่แหละ ปฏิบัติภาวนามาเพราะต้องการฤทธิ์อภิญญา หาได้เริ่มเพราะต้องการรู้แจ้งเห็นธรรมไม่ (เปิดเผยความเลวตัวเองซะเลย)
ศึกษาประวัติหลวงปู่ – หลวงพ่อสมัยก่อน แต่ละองค์ล้วนแล้วแต่มากด้วยอิทธิฤทธิ์ ก็ยิ่งคิดอยากมีฤทธิ์มากขึ้น ดังนั้น...กรรมฐานหมวดแรกที่ฝึกจึงเป็นกสิณ กสิณกองอื่น ๆ หาอุปกรณ์ยาก สู้กสิณไฟไม่ได้ แค่ตะเกียงดวงเดียวก็ทำได้แล้ว...
ปกติแล้วอาตมาเป็นคนขี้เกียจอ่านหนังสือ อาศัยจำจากครูบาอาจารย์สอนในห้องเรียนก็เหลือจะพอแล้ว สู้พี่สาวเขาไม่ได้ พี่มุกดา เขาขยันอ่านเป็นบ้าเป็นหลัง ก่อนหลับก็เห็นอ่านอยู่ ตื่นขึ้นเช้าก็เห็นเขาอ่านอยู่อย่างนั้น ยอมแพ้แล้วจ้า...!
ทีนี้จะฝึกกสิณต้องอาศัยตะเกียง ถ้าจุดโดยไม่ได้ทำอะไร นอกจากนั่งมองก็มีหวัง นอกจากถูกหาว่าบ้าแล้ว ก็อาจถูกไม้เรียวจนหายบ้าแน่ ๆ เพราะมันสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ของพรรค์นี้มันก็ต้องมีเทคนิคเฉพาะหน้ากันบ้าง...
ทำเป็นขยันอ่านหนังสือบ้างนะซิ...จุดตะเกียวกระป๋องแล้วกางหนังสือตรงหน้า ตาดูดวงไฟแล้วจำภาพไว้ หลับตาภาวนา “เตโชกสิณัง ๆ ๆ ๆ ๆ” พอภาพเลือนจากใจก็ลืมตาดูใหม่ เล่นนั่งทำในมุ้งไม่มีใครรู้หรอกว่าหลับตาหรือลืมตา เห็นกางหนังสือนั่งตัวตรงแหน็ว ใคร ๆ ก็คิดว่าอ่านหนังสือกันทั้งนั้น...
เช้ามืดตื่นขึ้นมาติดไฟหุงข้าว (สมัยนั้นยังไม่มีแก๊ส ไม่มีหม้อไฟฟ้า ป่วยการจะไปพูดถึงเตาไมโครเวฟ) เอาไฟทั้งเตานั่นแหละเป็นนิมิตกสิณ ก็ไม่เห็นแปลกอะไร กองใหญ่ดีจำภาพง่าย ตกเย็นกลับจากโรงเรียน ยังจุดตะเกียงไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พักกสิณไฟไว้ชั่วคราว ตักน้ำมา ๑ ขัน หลบเข้าดงมะม่วง แอบหลังต้นไม้ไม่มีใครเห็น ทีนี้ก็ “อาโปกสิณัง ๆ ๆ ๆ ๆ” ฮ่า...ยิ่งทำยิ่งสนุก...
มัวแต่สนุกอยู่นั่นแหละ และทำกสิณหลายกองในเวลาเดียวกัน ผลคือเจ๊งไม่เป็นท่า พอเข้ามาทำงานกรุงเทพฯ ไปฝึกมโนมยิทธิที่ บ้านสายลม อาศัยพื้นฐานคอนกรีตเสริมเหล็ก เพราะเล่นกสิณมาก่อน พอฝึกปุ๊บก็ได้ปั๊บเลย ไม่เสียแรงเปล่านิ...
หันไปสนุกกับมโนมยิทธิเกือบสามปี คืนหนึ่งที่บ้านสายลม “หลวงพ่อ” เทศน์เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจว่า “วิชชาสอง...อภิญญาห้า...สมาบัติแปด...กรรมฐาน ๔๐...ต่อให้คล่องแค่ไหน ก็ยังแช่อยู่ในนรกทั้งตัว...!” ตายละวา...ที่ท่านเทศน์มาเราไม่มีซักอย่าง แบบนี้คงมิดหัว ไม่ต้องผุดต้องเกิดซะละมั้ง...!?
กำลังคิดว่าทำอย่างไรถึงจะพ้นนรกได้ “หลวงพ่อ” ท่านก็เทศน์ต่อว่า “...บุคคลที่จะพ้นอบายภูมิได้ อย่างน้อยต้องเป็นพระโสดาบัน การจะเป็นพระโสดาบันก็ไม่ยาก ให้ทรงอารมณ์ดังนี้...
๑. เคารพในพระพุทธเจ้า
๒. เคารพในพระธรรม
๓. เคารพในพระสงฆ์
๔. รักษาศีล ๕ ให้บริสุทธิ์
๕. คิดว่าตายเมื่อไรเราต้องการไปที่เดียวคือนิพพาน
ถ้าอารมณ์เหล่านี้ทรงใจได้แน่นอน ท่านก็เป็นพระโสดาบัน คนที่เป็นพระโสดาบัน อบายภูมิจะปิดสำหรับท่าน...”
อาตมาเหมือนคนร้าย เห็นประตูคุกเปิดรออยู่แน่ ๆ แล้ว มีคนมาชี้ทางหนีให้ก็เผ่นสุดชีวิต ฤทธิ์เดชอะไรก็ไม่เอาแล้วทั้งนั้น ยิ่งคิดยิ่งสยองขวัญ อีตอนกำลังสนุกเพลิน ๆ อยู่นั้น เกิดปุ๊บปั๊บตายขึ้นมาก็เรียบร้อย ประดาความเลวทั้งหลายที่ทำมา คงเชิญเสด็จไปนรกแน่ ๆ โธ่...มาหลงโง่อยู่ซะเป็นนาน...!(ตอนนี้ก็ยังไม่ฉลาดขึ้นเลย...)
หันมารักษาศีลอย่างจริงจังบ้าง จากศีล ๕ ไม่เคยครบก็เริ่มครบค่อย ๆ ก้าวไปเรื่อยถึงศีลแปด พอรักษาศีลแปดได้ไม่นานก็บวชพอดี เรื่องอภิญญาสมาบัติหายไปจากความคิดชั่วคราว จนกระทั่งพรรษาที่สอง ขณะหลวงพ่อให้โอวาทพระใหม่อยู่นั่นเอง...
“หลวงพ่อ” ขอให้พระทุกองค์ สละเวลา ๑ ชั่วโมง ภาวนา “คาถาอภิญญา” ให้ทำติดต่อกันทุกวัน ท่านบอกว่าคาถานี้ “พระ” มาบอกให้ภาวนา ถ้าทำได้จะมีผลคล้ายอภิญญา คือไม่ต้องเสียเวลาไปฝึกกสิณ ๑๐ ภาวนาคาถานี้แล้วจะใช้ผลของกสิณได้เลย...
“กาลต่อไปข้างหน้า บรรดานักบวชที่บิดเบือนคำสอนของพระพุทธเจ้าจะคุกคามหนักขึ้น ถึงขนาดโจมตีเรื่องอภิญญาสมาบัติ ว่าเป็นเรื่องเพ้อเจ้อเหลวไหล เมื่อถึงเวลานั้นพวกคุณจะต้องแสดงออกให้ชาวบ้านได้เห็น เขาจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ปฏิบัติตรงตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า...”
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ถึงขนาดเดิมพันกันด้วยอนาคตของพระศาสนาเชียวหรือ...? ในเมื่อเป็นคำสั่งของ “หลวงพ่อ” อาตมาก็น้อมรับใส่เกล้า นำไปยึดถือปฏิบัติทันที วิธีการมีดังนี้...
๑. นะโมฯ. ๓ จบ
๒. พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ทุติยัมปิฯ. ตติยัมปิฯ.
๓. อิติปิโสฯ. สวากขาโตฯ. สุปฏิปันโนฯ.
๔. แล้วทำใจสบาย ๆ ภาวนาว่า “สัมปจิตฉามิ” อ่านว่า สำ – ปะ – จิต – ฉา – มิ ไปเรื่อย ๆ
ถ้าเห็นประกายแสงสีสีทอง ให้ดึงมารวมเป็นก้อนกลม เอาเข้าไว้ในอก ตัวจะลอยพ้นพื้น ถ้าทรงสติให้ดี จะบังคับให้เหาะไปไหนก็ได้ ถ้าคล่องตัวเมื่อไร อภิญญาใหญ่จะเข้าจับ สามารถใช้ผลของกสิณ ๑๐ ได้ดังใจทุกอย่าง...
อาตมาทดลองทำดู พอเริ่มภาวนาก็เห็นประกายสีทองพร่างพราวไปหมด จิตดิ่งลึกควบแน่นอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน เหมือนมีพลังลึกลับบีบอัดเข้ามาทุกทิศทุกทาง แน่นเปรี๊ยะไปหมด ภาวนาไปไม่นาน รู้สึกมีอะไรหมุน ๆ อยู่ข้างเอว...
ลืมตาขึ้นดู... “เหวอ – อ...!” “โครม – ม – ม...!” ตึกสะท้านไปทั้งหลัง ไอ้ที่หมุน ๆ น่ะพัดลมเพดานที่เปิดไว้ ตัวเราดันลอยขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ ห่างพัดลมนิดเดียว พอเห็นเข้าก็ตกใจ เลยหล่นจากท่าขัดสมาธิ ตะครุบกบดังสนั่นไปเลย...!
ปิดพัดลมภาวนาใหม่ เอ๊ะ...มันลอยจริง ๆ แฮะ จะเป็นอุเพ็งคาปิติ หรือเปล่าหนอ...? “ป้าบ – บ” อูย...ย แบนเป็นกล้วยปิ้งเลย มันลอยวืดขึ้นไปอัดติดกับเพดานทั้งแรงทั้งเร็ว แล้วหมุนติ้วไปรอบห้อง เร็วจี๋จนดูแทบไม่ทัน...
รู้สึกกลัวนิด ๆ มันเลยค่อย ๆ ลอยลงมาที่เดิมตรงจุดเดิมเป๊ะเลย พอภาวนาใหม่ ก็ได้เรื่อง มันพุ่งตูมทะลุหลังคา พุ่งปร๊าดไปในอากาศ เร็วยิ่งกว่าเอฟ. ๑๖ ผิวหนังเสียดสีกับอากาศจนแสบชาไปทั้งตัว แบบนี้ตายแน่ ๆ...
“โครม-ม...!” หล่นลงที่เดิมเป๊ะ ไม่มีเคลื่อนแม้แต่นิดเดียว ฝ้าเพดานกับหลังคาก็ปกติทุกอย่าง แล้วเราออกไปทางรูไหนกันแน่...? จะว่าฝันก็ไม่ใช่ เพราะตื่นอยู่สติสมบูรณ์พร้อมทุกประการ หล่นก็เจ็บ สูงก็กลัว มันอะไรกันแน่...?
ออกไปรับเวรตามปกติ ฝากเวรกับเทวดา แล้วเอาจีวรคลุมโปง ภาวนาไปเรื่อย ๆ อาการชาควบแน่นเข้า – แน่นเข้า พอดีหลวงพี่โอ (พระครูสมุห์พิชิต ฐิตวีโร) เดินเข้ามาในห้องยาม เสียงแว่ว ๆ พูดว่า “ท่านนี่เอาแต่ภาวนาจังเลยนิ...”
รู้สึกว่าหลวงพี่ท่านแกล้งเอานิ้วจิ้มที่ศีรษะ คุณพระช่วย...! ตัวมันลอยวืดขึ้นมาทันที “เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมดทั้งวัดเท่านั้น...” พอคิดวิตกมันก็ค้างกลางอากาศ สูงจากเตียงแค่มือลอดได้ พอดีจีวรคลุมอยู่ หลวงพี่ท่านเลยไม่ทันสังเกต...!
แต่หัวเรานะซิ...มันเหมือนลูกโป่งถูกเจาะ มีอะไรจากข้างในไม่รู้พุ่งฟู่ออกมาเป็นสายเลย แรก ๆ ก็ออกตรงถูกจิ้มแค่รูเดียว หนัก ๆ เข้าตัวมันพรุนเป็นฝักบัว พุ่งออกทุกทิศทุกทาง เป็นอยู่นานหลายสิบนาทีทีเดียว...
อาตมาทบทวนความรู้จาก “หลวงพ่อ” ที่สอนไว้ ไอ้อาการลอยกับเหาะ ต้องเป็น อุเพ็งคาปิติ แน่ ๆ ส่วนไอ้ตัวรั่วเป็นรู คงเป็น ผรณาปิติ เป็นอันว่านับเวลาปฏิบัติมาเข้าปีที่สิบสาม เพิ่งจะพบปิติครบทั้ง ๕ ตัวในวันนี้เอง...!
การภาวนาหลังจากนั้นซิ...วิสัยเดิมที่เลวชักนำไป ภาวนาทีไรอยากเหาะทุกที มัวแต่ตามจับอาการทางกายอยู่นั่นแหละ ว่าใกล้จะลอยหรือยัง ผลคือจิตไม่รวมตัว กรรมฐานเลยพังไปเป็นเดือน แค่อารมณ์สมาธิธรรมดายังทรงไม่ได้เลย...
ขืนปล่อยให้พญามารจูงจมูกแบบนี้คงแย่แน่ ๆ อาตมาเลยอธิษฐานตัดทิ้งไปเลย...” ลูกจะภาวนาทุกวัน แต่ผลใด ๆ อย่าเพิ่งเกิดขึ้นเลย ไม่งั้นลูกหลงเดินผิดทางเป็นแน่ ขอแค่เวลาลูกจำเป็นต้องใช้ แล้วขอให้ผลเกิดกับลูกตอนนั้นเถิด”
คราวนี้สบาย...ภาวนาได้ใจสงบดี อาการประหลาด ๆ ไม่เกิดขึ้นอีก เพียงแต่ไม่ทราบว่าผลที่ภาวนาทุกวันได้เท่าไรแล้ว และไม่คิดว่าจำเป็นต้องทราบด้วย จนกระทั่งไปเยี่ยม สถานีวิจัยเพื่อรักษาต้นน้ำแม่กลอง มันก็เกิดเหตุจำเป็นจนได้...
คุณประเดิมชัย แสงคู่วงษ์ หัวหน้าสถานี นำคณะเดินขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ ชมงานของทางสถานี ไม่ว่าจะเป็นการ เก็บตะกอน วัดน้ำ วัดอากาศ การทดลองพืชคลุมดิน พืชยึดน้ำ ฯลฯ เพลินไปถึง สถานีย่อยนิคุฮุ เป็นเวลา ๑๑.๑๐ น. แล้ว เราพร้อมที่จะอด แต่ทางสถานีใหญ่ เตรียมอาหารไว้ถวายเพล...
ต้องฉลองศรัทธาเขาหน่อย แต่มันอยู่ห่างตั้งสี่กิโลเมตร และเป็นทางขึ้นเขาลงห้วยด้วย จำเป็นขึ้นมาแล้ว ขอให้ลูกใช้อำนาจคาถาอภิญญาด้วยเถิด...สำรวมจิตขอบารมี ภาวนาคาถาพลางเดินไปเรื่อย ๆ ทันเพลก็ฉัน ไม่ทันก็อดเอา...
ห่างจากสถานีครึ่งกิโลเมตร รถของสถานีวิ่งสวนออกมา เหลียวดูข้างหลังไม่เห็นคณะญาติโยมเลยซักคน เลยบอกรถเขาเลยไปรับโยม เราเองเข้าหน่วยไปฉันเพล เหลือบดูนาฬิกาแล้วงง มันเสียละมั้ง...? ทำไมเวลาผ่านไปแค่ ๒๐ นาที...
พักใหญ่รถที่ไปรับโยมก็มาถึง แม่ถามปนหอบว่า “ท่าน...ทำไมเดินเร็วอย่างนี้...? ข้างหลังวิ่งไล่ยังไม่ทัน จุ๊บ (เบญจพร) วิ่งซะเลือดกำเดาไหลเลย...!” อันนี้อาตมาตอบไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าทางมันก็ไกลเท่าเดิม แต่ทำไมใช้เวลาน้อยจัง...!
อำนาจคาถาอภิญญาแสดงผลอีกครั้ง ตอนที่บุกไปเมืองลับแลแม่สาน ระยะทางนั้นหลวงลุงสุนทร เดินจนปรุ ยืนยันว่าใช้เวลาเดินหกชั่วโมง แต่อาตมาภาวนาคาถาอภิญญา ใช้เวลาเดินแค่สองชั่วโมงครึ่ง มันเป็นไปได้เหมือนกัน...!
ตอนเดินอยู่รู้สึกว่าหนทางมันช่างยาวไกลไม่สิ้นสุด มีหลายวาระที่ยอมรับว่าท้อใจ เพราะเดินเท่าไรไม่ถึงจุดหมายซักที พอไปถึงดูเวลาเข้าได้กำไรตั้งสามชั่วโมงครึ่ง ขากลับขนาดเดินชมนกชมไม้มาตลอดทาง ใช้เวลาแค่สองชั่วโมงยี่สิบห้านาที...เอากับเขาซิ...
ท่านผู้อ่านท่านใดสนใจ ก็ขอเชิญภาวนาดูได้ ผลเป็นประการใด ขอให้เล่าสู่กันฟังบ้าง วงการศาสนาระยะนี้ มีแต่ข่าวนักบวชเลวปรากฏอยู่เสมอ เมื่อชาวบ้านพึ่งเขาไม่ได้ ก็พยายามทำให้อภิญญาเกิดแก่ตัวเอง เผื่อนักบวชเหล่านั้นมาเป็นศิษย์ของฆราวาสกันบ้าง คงสนุกดีพิลึก...!

๕ พฤษภาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

หมายเหตุ : เมื่อไปอยู่ที่เกาะพระฤๅษีใหม่ ๆ อาตมาต้องเดินขึ้นเขาไปบิณฑบาต เป็นระยะทาง ๕ ก.ม.เศษ รวมไปกลับสิบก.ม.ครึ่ง ทีแรกก็มีคนงานป่าไม้ เดินตามไปช่วยหิ้วปิ่นโตให้ พอผ่านไปไม่ถึงครึ่งเดือน คนงานหายหัวกันไปหมด...
อาตมาเลยต้องหิ้วปิ่นโตเอง วันหนึ่ง... สมบัติ ซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานมากราบแล้วกราบอีก บอกว่า “ผมเชื่อแล้วครับว่า พระอาจารย์เดินเร็ว ๆ จริง ๆ ...ทีแรกผมสงสัยว่า ทำไมคนงานมันไม่ไปช่วยหิ้วปิ่นโต ถามมันแล้วมันบอกว่า พระอาจารย์เดินเร็วจนมันตามไม่ทัน...
คนงานพวกนี้เวลามันเดินผมต้องวิ่งตามนะครับ...! แต่มันบอกว่ามันต้องวิ่งตามพระอาจารย์ ผมเลยขี่มอเตอร์ไซด์ตามไป พระอาจารย์เดินเร็วจริง ๆ ครับ...ขนาดมอเตอร์ไซด์ยังกวดไม่ทันเลย...!”
เรื่องนี้ท่านผู้อ่านต้องไปถามคุณสมบัติ คุ้มท้วม เอาเองว่ามีความจริงแค่ไหน เพราะว่าอาตมาเองก็รู้สึกว่าเดินไปตามปกติ เพียงแต่ว่าหาคนถือปิ่นโตตามหลังไม่ได้เท่านั้นเอง

๑๐ สิงหาคม ๒๕๔๙
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ